in sy tas terugsit. “U moeder verkeer in ’n koma, nie in ’n floute soos u aanvanklik gedink het nie.”
Lizelia is skoon dronkgeslaan van skok, en kan die man slegs stil aankyk met oë wat nou in trane swem.
“Is … my moeder se toestand ernstig, dokter?” vra sy met ’n knop in haar keel wat dreig om haar stem uit te wis.
Daar is deernis in die dokter se stem toe hy sy hand vertroostend op haar skouer sit en sag sê: “Ja, ek vrees u moeder se toestand is ernstig, juffrou. Maar presies hóé ernstig, weet ek nog nie. Ek stel voor dat u solank vir haar die nodige in ’n tas pak en haar in die ambulans na die hospitaal vergesel.”
Lizelia voel diep bekommerd en verward, want hulle het nie voorsiening vir siekte of hospitaalkoste hier in die vreemde gemaak nie. Tuis is daar ook nie meer geld in die bank waarop hulle kan reken nie.
Ná die dokter se vertrek haas Lizelia haar om die nodige vir die sieke ingepak te kry. Sy is ook net hiermee klaar toe die ambulans vir die hotel stilhou.
Die hospitaal is gelukkig nie baie ver van die hotel af nie. Hieroor is Lizelia bly, want nou het sy nie nodig om elke keer ’n bus te haal nie. Sy besef dat sy elke sent sal moet spaar vir haar moeder se mediese behandeling en die hospitaalkoste.
Lizelia sit byna heelmiddag in die hospitaal se wagkamer om te hoor of die dokters al vasgestel het wat haar moeder makeer. Sy kan nie eens vir ’n verpleegster vra hoe dit met haar moeder gaan nie, want sy kan hulle taal glad nie verstaan of praat nie. Sy blaai dus maar deur die tydskrifte en kyk na die prente, terwyl haar gedagtes voortdurend by haar moeder is.
Lizelia sug saggies van verligting toe dokter Montesi eindelik sy verskyning in die wagkamer se deur maak. Sy staan haastig van die stoel af op, loop hom tegemoet en vra met iets dringends in haar stem: “Dokter, het u al vasgestel wat my moeder makeer? Is sy nog in ’n koma?”
Die geneesheer kyk die meisie ’n paar tellings stil, ondersoekend aan, en sê dan versigtig: “U moeder verkeer nog steeds in ’n koma, juffrou Heyns, en ek vrees haar toestand is kritiek. Sy sal heel moontlik ’n operasie moet ondergaan. Maar dit sal ons eers môre seker weet nadat die breinspesialis die x-straalplate bestudeer het. U sien, die plate toon ’n gewas op die brein aan. Maar hoe ernstig dit is, sal ons eers môre weet. Om julle ontwil hoop ek dis nie ernstig nie.”
Lizelia is meteens doodsbleek van skok en ontsteltenis. Sy kan nie glo dat daar so ’n donker, dreigende wolk oor haar moeder se lewe hang nie. Tog weet sy dat die dokter nie sommer dinge sal sê wat nie so is nie.
“Kan ek my moeder ’n paar minute lank besoek, dokter?” vra sy met ’n onvaste stem.
“Ja, kom, ek sal u gou na haar toe neem,” bied hy vriendelik aan. “U is natuurlik welkom om haar enige tyd te besoek.”
Die dokter voel weer Irma se polsslag, luister na haar hart en sê ná ’n rukkie: “Ek dink u moet liewer nou gaan rus, juffrou Heyns. As u wil, kan u saam met my ry. Ek ry gewoonlik voor die hotel verby, en dit is glad nie moeite om net daar stil te hou nie.”
Lizelia bedank die arts vir sy vriendelike behulpsaamheid en verlaat die hospitaal met ’n hart wat swaar is van kommer en onrus. Voor die hotel bedank sy hom weer toe sy uit die motor klim. Met ’n vriendelike dog afgetrokke groet stap sy die hotel binne. Sy besef dat sy eers die hotelbestuurder sal moet vertel van die ramp wat haar en haar moeder getref het, voordat sy na haar kamer toe gaan om ’n rukkie te rus voor aandete.
Lizelia voel daardie aand baie eensaam en verlore sonder haar moeder. Haar gedagtes bly voortdurend by die sieke in die hospitaal, en sy bid dat dit nie nodig moet wees om te opereer nie. Waar gaan hulle die geld kry om vir ’n operasie te betaal? Nie een van hulle twee het ’n ekstra sent in die bank nie!
