Złota nić. Louis de Wohl

      – Jestem sierżant von der Flue, odpowiadam za transport. Ruszamy za kilka minut.

      Mężczyźni milczeli niechętnie. Pewnie nie mogli się już doczekać kilku dni, a może i kilku tygodni próżnowania w podbitym mieście i wcale im się nie podobało, że teraz przez dłuższy czas będą musieli dźwigać ciężkie nosze.

      Uli zmrużył oczy. Do marszu na Logrono mogło pozostać jeszcze kilka dni, jeśli faktycznie de Foix zamierzał zrealizować ten pomysł. Tymczasem Garroux i jego ludzie mieli wolną rękę. Nawet jeszcze tego wieczoru mogli wyeliminować jedynego świadka, który im zagrażał.

      Przez chwilę Uli zastanawiał się, czy ich nie poszukać i nie przemówić im do rozumu, ale zaniechał tej myśli. Pewnie wcale by mu nie uwierzyli, a zresztą w ten sposób sam mógł podsunąć im ten pomysł. Garroux był podejrzliwym draniem.

      Uli oparł się o włócznię i zaczął zastanawiać.

      Nagle przyszło paru ludzi Breveux z noszami i sześciu mężczyzn odetchnęło z ulgą. Człowiek, którego mieli transportować, był smukłej budowy.

      – Ostrożnie – powiedział Uli. – W porządku. Tak panie kapitanie? – spytał, kiedy ranny przywołał go gestem ręki.

      – Znasz drogę? – spytał Hiszpan cicho.

      – Nie, ale pan zna, panie kapitanie – odparł Uli.

      – Pójdziecie przełęczą z Val de Ollo do Gone. Potem miniecie wyżynę Lizarragi. Stamtąd skierujecie się do Urbasy, Olazgutii, Ozaety. Ominiecie port San Juan. Przez pasmo górskie Elguea dotrzecie do Onate i Azpeitii. Tam jest zamek. Możesz to powtórzyć?

      Uli posłusznie powtórzył.

      – Dziękuję – powiedział oficer grzecznie i oparł się na poduszkach.

      Znakomicie, pomyślał Uli. Uśmiechnął się szeroko. Dobry sposób na sprawdzenie kondycji umysłowej człowieka odpowiedzialnego za transport. Ten Hiszpan nie był w ciemię bity. Udawanie przy nim durnia nie miało najmniejszego sensu.

      – Czterech ludzi wystąp – zakomenderował. – Lektyka w górę. Za mną.

      Znał drogę do przełęczy w Val de Ollo. Armia przywędrowała właśnie tamtędy.

      Nagle wiedział już, co robić.

      Kiedy dotarli na róg Calle Valladolid, poczekał aż lektyka się z nim zrówna.

      – Poczekacie tu przez kwadrans – zlecił najbliżej stojącemu żołnierzowi. – Pewnie do tego czasu wrócę. Jeśli nie, idźcie tędy, tamtą ulicą, a potem następną, aż wyjdziecie z miasta, i czekajcie na mnie przy ostatniej grupie domów.

      Po tych słowach skręcili w lewo.

      Dom, w którym wszystko się zaczęło, stał zaledwie kilkaset metrów dalej.

      Nawet nie zadał sobie trudu, żeby zadzwonić, powędrował prosto do domu sąsiadów. Dziewczyna mówiła mu, że mieli na nazwisko... Padilla? Jakoś podobnie. Gdy podchodził do domu, ujrzał w pobliskiej bramie mężczyznę. Podszedł pośpiesznie i chwycił go za ramię. Był to człowiek, którego Garroux nazywał Bernac.

      – Co ty tu robisz? – spytał Uli złowieszczym tonem. – Gdzie Garroux? Mów, człowieku, bo porachuję ci wszystkie kości.

      – Ja... Ja... Ja... Chciałem tylko... Nie zamierzałem zrobić nic złego...

      – Gdzie Garroux?

      – Nie ma go tu. Kazał... Kazał mi... chciał...

      – Gadaj. Co ci kazał?

      – Dowiedzieć się, czy...

      – Czy będzie świadek przeciwko niemu, a także tobie i twoim kompanom. Wracaj i powiedz mu, że on i ja nie potrzebujemy żadnych świadków. Jeśli znajdę go, a także każdego z was, ścierwa, przy tym domu, skończę, co wczoraj zacząłem. A teraz się odwróć.

      Kiedy Bernac posłusznie się odwrócił, Uli bardzo mocno kopnął go w pośladki. Bernac niemal sfrunął z tuzina schodków i padł na twarz.

      – Wstawaj i won! – wrzasnął Uli.

      Bernac posłuchał. Nawet nie obejrzał się za siebie.

      Czy to wystarczy? Być może tak, być może nie. Gar­roux uzna za bardzo podejrzane, że Bernac spotkał „szwajcarskiego muła” tuż przed domem, w którym mieszkała dziewczyna. Może sobie pomyśleć, że Uli przyszedł po nagrodę za wczorajsze zwycięstwo.

      Prychnął. Jednego był pewien: nie zapomnieli o dziew­czynie.

      Bernac już zdążył zniknąć mu z pola widzenia.

      Uli przeszedł na drugą stronę ulicy i zapukał do domu rodziny Padilla. Może Bernac kłamał. Może Gar­roux połapał się, gdzie się ukrywa dziewczyna i był teraz w domu.