Wprowadzenie do logopedii. Grażyna Gunia

on, że

      […] lekarze i humaniści wciąż są pełni niepokoju o losy świata. Lekarze zdają sobie sprawę, że sami są już dziś bezsilni w poszukiwaniu sposobów zmiany naszych środowisk na lepsze, to znaczy zdrowsze […] zatem każdy z nas powinien poszukiwać coraz doskonalszych dróg myślenia i działania, by ludziom było lepiej, a więc zdrowiej żyć. Ale próby urzeczywistnienia tych myśli wymagają współdziałania specjalistów wielu dziedzin życia społecznego, świadomych celu, jakiemu służą, tj. zdrowemu rozwojowi człowieka (J. Aleksandrowicz 1991, s. 17),

      również w zakresie kształtowania się mowy i zapobiegania zaburzeniom mowy.

      4.1. Model multiinterdyscyplinarnej opieki logopedycznej w teorii L. Kaczmarka

      Opieka logopedyczna w modelowym opracowaniu L. Kaczmarka (1991, s. 5, 18) jest „próbą włączenia jej do systemu edukacyjnego”, w którym istotną rolę przypisuje się szkole, a rodzice powinni stanowić „filar podstawowy” oddziaływań wychowawczo-profilaktyczno-rehabilitacyjnych w tym zakresie. L. Kaczmarek przyjmuje sześć faz opieki logopedycznej, zintegrowanych z naturalnym przebiegiem procesu kształtowania się i rozwoju mowy człowieka, czyli okresem: prenatalnym (pierwsza faza), żłobkowym (druga), przedszkolnym (trzecia), wczesnoszkolnym (czwarta), szkolnym (piąta) i dorosłym (szósta). Przejście od fazy prenatalnej do poziomu dorosłego wymaga wielopoziomowej opieki logopedycznej i zintegrowanej współpracy tych osób, które pośrednio lub bezpośrednio są odpowiedzialne za kształtowanie czterech wymiarów mowy (embrionalnego, patologicznego, społecznego i artystycznego) lub innych sposobów porozumiewania się.

      1. Wymiar embrionalny „obejmuje badania uwarunkowań kształtowania się mowy […], czyli tworzenie systemu nowoczesnej profilaktyki, skutecznego zapobieżenia zaburzeniom mowy”.

      2. Wymiar patologiczny „dotyczy usuwania szerokiego wachlarza zaburzeń mowy, a także zakłóceń pisania i czytania”.