doofmiddel teen die pyn moes gegee het, daarom besluit sy om maar te gaan en haar ma liewer vanaand weer te besoek.
3
__
Dit is die laaste aand van Lizelia se verblyf in die hotel. Sy het alreeds haar en haar moeder se tasse gepak. Môreoggend trek sy na die villa. Op die oomblik voel sy moeg en uitgeput van die gewerskaf, maar sy kan ook nie aan die slaap raak nie. Haar komende huwelik met die edelman rus soos ’n berg op haar smal skouers.
Lizelia lê tot laat daardie nag aan die baron en dink. Hy is so trots, hooghartig, verbitter en sinies. Sy wonder of hy ooit met haar diens tevrede sal wees, of sal sy hom ook ná ’n paar dae irriteer soos al haar voorgangers? En dan is daar ook nog sy leefwyse. Sal sy ooit by sy leefwyse kan aanpas? Sy is gewoond aan ’n eenvoudige lewe, sonder die swier en luister wat sy gisteraand in sy villa opgemerk het. Hulle het sulke uiteenlopende geaardhede en het geen gemeenskaplike belangstellings nie. Hulle praat nie eens dieselfde taal nie!
Talle vrae flits deur Lizelia se gedagtes, vrae waarop sy geen antwoorde kan verstrek nie. Sy voorsien donker dae vir haarself, maar een ding staan soos ’n paal bo water: Edoardo is bereid om te betaal vir die operasie waarvan haar moeder se lewe op die oomblik afhang.
Lizelia raak in die vroeë môre-ure eers aan die slaap. Sy slaap baie onrustig en het die een nagmerrie op die ander, met die gevolg dat sy die volgende môre nog vaak en prikkelbaar voel toe die wekker voor haar bed aankondig dat dit tyd is om op te staan.
Sy kan met die beste wil ter wêreld nie begryp waarom die huwelik nou juis so vroeg in die oggend moet plaasvind nie. Sy kan trouens net so min begryp waarom daar fortuinsoekers in die wêreld moet wees om die lewe vir ander te bemoeilik. Maar noudat sy daaraan dink, besef sy opnuut weer dat sy die baron glad nie verstaan nie, en dat sy ook nooit sal weet hoe sy gedagtes werk nie.
Net ná ontbyt daag Gino by die hotel op om Lizelia na die villa, haar toekomstige tuiste, te neem. Sy kyk na die eenvoudige rokkie wat sy aanhet, en wonder of sy nie iets deftigers moes aangetrek het nie. Die edelman is nou wel blind, maar daar mag alreeds gaste by die villa wees en húlle is bepaald nie blind nie.
Ag, hulle kan gaan doppies blaas, besluit sy fronsend. Sy is ’n doodgewone mens, nie ’n Italiaanse adellike nie, en sy gaan nie voorgee dat sy uit die adelstand kom nie.
Die portier neem haar tasse na die motor wat voor die hotel staan terwyl Lizelia die hotelrekening vereffen. Hierna groet sy die bestuurder en stap dan na die wagtende motor.
Edoardo ontspan op die voorstoep saam met sy swaer en sy enigste suster toe die motor voor die villa stilhou. Lizelia is dadelik van die twee vreemdelinge bewus toe sy uit die voertuig klim, maar sy hoor gelukkig nie toe die baron se suster saggies op Italiaans uitroep nie. “My wêreld, wat ’n pragtige meisie! Inderdaad ’n meesterstuk uit die hand van die Skepper.”
“Van wie praat jy nou eintlik, Tina?” wil die baron met ’n ligte frons weet.
“Ek dink dit is jou bruid, want sy het so pas uit jou motor geklim, Edoardo,” verduidelik sy suster.
Die edelman kom dadelik orent toe hy Lizelia se voetstappe hoor nader kom. Hy herken haar dadelik aan die sagte aroma van haar parfuum. Dan hou hy sy hand na haar uit terwyl hy haar groet en voel hoe sy haar koel handjie in syne plaas.
“Laat my toe om my suster, Tina, en my swaer, Marco An-dretti, aan jou voor te stel, Lizelia.” Hy wend hom na sy suster en vervolg afgetrokke: “Lizelia is die meisie met wie ek vanoggend in die huwelik tree. Haar naam is op die oomblik nog Lizelia Heyns.”
Lizelia erken die bekendstelling op Engels. Dan nooi Edoardo haar om te sit.
“Ek dink nie daar is meer tyd vir gesels nie, Edoardo,” keer Tina voordat Lizelia kan gaan sit. “Julle sal nou dadelik moet gaan aantrek as julle nie laat wil wees vir julle eie troue nie.”
“Ja, ek dink ook ons moet gaan verklee sodat ons die plegtigheid agter die rug kan kry,” laat die edelman onverskillig hoor. “Jy sal vir Lizelia moet gaan wys waar haar kamer is, Tina. Miskien is daar iets waarmee jy haar kan help. ’n Bruid het mos altyd iemand nodig om haar te help aantrek.”
