Tysiąc Wspaniałych Słońc. Халед Хоссейни

Stał się bardziej skłonny do dąsów, stale coś mu nie smakowało, narzekał na bałagan na podwórku albo wytykał jej choćby najmniejsze zaniedbanie. Czasem w piątki zabierał ją jak dawniej do miasta, ale szedł szybko, zawsze kilka kroków przed nią, był milczący i nie zwracał uwagi na Mariam, która musiała niemal biec, by za nim nadążyć. Podczas tych spacerów nie był już skory do śmiechu. Nie kupował jej słodyczy ani podarunków i nie zatrzymywał się, żeby pokazać jej jakiś budynek. Jej pytania go irytowały.

      Któregoś wieczoru siedzieli w salonie, słuchając radia. Ostre wiatry, przez które śnieg oblepiał twarz, a oczy zachodziły łzami, ustały. Srebrzyste płatki śniegu topniały na gałęziach wysokich wiązów i za kilka tygodni miały na ich miejscu pojawić się pękate jasnozielone pączki. Raszid w roztargnieniu kiwał nogą w rytm tabli jakiejś piosenki Hamahanga i mrużył oczy od dymu.

      – Jesteś na mnie zły? – spytała Mariam.

      Raszid nie odpowiedział. Piosenka się skończyła i zaczęły wiadomości. Kobiecy głos oznajmił, że prezydent Daud Chan odesłał kolejną grupę sowieckich ekspertów z powrotem do Moskwy, co, jak się spodziewano, zostało przyjęte przez Kreml z niezadowoleniem.

      – Martwię się, że jesteś na mnie zły.

      Raszid westchnął.

      – Jesteś?

      Spojrzał na nią.

      – Dlaczego miałbym być na ciebie zły?

      – Nie wiem, ale odkąd z dzieckiem…

      – To za takiego mężczyznę mnie masz, po tym wszystkim, co dla ciebie robię?

      – Nie. Oczywiście, że nie.

      – Więc przestań mnie dręczyć!

      – Przepraszam. Bebachszid, Raszidzie. Przepraszam.

      Zgasił papierosa, zapalił kolejnego, podkręcił głośniej radio.

      – W każdym razie myślałam… – zaczęła Mariam, podnosząc głos, aby było ją słychać mimo grającej muzyki.

      Raszid znów westchnął, tym razem bardziej poirytowany, i ściszył radio. Ze znużeniem potarł czoło.

      – Co znowu?

      – Myślałam, że może powinniśmy urządzić prawdziwy pogrzeb. To znaczy dziecku. Tylko sami, we dwoje, kilka modlitw, nic więcej.

      Mariam myślała o tym od pewnego czasu. Nie chciała zapomnieć o dziecku. Wydawało jej się, że to nie w porządku, tak w ogóle nie zaznaczyć tej straty.

      – Po co? To idiotyczne.

      – Myślę, że poczułabym się lepiej.

      – Wobec tego sama to zrób – powiedział ostro. – Ja już pochowałem jednego syna, nie będę chował kolejnego. A teraz, jeśli pozwolisz, chciałbym posłuchać radia.

      Znów podkręcił głośność, odchylił głowę do tyłu i zamknął oczy.

      Kilka dni później Mariam wybrała miejsce na podwórku i wykopała dołek.

      – W imię Allaha i z Allahem i w imię posłańca Allaha, niech spoczywają na nim pokój i błogosławieństwo Allaha – mamrotała pod nosem, wbijając szpadel w ziemię. Włożyła do dołka zamszowy płaszczyk, który Raszid kupił dla dziecka i zasypała go ziemią.

      – Ty wprowadzasz noc w dzień i Ty wprowadzasz dzień w noc. Ty wyprowadzasz żyjące z martwego i Ty wyprowadzasz martwe z żyjącego. Ty dajesz zaopatrzenie, komu chcesz; bez rachunku⁸.

      Uklepała ziemię łopatą. Przykucnęła obok kopczyka i zamknęła oczy.

      Daj zaopatrzenie, Allahu.

      Daj mi zaopatrzenie.