O psie który wrócił do domu. W. Bruce Cameron

a ja merdałam ogonem, nie posiadając się z radości.

      Potem dowiedziałam się, że kobieta ze schowka ma na imię Olivia. Przyszła się ze mną zobaczyć i dać mi parę smaczków, a potem stała i rozmawiała z Mamą.

      Tego wieczora Mama parę razy powtórzyła jej imię.

      – Czemu nie zaprosisz jej na randkę? – zapytała Lucasa.

      Wyciągnęłam piłkę i wpatrywałam się w nią z nadzieją, że Lucas poturla ją po podłodze.

      – Hm, no nie wiem. Może dlatego, że mnie nie cierpi?

      – Gdyby cię nie cierpiała, ignorowałaby cię zamiast ci dokuczać.

      – Ona mi nie dokucza. Jesteśmy po prostu zupełnie inni. Jest trochę gotką. Nazywa mnie Chłopcem z Białym Pieczywem i mówi, że jestem lekarstwem na jej bezsenność.

      Mama na chwilę umilkła.

      – Ale to nie przeze mnie, prawda?

      – Co masz na myśli?

      – Nie możesz mnie cały czas pilnować, a nawet gdybyś mógł, bardzo bym tego nie chciała. Być ciężarem dla własnego dziecka to największy koszmar matki. Jeśli powstrzymujesz się z czymkolwiek z mojego powodu, to znaczy, że całe moje życie poszło na marne.

      – Nawet tak nie mów!

      – Nie, to nie czarne myśli, tylko szczera prawda. Wiesz, że niczego nie żałuję bardziej niż tego, że cię zostawiłam. Przeze mnie straciliśmy tyle czasu… Zostawiłam cię, kiedy zaciągnęłam się do armii, i prawie cię zostawiłam, próbując odebrać sobie życie. Ale to już za mną, Lucas. Nie zostawię cię, chcę jedynie twojego dobra. Proszę, uwierz – nic nie jest dla mnie ważniejsze niż twoja przyszłość.

      – Dobrze, w takim razie i ty mi uwierz, mamo. Mam przyszłość. Świetlaną przyszłość. Obiecuję, że nie pozwolę, by cokolwiek stanęło temu na przeszkodzie.

      Niedługo potem Mama wyszła, a my poszliśmy nakarmić koty. Zamiast do nory Lucas zaprowadził mnie na tyły domu, do dziury pod ogrodzeniem. Ziemia i siatka pachniały tam kilkunastoma kotami i wiedziałam już, że w norze mieszka ich więcej niż wcześniej. Czułam, że jest tam również Mama Kotka.

      Lucas wysypał karmę do miski i wsunął ją pod ogrodzeniem.

      – To będzie musiało wystarczyć – powiedział z rezygnacją. – Nie mogę podejść bliżej. – Czekałam, aż przepchnie siatkę, ale tego nie zrobił. Zamiast tego zaprowadził mnie z powrotem przed dom i stanął z dłonią opartą na biodrze, wpatrując się w coś białego na ciemnym materiale pokrywającym siatkę.

      – To zawiadomienie o rozbiórce, Bello. Pewnie dostał pozwolenie.

      Wyczułam jego zdenerwowanie i spojrzałam na niego pytająco. Pobiegliśmy z powrotem do naszych drzwi i weszliśmy do domu. Mamy nie było. Lucas otworzył swoją szafę i wyjął z niej te cienkie, pachnące kotami płachty z drewnianymi klockami przy rogach. Potem wziął telefon i moją smycz.

      – Gotowa, Bella?

      Przebiegliśmy przez ulicę.

      – Hm – powiedział. – Nic z tego nie będzie. Nawet gdybym dał radę wspiąć się z tobą na rękach, nie mam pojęcia, jak miałbym bezpiecznie postawić cię po drugiej stronie. – Pogłaskał mnie po głowie. – Okej, zróbmy inaczej. – Odpiął mi smycz od obroży. Zamerdałam radośnie ogonem. – Dobre Ćwiczenie. Gotowa? Do Domu, Bella!

      Wiedziałam, co robić. Przebiegłam przez ulicę i zwinęłam się w kłębek we właściwym miejscu. Ale zabawa!