Maar of ek haar bed deel of sy myne, het hoegenaamd niks met jou te doen nie. My huweliks-lewe gaan jou nie in die minste aan nie. As jy ’n familievriendin wil wees, sal jy jou beslis soos een moet gedra, of anders moet jy maar my kasteel verlaat …”
“Daardie bleek meisietjie wat jy jou vrou noem, kan jou nooit die liefde gee wat ek vir jou koester nie, liefling. Sy is niks meer as ’n kind nie!”
Dinge het nou ’n wending geneem wat Francesca glad nie voorsien het nie. Sy was nog altyd onder die indruk dat hy haar maar net ’n bietjie straf omdat sy destyds hulle verlowing beëindig het. Maar as hy sy vrou liefhet, lyk dit of die pad terug vir goed vir haar gesluit is. Sy gaan in elk geval nie nou al moed verloor nie.
Edoardo maak haar met ’n ligte handgebaar stil en sê sag: “Jy vergis jou hopeloos met my vrou. Sy is glad nie so jonk as wat jy dink nie. Ek het jou alreeds gesê dat sy met haar volgende verjaardag drie en twintig sal wees, as jy dit miskien vergeet het. En wat jou sogenaamde liefde betref … Wel, ek het dit nie nodig nie. My vrou en ek het mekaar lief en ons is baie gelukkig.”
Francesca wou hom net vertel dat sy hom regtig liefhet, maar Lizelia se onverwagte verskyning in die deur wat na die daktuin lei, laat haar voorlopig swyg.
Lizelia neem op die stoel langs Edoardo plaas en sê met ’n bekommerde stem: “Ek vrees die kabelgram bevat slegte nuus, Edoardo. My grootmoeder het verlede nag ’n beroerteaanval gehad, en my tante sê haar toestand is redelik ernstig.”
“Ek is jammer om dit te hoor, my ou kleintjie,” sê Edoardo simpatiek. “Maar moenie bekommerd wees nie. Ek gaan nou dadelik reël dat ons sommer môreoggend reeds Suid-Afrika toe vertrek …”
“Ek waardeer jou bedagsaamheid, Edoardo, maar dit is werklik nie nodig dat jy jou met so ’n lang reis vermoei nie,” maak sy beswaar. “Ek kan maar alleen gaan …”
“Ek is nie bereid om jou alleen te laat gaan nie, meisietjie. Ons sal saam reis, en moenie jou oor my bekommer nie. Ek is gewoond aan lang, vermoeiende reise. Kom, laat ons afgaan,” stel Edoardo voor.
Hy kom sonder Lizelia se hulp orent en neem haar arm. Versigtig stap hulle met die trappe af. Francesca volg hulle. In die voorportaal vra hy Lizelia om hom asseblief na sy sekretaris se kantoor te neem. Hy groet Francesca kortaf en draai onmiddellik sy rug op haar.
Edoardo vra haar na haar grootmoeder se adres en die naaste lughawe. Dan bereik hulle Angelo se kantoor.
“Jy kan maar jou kamermeisie gaan aansê om solank vir jou ’n tas te pak, Lizelia,” doen hy aan die hand toe sy op die punt staan om die kantoor te verlaat. Sy bedank hom en trek die deur saggies agter haar toe.
Lizelia is verbaas toe sy Francesca nog steeds in die voorportaal aantref. “Ek was onder die indruk dat jy al vertrek het, juffrou Bove,” sê sy met ’n gesteurde frons tussen haar oë.
Francesca verkies om dit te ignoreer. “Ek wil met jou praat, barones,” kondig Francesca hooghartig aan. “Waar kan ons gesels waar niemand ons sal steur nie?”
“Wat laat jou dink dat ek graag met jóú wil gesels, juffrou Bove? Jy moet my asseblief verskoon – ek het baie om te doen voordat ons môreoggend vertrek …”
“Ek wil ’n voorstel maak, barones,” keer Francesca haar toe sy begin wegstap. “Jy weet tog dat Edoardo my liefhet en slegs met jou getrou het om my ’n bietjie te straf. Ek het besluit om jou te help sodat jy kan teruggaan na jou eie land toe …”
“Jy sal my nou moet verskoon, juffrou Bove,” maak Lizelia haar kortaf stil. “Jou voorstel is heeltemal onvanpas … Tot siens!”
Met hierdie woorde bestyg Lizelia die trappe en steur haar nie meer aan die skaamtelose meisie nie. Ná ’n paar sekondes hoor sy hoe Francesca die swaar voordeur hard toeklap. Sy kyk deur haar kamervenster en sien hoe roekeloos die swartkop voor die kasteel wegtrek en met die pad teen die koppie afjaag asof die duiwel op haar hakke is.
