Koniak i Daktyle. Marek Majewski

mój drogi przyjacielu, mam od cholery trawy i prawdę mówiąc, nie wiem co z nią robić, chyba wypcham nią jakiś siennik i będę się przymraczał w czasie snu – zażartował, rechocząc do słuchawki. Miałem do ciebie dzwonić, ale po kilku splifach, zupełnie o tym zapomniałem. Normalny Londyn, lata sześćdziesiąte, czyli nirwana na skalę globalną – dalej rechotał po swojemu.

      – Poza tym jest to oryginalna hawajska siekiera24 w doskonałym gatunku. Tylko musicie się pospieszyć, bo nie wiem czy do jutra jej wystarczy… – dodał tajemniczo.

      To właśnie był cały Charlie. Narobił rabanu, żeby już do niego pędzić, więc wskoczyliśmy w ciepłe kurtki i pognaliśmy w stronę śródmieścia. Wieczór był chłodny, ale ja ambitnie nie stawiałem budy w MG. Podrolowałem tylko boczne szyby do góry i razem z Grubym upajaliśmy się chłodnym kalifornijskim powietrzem.

      Kilka dni temu kupiłem dwie lampy mgielne, które teraz bardzo się przydały. Gdy zbliżaliśmy się do śródmieścia, mgła trochę zelżała, a w Chinatown w ogóle już jej nie było. Przed pracownią zaparkowałem MG na chodniku, bo przy krawężnikach był kocioł i załomotaliśmy do drzwi.

      Z pierwszego piętra dochodziła głośna muzyka The Who.

      – Chyba słyszy, do cholery, stary cwaniak – zagadałem do Bogdana.

      Na wszelki wypadek rzuciłem w okno małym kamykiem. W chwilę potem wychylił się Charlie, a za nim jakaś dziewczęca głowa.

      – Splendid, splendid,25 Andy. Podoba mi się ta szybkość… Już migiem schodzę na dół… OK!

      Po chwili otworzył nam drzwi i wyszedł na ulicę, rozglądając się wolno wokoło.

      – Czy to jest to słynne MG? – zapytał, wskazując na mój żółty nabytek. Nie widział jeszcze wozu, chociaż mówiłem już o nim przez telefon.

      – Przecieeeż… to jest… śliiiczne autooo… – powiedział, rozciągając sylaby.

      Z trudem wgramolił się przez górę do środka, wziął w ręce kierownicę i zaczął naśladować głos silnika, a potem szybką zmianę biegów.

      – Wrrrum, wrrrum, wrrrruuuum – mruczał pod nosem na zupełnym haju.

      – Cośśś… fantastycznegooo… – a wózek wygląda lepiej niż nowy, ktoś musiał ci zrobić malowanie? Kupię go, jak ci się znudzi… OK – zakończył.

      – Girls! Girls! – zawołał w stronę okna, z którego wychylały się dwie głowy. – Czy nie chciałybyście się przejechać czymś takim?

      Dziewczyny zachichotały z aprobatą, dodając, że ma fajny żółty kolor.

      – OK, Charlie. OK – odpowiedziałem. – Chodźmy już na górę. Mistrz, ociągając się, wykaraskał się wolno z wozu i poczłapał krętymi schodami do studia, a my za nim.

      W mieszkaniu przywitał nas ryczący na cały regulator adapter, skąd leciał kawałek My Generation. Panował tu rozgardiasz i bałagan, gdyż Charlie sprzątał raczej sporadycznie. Chyba że pogonił jakieś modelki, żeby to za niego zrobiły.

      Na reprezentacyjnej kanapie w czarno-białe pasy siedziały dwie chude dziewczyny bez biustonoszy, ale w majtkach. Nie miały specjalnie czego pokazać, ale gdy weszliśmy do środka, poczuliśmy się trochę nieswojo. Były płaskie jak deski, a piersi ich wyglądały jak u małych, niedojrzałych dziewczynek.

      Wydawały się wcale nieskrępowane sytuacją, która zaistniała. Siedziały zupełnie stone z oczami w słup, a jedna z nich trzymała w ręku dymiącego peta. Zapach dobrej, aromatycznej trawki wypełniał pokój. Charlie podszedł do kanapy, wyjął jednej peta z ręki i szarpnął się głęboko.

      – Wyobraź sobie, Andy, że przerwałeś mi ciekawą foto-sesję na golasa – coś jak w tym filmie Antonioniego Blow Up – powiedział, przykręcając nieco adapter. No cóż, najpierw interes, a potem przyjemność.

      – Proszę, siadajcie – dodał, wskazując krzesła. Skrępowani nieco sytuacją usiedliśmy na dwóch drewnianych składakach. Mistrz zaś zaciągnął się skrętem i podał go mnie.

      – Spróbuj, przyjacielu to najlepszy staff z Hawaii, jaki teraz kursuje w mieście. Nazywa się Mauii26 i ścina z nóg największych chojraków. Po wypaleniu wylatujesz na orbitę, z której ląduje się na spadochronie. Sztachnęliśmy się z Bogdanem po dwa razy, a Charlie, siadając na kanapie, przedstawił nam dziewczyny.

      – To jest Gina, a to Merle – powiedział – Koniecznie chcą, żebym je wylansował na modelki do „Playboya”. No cóż, będę chyba musiał to zrobić, takie już jest ciężkie życie fotografa – dodał z humorem.

      – Przejdźmy jednak do interesów, bo widzę, że się spieszycie. Po czym wyjął zza kanapy dużą papierową torbę, z której wysypały się porcje trawy zawinięte w plastikowy raping27