“Dit is werklik nie nodig dat iemand my help aantrek nie, Edoardo. Ek is heeltemal in staat om dit self te doen,” maak Lizelia dadelik beswaar, want vir haar voel dit glad nie of hierdie huwelik haar aanstons een van die adellike De Mashatini- familie gaan maak nie. Vir haar is hierdie huwelik niks anders as ’n klug nie, en in der waarheid sal haar posisie dieselfde wees as dié van die baron se talle ander werknemers. Sy beplan dus hoegenaamd nie om op familiêre voet met sy vername familie te verkeer nie.
“Ek hoop nie jy beskou dit as voorbarig nie, maar ek het alreeds vroeër vanoggend jou bruidsuitrusting en alles wat jy nodig sal hê op die bed neergesit,” gesels Tina vriendelik terwyl hulle met die trappe oploop na die tweede verdieping toe. “Ek veronderstel jy het alreeds by die hotel gebad, dus sal ek jou net gou help om aan te trek. Die gaste bestaan uit ’n paar ooms, tantes, neefs en niggies. Hulle sal nou enige oomblik hier aankom, en ek weet hulle sal graag met jou kennis wil maak voor die seremonie begin.”
“Dit is baie vriendelik van u, mevrou Andretti,” sê Lizelia gespanne en met ’n geforseerde glimlaggie.
Tina gee haar nie kans om meer te sê nie, want sy help haar byna dadelik reg: “Aangesien jy op die punt staan om my skoonsuster te word, Lizelia, sal dit meer gepas wees as jy my liewer Tina in plaas van mevrou Andretti noem.”
“Ja, ek moet seker. Maar ek sal eers daaraan gewoond moet raak,” sê Lizelia sag en gelate. “Julle is almal vir my so … vreemd. Ek ken Edoardo nie eens goed nie, en dan is daar ook nog die taal wat ek glad nie verstaan nie. Ek sal nie eens ’n woord van die huweliksbevestiging …”
“Dit is presies waar jy verkeerd is, Lizelia,” val Tina haar laggend in die rede. “Ek weet nie hoe my broer dit in sy blinde toestand reggekry het nie, maar die predikant wat die huwelik gaan voltrek, kan baie goed Engels praat.”
“Jou broer kom my voor as die soort man wat alles in die lewe sal regkry, maak nie saak of hy blind is of nie,” sê Lizelia onwillekeurig.
“Jy het hom nogal reg opgesom,” verklaar Tina met ’n sagte laggie. “Dis presies hoe hy was toe hy nog die gebruik van sy oë gehad het. Dit lyk my darem nie of sy blindheid hom te veel verander het nie – ek dink dit was baie bedagsaam van hom om vir die Engelssprekende predikant te sorg.”
Hulle stap die kamer wat vir Lizelia gereed gemaak is binne. Te midde van al die spanning, kommer en senuweeagtigheid wat sy op die oomblik verduur, kan Lizelia nie help om beïndruk te voel met al die weelde wat haar selfs in hierdie vertrek omring nie. Dit is nie duur, moderne meubels nie, maar kosbare oudhede van eeue gelede waarmee die hele villa binne gemeubileer is.
Lizelia word nie eintlik tyd gegun om haar weelderige slaapkamer te bewonder nie, want haar aanstaande skoonsuster stoot die kamerdeur versigtig toe en waarsku haar dat hulle nou baie gou sal moet maak.
Wat vir Lizelia ’n heuglike dag moes wees, is vir haar ’n onrusbarende dag vol kommer en spanning. Net die gedagte aan haar moeder se lewe en gesondheid weerhou haar daarvan om van die villa en sy mense af weg te vlug. Sy voel op die oomblik soos ’n masjien sonder ’n wil en sin van haar eie. Maar eindelik is sy in haar spierwit bruidsgewaad geklee.
“Jy is inderdaad die mooiste bruid wat ek nog ooit gesien het, Lizelia,” hoor sy Tina met openlike bewondering sê. “Dit is net jammer dat jou bruidegom jou nie vandag kan sien nie. Hy sal nooit weet hoe pragtig jy vandag lyk nie.”
“Dankie vir die mooi gedagte, Tina,” sê Lizelia met ’n hartseer glimlaggie. “Maar ek het nog nooit ’n lelike bruid gesien nie. In elk geval, ons moet seker nou afgaan.”
“Ja, die familie is seker al almal in die tuin waar julle huwelik voltrek gaan word,” sê Tina en hou die kamerdeur vir Lizelia oop.
Daar is ’n opgewonde gefluister onder die twintigtal gaste toe Tina en die bruid hulle verskyning in die tuin maak. Marco en Edoardo,