en staan op. “Ek en Gretha sal ’n koppie tee in ’n kafee gaan drink terwyl jy bel en daarna sal sy dadelik Kaiserburg toe vertrek.”
“Nee, Friedrich. Iemand kan ons saam in die dorp sien en tant Henriëtte kan daarvan te hore kom. Ek sal liewers wag totdat Ferdi my kan vergesel,” maak Gretha beswaar.
’n Diep frons keep tussen Friedrich se wenkbroue, maar hy besef die wysheid van Gretha se woorde en sê onwillig: “Maak dan so. En laat tant Meraai my bel sodra jy veilig in Kaiserburg is.”
”Goed, ek sal. Tot siens, Friedrich,” groet sy, maar sy wens heimlik dat sy aan ’n rede kan dink om hom langer by haar te laat bly.
“Sien jou,” groet Friedrich kortaf, knik sy kop vir Ferdi en stap die vertrek uit.
Amalia roer haar koppie tee onbewustelik, ’n kwelfrons tussen haar wenkbroue, en staar nikssiende voor haar uit.
“Amalia?” Hanna steek haar hand uit en raak aan Amalia se arm. “Ek meen as jy nog roer, het die koppie nie meer ’n bodem nie.”
Amalia glimlag, betrap. “Jammer, tant Hanna. Dis nie my bedoeling om so ongesellig te wees nie, maar …” Vrees verdonker haar oë en sy vervolg gespanne: “Ná my pa se dood was jy al die jare my enigste verbintenis met Donkerbaai. Ek onthou hoe geskok ons almal was om van Otto en Henriëtte se verlowing te hoor omdat daar altyd skinderstories op die dorp rondgelê het dat Henriëtte nie normaal is nie.”
“Het jy vergeet, Amalia? Wyle Helga was gekant teen ’n huwelik tussen Kurt en Henriëtte … bitterlik gekant. Dis waarom hy besluit het om Skotland toe te gaan en in Edinburgh verder te studeer.” Sy staar peinsend voor haar uit en gaan kopskuddend voort: “Nie dat die storie vir my sin gemaak het nie. Kurt was destyds ’n man van vyf of ses en twintig. As hy werklik met Henriëtte wou trou, sou niemand hom kon keer nie.”
“Is dit moontlik dat hy die skinderstories geglo het?”
“Kurt sou hom nie aan skinderstories gesteur het nie. Nee … nee, ek glo daar was ’n ander rede – soos Henriëtte se geheime ontmoetings met die jong Otto.”
“Tant Hanna!” Amalia staar haar ongelowig aan. “Jy het nooit iets daaroor in jou briewe aan my geskryf nie.”
“Ek wou nie, want …” Hanna swyg en haar oë vra Amalia om verskoning toe sy weer praat: “Jy was nog so jonk, Amalia. Dis moeilik vir ’n jongmens om sy ware gevoelens te verberg. Ek het geweet jy het vir Kurt lief.”
Amalia slaan haar oë neer, trek onsigbare patroontjies met haar wysvinger op die tafeldoek en kyk dan op, haar glimlag verleë. “Dis ’n leeftyd gelede, maar ’n mens vergeet seker nooit jou eerste liefde nie – veral nie as dit jou enigste liefde was nie.”
“Nee, ’n mens vergeet nie, maar dis waarom ek jou nie van Henriëtte se ontrouheid wou vertel het nie. Jy sou net weer opnuut gehoop het dat Henriëtte en Otto sou trou en dat Kurt jou sou liefkry.”
“Nee, tant Hanna. Ek was nog op skool toe Kurt en Henriëtte ’n verhouding gehad het. Ek het toe reeds besef Kurt sou nooit in my belang stel nie, daarom het ek daarop aangedring om in Pretoria te studeer.”
“So sê jy nou, maar destyds … In jou briewe het jy altyd navraag oor die mense van Kaiserburg gedoen, maar nooit Kurt se naam genoem nie. Ek het geweet jy het nog nie daarin geslaag om van jou gevoel vir hom te vergeet nie, daarom het ek geswyg.”
’n Glimlag vee ’n splinter pyn uit Amalia se oë. “Vergeet ’n mens ooit, tant Hanna? My studie het gehelp, maar toe tannie my laat weet dat Kurt in ’n motorongeluk gesterf het … Ek wou self ook sterf, maar die dood ken nie genade nie. Ek het bly leef en my net verder in my studie verdiep. Op ’n dag het ek besef dat ek aan Kurt kon dink sonder om te wens dat ek saam met hom gesterf het. Toe het ek besef my routydperk is verby.”
“Nogtans kon jy nooit weer liefkry nie?” vra Hanna simpatiek.
