Sy dink aan die groot hemelbed, en vervolg met ’n sagte laggie: “Ek hoop net ek kry nie nagmerries en val dalk van daardie hoë bed af nie, want dan sal ek beslis ’n geval vir die hospitaal wees.”
“Dis waar, jy kan dit nie bekostig om nou weer te val nie,” stem hy saam, en sê dan gerusstellend. “ ’n Mens kry maar soms nagmerries wanneer jy bang of alleen is. Maar jy het nie nodig om een van die twee te wees nie, want my kamer is langs joune en daar is ’n deur wat die twee kamers verbind. Moenie bang wees dat ek op jou privaatheid sal inbreuk maak nie, maar dit staan jou vry om die deur te gebruik as jy in die nag bang of alleen voel. Trouens, dit was my moeder se kamer en sy het nooit nagmerries gekry nie.”
Nee, sy sou nie, dink Lizelia. Hulle het natuurlik met daardie deur oop geslaap, en wie sal nou bang wees as jy weet dat jou man naby is om jou te beskerm?
“Die sleutel is aan jou kant van die deur, ingeval jy bang is dat ek dalk in my slaap loop. Maar ek kan jou verseker dat dit nie die geval is nie,” sê Edoardo tergend.
“Toe maar, ek vertrou jou, Edoardo, daarom sal ek nie die deur sluit nie. Ek weet jou hart behoort aan juffrou Bove,” sê Lizelia ewe kalm, maar haar hart bons onstuimig. Sy wens hy wil dit ontken; sy wens dat hulle die swartkopmeisie liewer nooit weer sien nie.
Maar wensdenkery het nog nooit iemand gehelp nie. Lizelia verander daarom doelbewus die onderwerp en vra Edoardo uit oor die geskiedenis van die Castello de Mashatini.
Lizelia geniet die lewe in die kasteel baie meer as wat sy aanvanklik verwag het. Wanneer Edoardo nie met sake besig is nie, ontspan hulle in die daktuin of onderneem lang wandelings langs die rivier. Soms hou hulle piekniek langs die rivier. Dan leer Edoardo haar om te hengel.
Elke dag is vir Lizelia, die stedeling, ’n ware belewenis, en sy merk dat Edoardo hierdie rustige uitstappies net so baie geniet. Gelukkig is hier nie ’n Francesca wat hierdie aangename en vreedsame uitstappies vir haar kan bederf nie.
Vandag is dit presies twee weke sedert hulle na die kasteel gekom het. Lizelia is besig om vir Edoardo uit ’n tydskrif voor te lees. Hulle geniet hierdie rustige uurtjie in die daktuin elke dag meer.
Die huishoudster is duidelik verbaas toe die hoofhuishouer haar van juffrou Bove se onverwagte besoek verwittig.
“Waar is sy?” wil mevrou Bonera fronsend weet. Sy het al by mevrou Bartoldi gehoor dat die baron se gewese verloofde deesdae so ’n oorlas van haarself maak deur tydig en ontydig daar op te daag en die baron dan te annekseer asof hy nog steeds aan haar behoort.
“Ek het haar na die ontvangskamer geneem, signora,” antwoord hy ietwat verleë. Hy het werklik nie geweet wat om aan te vang met die voorbarige meisie wat sonder ’n uitnodiging of ’n afspraak by die kasteel opdaag nie.
Daar is ’n stroewe, onvriendelike trek om mevrou Bonera se mond toe sy haar na die ontvangskamer haas. Sy het nooit juis van die afsydige en hooghartige Francesca gehou nie. Nadat sy haar en die baron se verlowing op so ’n hartelose wyse verbreek het, verag sy haar werklik.
“O, hier is jy eindelik, signora Bonera!” begroet Francesca haar ongeduldig. “Die onnosele hoofhuishouer bring my hier na die ontvangskamer toe asof ek ’n vreemdeling is. Waar is jou heer, die baron?”
“Die baron is besig. U sal ’n afspraak moet maak as u hom of die barones wil spreek.” Mevrou Bonera wil nog meer sê, maar die verontwaardigde meisie gee haar nie kans nie.
“Moenie met mý praat oor afsprake nie!” snou Francesca haar woedend toe. “Ek is nie ’n vreemdeling wat ’n afspraak moet maak wanneer ek die baron wil besoek nie. Ek sal die baron besoek wanneer ek wil én sonder ’n afspraak. Is dit duidelik? En as jy my nie nou dadelik na hom neem nie, sal ek hom self gaan soek.”
“Ek glo nie Gino se broer, Luca, sal u toelaat om verder as hierdie ontvangskamer te gaan nie,” troef die huishoudster haar. “Sy werk hier in die kasteel is uitsluitlik om die baron en die barones teen indringers te beskerm …”
“Ek is nie ’n indringer nie …” val Francesca haar onthuts en met vlammende oë in die rede. Maar mevrou Bonera is nou self vies en maak haar stil.
