stap dan saam met hom na sy motor wat voor die gebou parkeer is. Haar gedagtes draai om haar moeder se toestand, die baron se voorstel en die operasie.
“Het u al besluit wanneer die operasie uitgevoer kan word, signorina Heyns?” hoor sy die arts vra toe hy voor die hospitaal wegtrek. “Ons kan u moeder se lewensvlammetjie nie meer lank aan die gang hou sonder die operasie nie.”
“Ek hoop om u môreoggend ’n finale antwoord te kan gee, dokter,” belowe sy afgetrokke. Dan kyk sy die arts reguit aan en vra sag: “Ken u miskien die baron Eduardo de Mashatini?”
“Die baron is baie bekend in Rome en in die hele Italië, signorina. Trouens, hy en my jonger broer was saam op skool en ook in dieselfde klas,” vertel die arts.
“Ek sien,” sê Lizelia met ’n ligte frons tussen haar mooi geboogde winkbroue. “Kan u miskien vir my sê hoe ’n soort man die baron is, dokter?”
“Laat ek dit vir u só stel, signorina,” antwoord die arts bedaard: “Hier in Italië kan jy vandag ’n titel vir ’n paar honderd Amerikaanse dollar koop. Maar die baron is nog van die ou Italiaanse aristokrasie: skatryk, geëerd en gerespekteer. Hy is natuurlik nog in die tradisie van die Italiaanse adel opgevoed, daarom is hy baie nougeset en konserwatief, maar hy is ook te alle tye ’n heer wat eerbied en respek van sy medemens afdwing.
“Sy swaer en suster besoek hom glo dikwels noudat hy blind is. Maar daar is ’n gerug dat hy verbitter en ongenaakbaar is sedert sy verloofde hom vir ’n ander man laat staan het. Hy neem glo deesdae geen uitnodigings aan nie, en moedig ook niemand aan om hom te besoek nie. Dit is amper of hy ’n kluisenaarsbestaan voer. Hy woon tans in sy villa hier in Rome, maar hy het ook ’n fabelagtige castello langs die Arnorivier tussen Florence en Arezzo, bo-op ’n hoë, bosbegroeide koppie. Sy plaas is iewers in die noorde naby Milaan. Maar sê my, het u al met die baron kennis gemaak, signorina?”
“Ja, ek het vanoggend met hom kennis gemaak, dokter. Ek moet sê hy hét vir my baie sinies voorgekom.”
“O, hy was dalk maar net in ’n slegte bui,” raai die arts.
“Dit is moontlik,” antwoord sy sag. Dan hou hulle voor die hotel stil. Sy bedank die dokter omdat hy haar opgelaai het, groet hom beleef en klim dan haastig uit.
Lizelia kom net betyds vir aandete by die hotel aan, wat sy stil en afgetrokke nuttig. Noudat sy van die hospitaal af weg is, begin sy weer twyfel aan die wysheid van haar besluit om met die baron te trou. Maar dan tref dit haar weer dat haar moeder se lewe aan ’n baie dun draadjie hang, en dat net ’n operasie haar lewe kan red.
As my moeder sterf omdat die operasie nie gedoen kon word nie, sal ek myself altyd verwyt omdat ek dit kon verhoed het, gesels sy in haar gedagtes met haarself, en sy is nie eens daarvan bewus dat sy slegs peusel aan die smaaklike geregte wat die kelner aan haar voorsit nie.
Sy vermaan haarself om positief te dink en dinge in die regte perspektief te sien. Die baron stel hoegenaamd nie belang in haar of haar probleme nie. Vir hom is sy maar net nog ’n persoon wat hom van diens kan wees – nie as vrou nie, maar as ’n soort verpleegster. Hy het ’n permanente verpleegster nodig en sy … sy het sy geld nodig vir die operasie wat lewe en gesondheid vir haar moeder kan verseker.
Die eetkamer is byna leeg toe Lizelia werktuiglik van die tafel af opstaan en die vertrek verlaat. Terwyl sy vir die hysbak wag om af te kom, sien sy Mario na haar toe aangestap kom en oombliklik val dit haar by dat die baron vanáánd al ’n antwoord van haar verwag.
Sy loop Mario tegemoet, groet hom beleef en sê sonder veel belangstelling: “Ek vrees ek het nog nie aangetrek vir die besoek aan u werkgewer nie, meneer Cordoni. Daar word seker van my verwag om formeel aan te trek, nie waar nie?”
Mario knik en antwoord bevestigend: “My heer die baron is baie gesteld op etiket, signorina. Ek sal u dus aanraai om altyd saans formeel aan te trek. Ek sal hier in die ingangsportaal vir u wag.”