“Nee – en dit was nie omdat ek nie probeer het nie. Miskien, as Kurt en Henriëtte getrou het, sou dit vir my makliker gewees het. Maar Kurt se dood het my ’n weduwee gemaak sonder dat hy my ooit liefgehad het.”
“As Henriëtte maar só kon liefhê … sy het openlik saam met Otto uitgegaan nadat Kurt oorsee is en toe sy van sy dood verneem … Otto was die kroonprins van Kaiserburg en Henriëtte het nie langer as drie maande gewag voordat sy met Otto getroud is nie,” vertel Hanna met ’n uitdrukking van afkeer op haar gelaat.
“Henriëtte was self ’n skatryk meisie en haar ouers se enigste kind. Waarom was dit vir haar so belangrik om met ’n ryk man te trou?” vra Amalia verwonderd.
“Geld soek geld, Amalia. Ongelukkig aard Dieter na sy inhalige ma. O, hy flankeer met al wat ’n meisie is, maar Meraai vertel my hy boer op Son en See sedert Alexandra Myburgh ’n weduwee geword het – en die vroumens is twee jaar ouer as hy.”
“Is Alexandra se man dood?” vra Friedrich by die gangdeur.
Hanna bloos met die verleentheid van ’n tiener wat op heterdaad betrap is. “Foei tog, ja, Friedrich. Jy onthou tog self: Herman Myburgh was byna dertig jaar ouer as Alexandra. Hy het ’n maand of vier gelede ’n hartaanval gehad en op die gholfbaan inmekaargesak.”
Friedrich kom nader, sy bewegings rukkerig, en hy neem by die tafel plaas. “Tannie het my nooit laat weet nie,” sê hy strak.
Sy kyk hom deurdringend aan. “Wou jy werklik weet, boet?”
Hy kyk vinnig op en laat sak weer sy blik. “Ek en Alexandra was saam op skool. Ons het saam matriek geskryf. Ons was altyd saam, tant Hanna.”
“Ek onthou, ja, maar sy het nooit jou verloofring gedra nie. Daar is mense wat sê jy is die oorsaak dat sy met ’n ou man getroud is,” sê Hanna en hou hom tersluiks dop
“Tannie weet dis nie waar nie. Ek was ’n brandarm student met geen vooruitsigte om eendag ryk te erf nie. Maar dit was nie al nie: Ek was ’n man sonder ’n verlede. Hoe kon ek ’n meisie vra om my bruid te wees as ek nie eens aan haar kon vertel wie my eie ouers is nie?” vra hy stroef.
“As jou bankrekening groot genoeg was, sou Alexandra haar nie aan jou herkoms gesteur het nie. Maar dinge het nou verander, Friedrich. Jy is ’n suksesvolle ginekoloog en die eienaar van Blumenstrauss. Ek verneem Alexandra het Son en See van wyle Herman geërf. Jy weet waar sy woon. Niks verhoed jou om te gaan kuier nie,” sê Hanna, haar stem stekelrig van afkeer.
“Het ek tannie nie hoor sê Dieter boer op Son en See nie?”
“Dis waar, ja, maar jy het jou nog nooit deur Dieter laat afskrik nie.”
“Ek sal my ook nie deur hom laat afskrik nie, maar …” Hy laat sy sin onvoltooid en wend hom tot Amalia. “Dokter Ferdi Steenkamp het ingestem om Gretha na Kaiserburg toe te neem, tannie. Ferdi sal voorgee dat Gretha die dogter van een van sy ma se vriendinne is en dat sy graag op ’n kusdorpie wil verpleeg.”
Amalia kyk hom ondersoekend aan. “Is jy seker my peetdogter sal veilig wees in Kaiserburg, Friedrich?”
“Solank as wat Gretha nie onnodige kanse waag nie …
“Dis juis wat my bekommer. Gretha beskou haar besoek aan Kaiserburg as ’n yslike avontuur, maar ek sal nooit weer rustig kan slaap voordat sy nie veilig terug onder my dak is nie,” antwoord Amalia en verwyt hom met haar oë.
Henriëtte maak haar oë oop, sien vir Meraai op ’n stoel langs haar bed en skiet met ’n rukbeweging orent in ’n sitposisie. “Hoekom pas jy my op, Meraai? Het ek iets onder die invloed van die dwelmmiddels gedoen? Ek het jou al oor en oor gesê: die kalmeerpille maak my dronk in my kop en dan weet ek nie wat ek doen nie. Is die kamerdeur gesluit? Praat, Meraai! Wat het ek nou weer gedoen? Wat?” volg haar woorde mekaar met ’n stygende crescendo en eindig op ’n skril angskreet.
“Om liefdeswil, bedaar tog, Henriëtte,” paai Meraai ongeduldig. “Die kalmeermiddels is deur dokter Steenkamp voorgeskryf. Dis juis wanneer jy weier om jou medikasie te neem dat jy