Lizelia het nou ’n splinternuwe bekommernis bygekry. ’n Gewas op die brein, weet sy, kan rampspoedige gevolge hê indien dit nie betyds verwyder word nie. Maar aan die ander kant is dit weer ’n baie delikate operasie, en in sommige gevalle uiters gewaag. Dan is daar ook nog die geldkwessie …
Vir Lizelia wat nog nooit met sulke probleme te kampe gehad het nie, voel dit of sy in ’n maalstroom beland het wat haar met groot krag en geweld die dieptes wil insleur. Sy voel absoluut magteloos en weet nie hoe om die situasie die hoof te bied nie … tensy dokter Montesi dit kan reël dat haar moeder in Suid-Afrika geopereer word.
Hierdie gedagte laat haar kommer meteens effens minder word en ná ’n rukkie raak sy eindelik aan die slaap.
Dit voel vir Lizelia soos ’n ewigheid wat sy al hier in die hospitaal se wagkamer op die breinspesialis se bevinding sit en wag. Maar in werklikheid het daar maar twintig minute verstryk sedert sy versoek is om in die wagkamer te wag. Sy sluit haar oë en leun gespanne agteroor in die stoel, totdat haar kop teen die koel muur rus.
Sy wip soos sy skrik toe dokter Montesi skielik langs haar sê: “Die ondersoek is afgehandel, juffrou Heyns. Dokter Carini wil u graag in sy kantoor spreek.”
“Ek kom dadelik, dokter,” sê sy en staan haastig van die stoel af op.
Lizelia is duidelik gespanne toe dokter Montesi haar aan die breinspesialis voorstel. Hy nooi haar vriendelik om te sit en sê dan op Engels: “Ongelukkig is die uitslag van my ondersoek glad nie bemoedigend nie, signorina. Die signora sal so gou moontlik geopereer moet word; haar lewe hang daarvan af. Maar ek moet u ook waarsku dat dit ’n uiters gewaagde operasie is.”
Hy verduidelik waarom die operasie so gevaarlik is, maar Lizelia verstaan niks van al die mediese terme en Italiaanse woorde wat hy gebruik nie. Sy verstaan wel toe hy sê: “U vader sal onmiddellik van die operasie in kennis gestel moet word, signorina. Die operasie kan slegs ’n paar dae lank uitgestel word.”
“My vader is oorlede, dokter,” sê Lizelia verbysterd, bleek soos die dood. “Ek weet ook nie waarvandaan ek die geld gaan kry om vir die operasie te betaal nie. Ek en my moeder het al ons geld gebruik om hierdie reis na Italië te onderneem.”
“In u land is daar tog seker ’n familielid wat u geldelike steun kan bied, signorina?” hoor sy die spesialis bedaard sê. “U moeder se lewe is op die spel, en die operasie kan nie langer as ’n paar dae uitgestel word nie; daarna sal dit te laat wees.”
“Kan die operasie nie in Suid-Afrika gedoen word nie, dokter?” vra sy hoopvol, want daar kan sy probeer reël om die hospitaal en die chirurg paaiementsgewys te betaal.
Haar hoop word egter dadelik verydel toe die spesialis sy kop skud en simpatiek sê: “Ek vrees dit sal fataal wees om die signora in hierdie kritieke toestand te laat reis. Ek stel voor dat u liewer nou dadelik probeer om met ’n familielid in aanraking te kom; daarna kan u met dokter Montesi kontak maak.”
Met hierdie woorde staan die spesialis van sy stoel af op, en Lizelia weet intuïtief dat die onderhoud afgehandel is. Sy groet die twee geneeshere en verlaat die dokter se kantoor soos ’n slaapwandelaar. Sy vertoef ’n paar minute langs haar moeder se bed. Die gedagte dat net ’n operasie haar lewe kan red, maak Lizelia so beangs dat sy haastig buitetoe vlug.
Verblind deur trane stap sy na die rustige atmosfeer van Villa Borghese se park, waar sy hierdie groot ramp wat hulle getref het in stilte kan bepeins. Sy gaan sit op ’n bankie en is nie eens bewus van die man met die donkerbril en sy vriend wat ’n paar tree agter haar sit nie.
Lizelia sit ’n hele rukkie en wonder hoe sy die geld vir die operasie in die hande kan kry. Maar sy kan aan geen instansie dink waar sy om hulp kan aanklop nie en sover sy weet, het hulle ook geen gegoede familie tot wie sy haar kan wend nie.
Sy voel meteens so magteloos, mismoedig en hartseer dat sy haar gesig in haar hande verberg en saggies begin huil. Die gedagte dat sy dalk nou ook haar moeder aan die dood sal moet afstaan, laat haar hart voel of dit in skerwe gebreek is.
Lizelia huil saggies. Sy voel só verlore. Tog hoor die man met die donkerbril haar.
“Wie snik so droewig, Mario?” vra die man met die donkerbril vir sy middeljarige lyfkneg.
Mario luister vir ’n oomblik