Susanna M Lingua-keur 11. Susanna M. Lingua

te dokter. Edoardo sal natuurlik nie agterkom dat sy byna die hele nag gelê en huil het nie, maar haar rooi oë sal die werkers laat gis.

      Lizelia het ook net klaar haar oë gedokter, toe bring die kamermeisie twee koppies koffie na haar kamer en sê beleef: “My heer die baron het gesê ek moet sy koffie elke oggend hier na u kamer toe bring, barones.”

      “Dankie, sit maar die skinkbord op die kleedtafel neer,” sê Lizelia. Sy kam haar hare en besef dat sy versigtig sal moet wees om haar liefde vir Edoardo geheim te hou. Vasbeslote om niks te laat blyk nie, neem sy die skinkbord en stap na Edoardo se kamer.

      Sy klop saggies aan die deur wat hulle kamers verbind. Dan hoor sy hom met ’n slaperige stem sê: “Kom binne, Lizelia!”

      “Ek is jammer dat ek jou steur,” sê sy verontskuldigend, “maar dit was jou voorstel dat ek soggens my koffie by jou in die kamer moet kom drink.” Sy sit die koppie in sy hand en vervolg besorg: “Ek hoop jy het ’n aangename nagrus gehad, Edoardo.”

      “Ek het soos ’n klip geslaap, want die probleem was toe glad nie so ernstig as wat ek aanvanklik gedink het nie. Trouens, ek het dit alreeds opgelos,” glimlag Edoardo gemoedelik. “Maar ek verstaan my teenwoordigheid word ook dringend op die plaas verlang. My oom het glo gistermiddag gebel om te vra dat ek so gou moontlik plaas toe moet kom.”

      “Wat is jou plaas se naam?” wil Lizelia belangstellend weet. Sy het al gehoor dat dit ’n pronkplaas is, geleë in die Povallei naby Milaan.

      “Omdat die natuurskoon daar so asemrowend is, het my grootjie, die eerste eienaar van die plek, dit Bella Mondo genoem. Dit is inderdaad ’n mooi wêreld daar in die vallei, langs die Apennyneberg met ’n takrivier van die Po wat deur die plaas vloei en besproeiing vergemaklik. Maar jy sal self sien hoe mooi die plaas is wanneer ons eers daar is,” sê hy.

      “Ek het nie geweet ek moet saamgaan nie,” sê sy met ’n verwese glimlaggie.

      “En wat laat jou dink dat ek jou hier sal laat agterbly?” wil Edoardo weet.

      “Wel, ek het gedink aangesien dit ’n sakebesoek is …”

      “Ag, my oom verlang seker maar net my toestemming om die een of ander implement vir die plaas aan te koop,” raai hy. “My liewe oom beskou sulke dinge gewoonlik as baie dringend … Ons vertrek oormôre met my vliegtuig. Ek neem Mario en Angelo saam, want ek weet nie hoe lank ons op Bella Mondo gaan vertoef nie. As die eerste sneeu begin val terwyl ons daar is, kan dit ons weke lank daar hou.”

      Lizelia sit by Edoardo en gesels totdat Mario opdaag om sy werkgewer te versorg.

      Dit is nou so koud en winderig dat Lizelia en Edoardo nooit meer bedags langs die rivier gaan stap nie. Hulle soek nou die sonskynhoekies in die kasteel se binnehof op, of ontspan in die sitkamer voor ’n gesellige vuur in die haard.

      Dit is vir Lizelia baie moeilik om elke dag so intiem saam met Edoardo te verkeer terwyl sy weet dat hy nou enige dag die beëindiging van hulle huwelik met haar kan bespreek. Dog twee dae verstryk sonder dat hy ’n woord in dié verband rep.

      Op pad na Bella Mondo sit Lizelia langs Edoardo in die vliegtuig, en Angelo en Mario sit net agter hulle. Almal is in winterjasse geklee, want ’n ysige wind waai vanuit die noorde.

      “Ek hoop jy het genoeg warm klere saamgebring, Lizelia,” sê Edoardo besorg. “Ek weet nie of jy daarvan bewus is nie, maar ons winters is baie strawwer as julle s’n in die sonnige suide.”