7
__
Alhoewel Edoardo se vliegtuig in die werkwinkel is vir herstelwerk aan een van die motore, is hy darem gelukkig genoeg om twee sitplekke op die vliegtuig te bekom wat die volgende oggend suide toe vertrek.
Mario was aanvanklik sterk daarteen gekant om sy werkgewer daar in die vreemde heeltemal aan die tenger barones se genade oor te laat. Aangesien Edoardo egter in staat is om homself te bad en aan te trek, het Lizelia gevoel dat hulle verblyf in Pretoria haar die geleentheid sal gee om darem haar maandelikse toelaag te verdien, want tot dusver het sy nog niks noemenswaardig vir die edelman gedoen nie.
“Wel, daar is ongelukkig nie nog ’n sitplek op die vliegtuig beskikbaar nie, Mario,” het Lizelia hom vriendelik probeer gerusstel. “Maar jy hoef eerlikwaar nie bekommerd te wees nie. Ek sal my bes vir die baron doen en sorg dat hy niks oorkom nie. Ek verseker jou, in my land sal ek baie beter vir hom kan sorg as wat jy dit sal kan doen.”
Edoardo het volkome saamgestem en Mario onomwonde versoek om op te hou kla.
Dit is taamlik koud toe die vliegtuig van Florence se lughawe af vertrek, maar Lizelia weet dat die kwik in Pretoria darem al begin styg het.
Die reis is lank en eentonig. Laat die aand stryk die reusevliegtuig op Johannesburg-lughawe neer. Lizelia is bly toe sy haar oom na hulle aangestap sien kom nadat al die formaliteite afgehandel is. Sy voel moeg ná die lang reis en verwelkom sy hulp met die bagasie.
Gustav Heyns weet aanvanklik nie hoe om die baron aan te spreek nie, maar Edoardo voel sy verleentheid aan en stel voor dat hy hom maar sommer op sy voornaam noem.
Om Edoardo se ontwil praat Lizelia en Gustav Engels, want Edoardo verstaan natuurlik nie ’n woord Afrikaans nie.
“Gaan dit darem beter met ouma Amalia?” vra Lizelia besorg toe hulle van die lughawe af wegry.
Edoardo sit voor langs oom Gustav, en sy agter.
“Wel, sy herken ons darem al en het selfs flou geglimlag toe jou tante haar van julle koms vertel het,” vertel oom Gustav. “Dit het gelyk of sy teleurgesteld was toe sy hoor dat julle in ’n hotel tuis gaan en nie by ons nie.”
“Ek het voorgestel dat ons by oom-hulle moet tuis gaan, maar Edoardo wil nie nog meer verantwoordelikheid op tant Natalie se skouers laai nie,” verduidelik Lizelia. “Ons sal ouma Amalia môreoggend besoek – tensy haar toestand deur die nag versleg. In daardie geval moet oom my asseblief dadelik bel.”
“Moet ek julle môreoggend kom haal voor ek kantoor toe gaan?” vra oom Gustav toe hulle Pretoria later binnery.
“Ek glo nie dit sal nodig wees nie, signor Heyns,” sê Edoardo. “My sekretaris het alreeds met ’n verhuringsmaatskappy gereël om ’n motor tot ons beskikking te stel. Lizelia sal ons dus kan rondry. Ek hoop sy is ’n bedrewe bestuurder, want ek het die lewe nog baie lief.”
“Toe maar, Edoardo, jy is heeltemal veilig met my agter die stuur,” verseker Lizelia hom laggend. “Ek het Mario en Gino belowe dat ek jou met my eie lewe sal beskerm, dus sal ek geen wilde kanse met jou in die motor durf waag nie.”
“Sorg jy maar net dat jy na jouself ook kyk en nie jou arm seermaak nie, kleintjie,” kom dit goedig van Edoardo. Hy verduidelik aan oom Gustav van die ongelukkie wat Lizelia twee weke gelede gehad het.
Dit is amper middernag toe die portier hulle bagasie in die stel kamers wat Angelo vir hulle bespreek het, besorg. Lizelia merk dat Edoardo ook moeg en afgemat is na die lang reis, daarom besluit sy om maar eers sy tas uit te pak sodat hy kan gaan bad en slaap.
Sy lei die edelman na hulle private sitkamer, skink vir hom ’n drankie en sê verskonend: “Ek gaan net gou eers jou tas uitpak, Edoardo, sodat jy kan gaan bad en slaap.”
“Ek kan nie verstaan waarom jy nou juis vanáánd my tas moet uitpak nie, Lizelia. Ons is albei doodmoeg, en môre is daar tog tyd genoeg om al daardie dinge te doen. Ek stel voor dat jy vanaand net ons slaapklere uithaal,” doen hy aan die hand. “Soos ek Mario ken, sal jy my slaapklere