“Enigiemand wat by die kasteel aanklop sonder ’n uitnodiging of ’n afspraak, behalwe die baron se familie, is indringers,” help sy die vermetele meisie reg. “Maar ek sal gaan hoor of die baron u kan spreek.”
Met hierdie belofte verlaat sy die ontvangskamer voordat Francesca weer beswaar kan maak. Sy vra Luca om vir die baron te gaan sê dat juffrou Bove hier is om hom te besoek.
Francesca, wat die huishoudster se gesprek met Luca doelbewus afgeluister het, besluit om hom ongemerk na die daktuin te volg. Sy is vasbeslote om Edoardo te sien en sy gaan niemand toelaat om haar te keer nie. Het dit haar nie twee weke geneem om vas te stel waar hy hom bevind nie?
Ná haar gesprek met Luca gaan mevrou Bonera kombuis toe om die kok te spreek. Sy is onbewus daarvan dat Francesca hulle afgeluister het en nou besig is om Luca ongemerk na die daktuin te volg.
Lizelia en Edoardo lag heerlik oor ’n grappige verhaal wat sy uit die tydskrif voorgelees het toe Luca sy verskyning maak. Hy vra nederig om verskoning omdat hy inbreuk maak op hulle privaatheid, en vervolg beleef: “Hier is ’n dame wat daarop aandring om u te sien, my heer die baron. Sy het nie ’n afspraak nie, maar ek vrees die hoofhuishouer was onverstandig en het haar laat binnekom.”
“Ek weet van net een dame wat so voorbarig sal wees om etiket te minag wanneer dit haar pas, en dit is Francesca Bove,” sê die edelman ergerlik.
Die volgende oomblik staan Francesca voor die swaaibank waarop Lizelia en Edoardo sit en roep met geveinsde gekrenktheid uit: “Skaam jou om my so te verkleineer, Edoardo, skat. En dit nadat ek so gesukkel het om uit te vind waar jy is!”
Francesca se onverwagte verskyning het Luca ietwat van stryk, maar Edoardo red die situasie dadelik toe hy bedaard sê: “Dankie dat jy vir my kom sê het wat aangaan, Luca. Jy mag nou maar gaan.” Dan wend hy hom na Francesca: “Ek weet van niks waaroor ek my behoort te skaam nie. Ek hoop dit is die laaste keer dat jy etiket en goeie maniere so ignoreer.”
“Ek het nog altyd vrylik gekom en gegaan in jou huis, sonder om vooraf ’n afspraak te reël,” pruil sy terwyl sy ongenooi gaan sit.
“Jy praat nou van die verlede, toe ons nog verloof was, Francesca,” wys hy haar tereg. “Maar jy vergeet skynbaar dat ons lankal nie meer verloof is nie, dat ek nou getroud is en ander belange het.”
Die verskyning van Lizelia se kamermeisie met ’n kabelgram op ’n silwerskinkbordjie maak meteens ’n einde aan die woordewisseling tussen Edoardo en Francesca.
“Ek is jammer om u te steur, barones,” sê hy verskonend. “Maar hierdie kabelgram is so pas afgelewer, en signora Bonera het gedink dat u dit graag dadelik sal wil lees.”
“Dankie, dit was baie bedagsaam van mevrou Bonera,” bedank Lizelia haar met ’n vriendelike glimlaggie.
Sy wend haar na Edoardo en sê met kommer in haar stem: “Sal jy my asseblief verskoon sodat ek die kabelgram kan gaan lees, Edoardo?”
“Goed, gaan lees dit gou, kleintjie, en kom vertel my as dit slegte nuus bevat,” dring sy mooi, diep stem tot haar bekommerde gedagtes deur.
Met ’n sagte “Verskoon my, asseblief,” stap Lizelia na die privaatheid van haar slaapkamer. Sy is skaars weg, toe gaan sit Francesca langs Edoardo op die swaaibank en plaas haar hand vertroulik in syne.
“Jy vryf dit altyd onder my neus dat jy getroud is, my liewe Edoardo,” sê sy met ’n sagte laggie. “Jy kan gerus nou maar daarmee ophou. Ek het uitgevind dat jou huwelik nie ’n normale huwelik is nie en dat jy en jou vrou nie eers ’n kamer deel nie. Jou huwelik sal ook nie lank hou nie …”
“Ek weet glad nie waarvan jy praat nie, Francesca,” maak Edoardo haar met ’n onheilspellende stem stil. “Ek sal jou afraai om jou neus in my of my vrou se sake te steek, want dan sal ek jou beslis my huis moet belet. Jy weet dit miskien nog nie, maar