з вострава. святой алены.
7
мы не прадбачым наколькі і ў чым таямніцы нашага свету. – меркаваў валовіч. – бо ўсё, да чаго мы тычымся, – плынь. якая сцякае немаведама куды. змазаныя фотаздымкі. на якіх выяўлены цьмяныя сілуэты. а само жыццё неверагодна кароткае. і яго прайм-тайм скарочвае агульны тэрмін. яшчэ ў два разы. працэс можа паскарацца. бо, цалкам верагодна, што ў чалавецтве запушчаны механізм. генетычнага і сацыяльнага выроду. і душы людзей трымцяць пад нябачнымі ўдарамі лёсу. і ламаюцца знянацку. хто кіне выклік гэтаму пагрозліваму наступу? адказу няма. мы нават не можам сфармуляваць праблему. ніхто. і айцец віталь таксама.
лекар быў даволі малады. быкаваты на выгляд. лысіна не псавала яго знешнасці. вочы хаваліся за акулярамі. у тонкай залатой аправе. масіўны залаты ланцужок абрамляў моцную шыю. ён моўчкі выслухаў валовіча. зрэдку кідаючы ў яго бок раўнадушны позірк. на просьбу адпусціць неадкладна – нічога не паабяцаў. нешта пісаў на лісце паперы. абмінуў і другую просьбу. патэлефанаваць дадому. абнадзеіў, што неўзабаве ўсё высветліцца. а вызваліць пакуль не мае права. бо міліцыянты аформілі паказанні. жанчын. што вы – справакавалі бойку. паводзілі сябе неадэкватна. ну, і ўсё іншае.
– разбярэмся, – паабяцаў лекар. даволі крывадушна.
пасля чаго знаёмы санітар адвёў валовіча ў палату. якая ўяўляла з сябе асобны бокс. з закратаванымі вокнамі.
валовічу паказалі ложак у нішы. праверылі кішэні. на прадмет чаго-небудзь вострага. паведамілі, што неўзабаве пераапрануць у бальнічнае. але ён сказаў, што такога рабіць не варта. бо неўзабаве, можа, нават сёння, мусіць адсюль пайсці. але гэтую яго выказаную думку пакінулі без увагі.
бокс нагадваў малпоўню. хворыя таўкліся ўзад-уперад. без бачных патрэб. хоць тут існавала і своеасаблівая іерархія. як у тых жа малпаў, – адзначыў пра сябе валовіч. сядзеў за калодай картаў і мясцовы аўтарытэт. распісаны сінім тату. у атачэнні некалькіх. яшчэ маладых асобін. таксама «распісаных». астатнія хворыя пужліва ціснуліся ад іх падалей. да сценаў. праз паўгадзіны ад іх аддзяліліся двое. і з намерам падышлі да валовіча. у іх вачах чыталася хітрасць. і жорсткасць. яму міжволі зноў успомніліся дзве малпы. з кніжкі «абстрагаванне ў жывёл». якія заманьвалі птушанят, а потым збівалі іх дротам. пра што чытала ўголас канстанцыя віж. у цягніку. валовіч пачаў успамінаць прозвішча медсястры. дакументы якой выкрала канстанцыя. і прад’явіла міліцыянтам. каб спытаць у тутэйшых. ці працуе ў гэтай клініцы тая медсястра. але яму не далі. «распісаныя» патрабавалі пазычыць ім яго вопратку. каб пры нагодзе схадзіць у горад. валовіч выслухаў і адмовіў. пастрашыўшы колькі хвілін, яны пасунуліся на яго з кулакамі. валовіч не стаў чакаць. а напаў на іх даволі рашуча. біў нагамі. што ён добра ўмеў рабіць. і што было для «распісаных» нечаканасцю. непажаданай. бо ён паклаў на падлогу абодвух. астатнія тры палезлі таксама. але на шум выклікалі санітараў. пакуль яны дайшлі да нішы, валовіч паклаў яшчэ аднаго. насуперак апаскі, што санітары пачнуць над ім паглум. але тое не адбылося. санітары (а гэта былі ўсё тыя ж самыя