      “Ja, ek het al so iets gehoor. Ek weet nie wat die kamermeisie alles vir my ingepak het nie. Ek veronderstel sy weet wat ek op die plaas nodig sal hê; sy ken mos julle winters,” sê Lizelia gerusstellend.

      “Ons sal daar anderkant seker maak dat sy die regte klere vir jou ingepak het, want jy sal warm langbroeke, warm stewels en dik truie baie nodig hê op die plaas.”

      Edoardo se hand soek hare totdat hy dit vind. Hy strengel sy lang vingers versigtig deur hare, en hou dan haar hand op sy skoot asof dit iets kosbaars is.

      Hierdie intieme gebaar laat Lizelia se hart weer dadelik vreemde fratse uitvoer en sy voel hoe haar liefde vir hom soos ’n verterende vuur in haar opvlam. Maar dan dink sy weer aan sy liefde vir Francesca en sy moet verbete veg om haar allesoorheersende liefde te vergeet.

      Die lug is grys en mistroostig toe die vliegtuig op die plaas se netjiese aanloopbaan neerstryk. Almal is bly om die baron en sy vrou weer te sien.

      Almal komplimenteer Lizelia omdat die huwelikslewe nie afbreuk aan haar skoonheid gedoen het nie. Edoardo glimlag breed en sê spottend: “Dit wys julle net hoe ’n uitstekende eggenoot ek is, en hoe goed ek haar behandel.”

      “Hm, hoor net hoe blaas hy sy eie beuel,” lag sy niggie Genina hom heerlik uit. “Hy dink ons weet nie dat Lizelia ’n volle week lank sy lyfkneg moes wees nie.”

      ’n Opgewekte atmosfeer heers in die ontvangskamer van die groot drieverdiepingopstal. ’n Gesellige vuur brand in die kunstige haard en die hele vertrek is lekker warm. Lizelia hou baie van hierdie ou huis, en sy neem haar voor om haar verblyf saam met Edoardo hier op Bella Mondo ten volle te geniet. Sy gaan elke kosbare oomblik geniet en nie een maal aan Francesca dink nie.

      Sake hou Edoardo, sy oom en Angelo twee dae in die studeerkamer besig – twee dae waartydens Lizelia die res van die familie beter leer ken. Toe alles eindelik afgehandel is en die mans ook by hulle in die gesellige ontvangskamer aansluit, is dit die eerste keer sedert hulle aankoms dat Edoardo en Lizelia regtig met mekaar kan gesels.

      “Nou kan jy vir my vertel wat jy die afgelope twee dae alles gedoen het, ou meisietjie,” sê Eduardo toe hy langs Lizelia op ’n rusbank plaasneem.

      Voordat Lizelia hom egter kan antwoord, verskyn Francesca se lang, skraal gestalte in die ontvangskamer se deur, en Lizelia voel hoe ’n ongekende wrewel in haar opvlam.

      Francesca groet almal met ’n gemaak opgewekte stem. Dan pyl sy op Edoardo af, slaan haar arms om sy nek en soen hom hartlik op die mond.

      “O, Edoardo, ek is so bly om jou weer te sien!” sê sy skaamteloos en neem ongenooi aan die ander kant van die edelman plaas. “Ek is al twee dae hier in Milaan en ek hoor vanmiddag eers dat jy hier op Bella Mondo is vir sake.”

      “En toe besluit jy om die middag saam met ons te kom deurbring,” voltooi Edoardo ongeërg haar sin.

      “Wel, ek het só na jou verlang, skat, ek kon net nie wegbly nie,” lag Francesca met haar heserige stem. “Trouens, ek het gehoop dat ek ’n paar dae hier by julle sal kan oorbly, want die vriende by wie ek gekuier het, het vanoggend na die suide vertrek. Die taxi wat my gebring het, is alreeds weg.”

      Lizelia besef dat haar gelukkige oomblikkies saam met Edoardo nou vir goed iets van die verlede is, want Francesca het gekom om hom vir haarself op te eis. Sy hou haar asem op terwyl sy wag om te hoor hoe Edoardo hierop gaan reageer.