“Nou goed, ek sal so gou ek kan, verklee, meneer Cordoni. Ek is regtig jammer dat u vir my moet wag,” maak Lizelia haastig verskoning en gaan dan na haar slaapkamer.
Terwyl sy aantrek, tref dit haar met ’n ligte skok dat sy aanstons finaal oor haar toekoms sal moet besluit. Sy besef dat daar geen omdraaikans sal wees nadat sy haar besluit aan die baron meegedeel het nie.
Dit neem haar nie lank om aan te trek nie. Nadat sy haar grimering afgerond het en parfuum aangetik het, betrag sy haarself goedkeurend in die spieël.
Sy is in ’n eenvoudige swart aandtabberd geklee en dra daarby goudkleurige bykomstighede. Haar hoëhaksandale is ook goudkleurig, en die sjaal om haar skouertjies is swart.
Toe sy ná ’n rukkie uit die hysbak stap, tref dit haar meteens dat sy verniet so baie moeite met haar voorkoms gedoen het. Die edelman is immers blind en kan tog nie sien wat sy aanhet nie.
Mario merk haar dadelik op toe sy uit die hysbak stap. Hy loop haar tegemoet, maak ’n galante buiging en vergesel haar dan na die baron se luukse motor wat voor die hotel staan. Gino, die baron se motorbestuurder, is dadelik by om die motordeur vir haar oop te maak. Mario klim voor langs die bestuurder in, dan vertrek hulle dadelik na die edelman se villa langs die Via Appia.
Die eerste maal sedert sy die baron se voorstel ernstig begin oorweeg het, voel Lizelia senuweeagtig en gespanne. Noudat sy daaraan dink, tref dit haar dat sy onvoorwaardelik die baron se woord geneem het in verband met die ontslag van sy vorige verpleegsters. Hy het haar nou wel verseker dat hulle hóm geïrriteer het, maar hoe weet sy dat dit nie hy is wat die lewe vir húlle onhoudbaar gemaak het nie?
Lizelia is nog besig om hieroor te wonder, toe hulle by ’n groot hek indraai en voor die edelman se drieverdieping-villa stilhou. Gino is weer dadelik by en maak die motordeur vir haar oop. Hierna vergesel Mario haar na die baron se private sitkamer, waar glo net spesiale gaste toegelaat word en waar die edelman alreeds op haar aankoms wag.
Lizelia voel so vreemd en gespanne dat sy nie eers die luisterryke weelde om haar opmerk nie. Sy wou ook net vir Mario vra om haar liewer terug te neem hotel toe, toe hy voor ’n toe deur tot stilstand kom en saggies aanklop.
Op die edelman se uitnodiging stoot Mario die deur oop en nooi haar vriendelik om binne te gaan. Lizelia stap die weelderige vertrek behoedsaam binne, dan trek sy haar asem saggies in en bly meteens staan. Vanoggend het dit haar opgeval dat die baron ’n besonder aantreklike man is, maar waar hy nou voor die rusbank staan, geklee in ’n donker aandpak en ’n spierwit borshemp, lyk hy vir haar onweerstaanbaar aantreklik.
Sy hoor hoe die baron vir Mario iets op Italiaans sê, en dan verlaat Mario die vertrek. Dan hoor sy hom weer op Engels sê: “Kom sit asseblief hier langs my op die rusbank, signorina. Ek kan nie met jou gesels as jy aan die ander kant van die vertrek sit nie … of het jy vergeet dat ek blind is?”
“Dis waar, ’n mens is geneig om dit te vergeet,” sê Lizelia afgetrokke. Sy haal haar sjaal af, wag dat die edelman eers gaan sit en neem dan op die ander punt van die rusbank plaas.
“Hoe gaan dit met jou moeder, signorina?” hoor sy die edelman met sy mooi, diep stem vra.
“Dokter Montesi het my vanaand verseker dat hulle my moeder nie meer lank aan die lewe sal kan hou sonder die operasie nie, baron. Sy het vanoggend haar bewussyn herwin, maar sy verduur ontsettend baie pyn.”
Lizelia doen haar bes om kalm en bedaard te klink, maar die edelman is bewus van die hartseer in haar stem toe sy van haar moeder praat.
Daar heers ’n rukkie lank stilte in die vertrek, dan hoor sy hom weer sê: “Ek veronderstel jy het my brief gelees en my voorstel oorweeg, signorina.”
“Ja, ek het u voorstel ernstig oorweeg, baron. Ek het die saak selfs met my moeder bespreek,” sê Lizelia sag. “Maar ek vrees my moeder keur dit ten strengste af dat ek so ’n groot opoffering om haar ontwil doen.”
“En jy, signorina? Voel jy ook dat die opoffering te groot is?” hoor sy die man weer vra.
“Ek weet nie wat om te dink nie, baron,” antwoord sy met ’n moedelose sug.