часу.
Апоўдні ў дзверы пазванілі. Вера ўзнялася з-за машынкі, прыхінула руку да паясніцы, выгнуўшыся назад, размяла зацёкшую спіну і паплялася да дзвярэй. Зірнула ў дзвярное вочка. Перад вочкам намаляваўся твар Віктора.
– Х-м-м, нешта рана вярнуўся, – здзіўлена прамармытала Вера, шчоўкнула дзвярным замком і, падпіхнуўшы рукой, расчыніла дзверы. – Віктор, я думала, ты з’явішся бліжэй да вечара, што здарылася? – заклапочана спытала яна.
– Мама, праходзь, – прамовіў Віктор, адступіў пару крокаў назад, і перад ім, прыплыўшы аднекуль збоку, узнікла невялікая жанчына-кадушка з падвоеным падбародкам і дробнай хімзавіўкай на валасах. – Пазнаёмся, Вера, – гэта мая мама, Валянціна Іванаўна, – роблена ўрачыста адрэкамендаваў Віктор.
– Вельмі прыемна, праходзьце, калі ласка, – павялічана ветліва мямліла, сустракаючы неспадзяваную госцю, Вера.
«Гад, мог бы папярэдзіць… я хоць бы падрыхтавалася… не, я калі-небудзь заеду яму патэльняй!» – віравала ў Верынай душы патаемнае абурэнне, перамешанае з разгубленасцю ад нечаканай сустрэчы з магчымай свякроўкай.
Кадушка не сказала, што ёй таксама прыемна, не любіла і не лічыла патрэбным маніць. Ганарыста пераступіла парог кароткімі нагамі, зняла пантофлі, вызваліўшы са скураной няволі кароткія і шырокія, нібы ласты, ступні.
– Я зараз вам дам тапкі, хвіліну пачакайце, – мітусліва рылася Вера ў скрыні для абутку.
Адшукала новыя тапкі Віктора, разлічыўшы, што яе тапкі трыццаць шостага памеру на тыя ласты наўрад ці ўзлезуць. Валянціна Іванаўна ўсунула ногі ў тапкі і гугнява прамовіла:
– Як вы тут жывяце?
– Нармальна жывём, мама. Я табе казаў, што ўсё ў нас у парадку.
– У парадку? – Валянціна Іванаўна працяла сына паглядам рэвізора.
– Праходзьце, калі ласка. Будзьце як дома… а я… я хуценька чайнік пастаўлю, – сказала Вера.
Яна марыла хутчэй уцячы з пярэдняй, каб перавесці дух. Пакінуўшы Віктора абіхаджваць маму, руплівай гаспадыняй змылася на кухню.
Валянціна Іванаўна праводзіла рэвізію памяшканняў. Першнаперш зазірнула ў залу. Абрыўкі нітак валяліся на падлозе, недашытая васільковая сукенка і кавалкі крою – на канапе.
– Парадак, – з’едліва склала вусны ў крывыя складкі Валянціна Іванаўна і няўхвальна захістала галавой.
Сын стаяў у яе за спінай, маўчаў і пакутліва зводзіў вочы да пераносся. Зрэнкі з’ехаліся адна да адной, а як мама павярнулася і глянула на Віктора, спрытна вярнуліся на свае месцы.
– Мама, пойдзем, пап’ем гарбаты.
– Што ты мяне падганяеш? Я хачу паглядзець, як жыве мой сын.
– Нармальна жыву, мама.
Вера грукала кубкамі на кухні. На пліце шыпеў чайнік. А Валянціна Іванаўна няўёмна шастала па пакоях. У спальні яна затрымалася, уважліва разгледзела двухспальны ложак, дзе яе сын спаў з гэтай… Валянціне Іванаўне захацелася падысці і пакратаць, праверыць пругкасць