Zaklinacz. Donato Carrisi

Goran. Kochanka? Męczyli się pół nocy dla takiej błahostki?

      Na szczęście nie poinformował o swojej inicjatywie Roche’a, bo w przeciwnym razie musiałby znieść kpiny szefa, który uważał śledztwo za zamknięte. Tymczasem Weronika Bermann przypominała wezbraną rzekę i nie zamierzała się z nimi pożegnać, zanim nie da ujścia swoim żalom do męża. Żarliwa obrona małżonka po odkryciu trupa w bagażniku jego auta była tylko sposobem na uniknięcie ciężaru oskarżenia, na pozbycie się bryzgów błota. Teraz, gdy znalazła w sobie siły, aby uwolnić się od obowiązku małżeńskiej solidarności, zaczęła nie mniej energicznie niż inni kopać pod nim dół, z którego Alexander nie zdołałby się już wydostać.

      Goran spojrzał Mili w oczy, aby zachęcić ją do jak najszybszego zakończenia rozmowy, ale w tym samym momencie dostrzegł nagłą zmianę na jej twarzy. Teraz malowało się na niej zdumienie i niepewność.

      Podczas długich lat pracy Goran nauczył się rozpoznawać, kiedy ludzie się boją. Zrozumiał, że coś głęboko poruszyło Milę.

      Chodziło o imię.

      Usłyszał, jak Mila pyta Weronikę Bermann:

      – Mogłaby pani powtórzyć imię kochanki pani męża?

      – Powiedziałam już pani: ta zdzira miała na imię Priscilla.