is. Maar sy lippe is ’n ferm streep, sy hoekige gelaat ’n stroewe wisseling van lig en skadu.
“Ek is jammer ek het jou vasgeklou,” sê sy met intense verleentheid en laat sak haar hande.
“En dat jy my geskop het?” vra hy grimmig en hou haar nog in sy arms vas.
Sy lig haar ken onwillekeurig en antwoord reguit: “Nee, want jy wou nie my arm los nie.”
Hy laat sak sy regterarm, maar die vingers van sy linkerhand sluit terselfdertyd om haar regterhand. “Ek klou jou nie vas uit vrye wil nie, Elzeri; ek voer net jou oupa se bevele uit. Hy het my gewaarsku jy is bang vir die donker en my gevra om by jou te bly. Ek het hom beloof ek sal na jou omsien. As jy my toegelaat het om jou hand vas te hou, sou jy nie so groot geskrik het toe die ligte skielik uitgedoof is nie,” verduidelik hy, sy stemtoon koud en afsydig soos die uitdrukking op sy gesig.
Elzeri kyk na hom in die halfdonker. Sy sien hom frons toe sy hom aanstaar asof hy net nog ’n besienswaardigheid in die grotte is en sê eindelik: “Jy haat dit om kinderoppasser te speel, want jy dink ek is ’n oorlas en ’n irritasie. Of is jy so gebore?”
“Hoe gebore?” vra hy onkant gevang.
“Knorrig en ongeskik – sommer doodgewoon befoeterd. Of weet jy nie eens dat jy ’n ou knorpot is nie?” vra sy verwonderd.
Hy staan oomblikke lank roerloos, sy lippe weer hard saamgestreep. Dan antwoord hy ergerlik: “Jy is ’n snipperige, astrante meisietjie wat opsigtelik deur jou oupa en ouma tot in die afgrond bederf is. Kom, ons moet die groep volg, anders slaap ons vannag hier.”
Sy stap gewillig saam met hom en sê met ’n spytige suggie: “Dis jammer jy aard nie meer na my oupa en my Dawie nie, Arendt. Hulle hou van my juis omdat ek snipperig en astrant is.”
Die klank wat oor sy lippe plof, klink soos ’n gesmoorde verwensing, maar sy vra hoflik: “Ekskuus? Ek kon nie mooi hoor nie.”
“Is jy werklik so oud soos Sonette?” vra hy ongelowig.
“’n Hele drie maande ouer – ek sal net voor Kersfees twee-en-twintig wees. Ek lyk net jonger as Sonette omdat ek so fyn gebou is. My ouma Beth het my altyd haar vlinderkind genoem, maar my oupa het gesorg dat ek karatelesse neem, en ek gaan gereeld gim toe. Ek is eintlik baie sterk, al lyk ek so pieperig.”
“Ek begryp. Jou bultende spiere is nogal opsigtelik,” spot hy.
“Jy sukkel verskriklik om vriendelik te wees, Arendt. As jy liewer nie met my wil praat nie, kan jy my hand los en voor my loop. Ek sal op jou hakke loop en jou vasgryp as die ligte weer uitgaan,” sê sy tegemoetkomend.
“Ek durf nie, want jy skop. En om na jou te luister is ’n ervaring. Jy is een-en-twintig, maar jy beskou dit nie as ’n belediging om snipperig en astrant genoem te word nie. En jy vererg jou nie as ek jou oor jou kamtige spiere spot nie. Is jy werklik dom, of hou jy my vir die gek, meisiemens?” vra hy agterdogtig.
“Ek het grootgeword met mense wat my vertel het ek is snipperig, astrant en ’n bedorwe brokkie. My oupa Gideon het my jare gelede geleer dis makliker om vrede te maak met wie en wat jy is as om elke maal kwaad te word of gekrenk te voel. Dis meer volwasse om ander mense se opinie oor my te respekteer as om in ’n argument betrokke te raak,” antwoord sy en glimlag dierbaar op in sy gesig.
“Ek sien,” sê hy, maar klink nie oortuig nie. “Dink jy nie jy is te oud om ’n astrante snip te wees nie?”
“Glad nie. Ek dink dis in my gene, want my ouma Beth was tot voor haar laaste siekbed astrant en snipperig. Aard jy na jou oupa?” vra sy belangstellend.
“Nee,” antwoord hy bot.
“Dan kan ek verstaan waarom oupa Gideon en hy vriende is. Ek wed hy is ’n vriendelike man,” sê sy en sug weer spytig.
Arendt gryp haar hand stywer vas en beveel bruusk: “Hou op praat en stap vinniger, meisiemens. Ek wil luister na wat die toergids te sê het.”
Elzeri drafstap om by hom te bly toe hy sy treë rek. Sy struikel oor die rubbermat wat die ongelyke rotsvloer van die grotte bedek en word regop gepluk toe sy byna val.
“Ja, toe, breek jou nek sodat jou oupa my van nalatigheid kan beskuldig,” grom Arendt. Hy bly staan en vra misnoeg: “Het jy jou enkel geswik?”
“Nee, maar ek wens ek het! Ek sal liewer hier sit en wag tot die ambulans kom as om deur jou rondgesleep te word, jou aaklige man! Ek kan nie glo Sonette is vriende met jou nie,” antwoord sy boos en gaan sit op die mat om haar enkel te vryf.
“Pyn jou enkel?” vra hy en laat dit soos ’n aanklag klink.
“Net ’n bietjie. Loop nou, Arendt. Ons is by die trap wat na die uitgang lei; ek sal self my pad terugvind na die kafeteria en die museum. En ek sal Sonette waarsku teen jou,” maak sy rusie met sy gespierde kuite.
Hy hurk voor haar en antwoord ongesteurd: “Niks wat jy sê, sal Sonette se goeie opinie oor my verander nie, klein klikbek. Ek is in haar oë volmaak.”
“O ja? Hoe lank ken my goedgelowige vriendin jou?” vra sy vyandig.
“Haar lewe lank – amper soos jy en jou Dawie Coetzer,” antwoord hy met hoorbare genoegdoening.
“Ek glo jou nie. Sonette sou my vertel het as julle twee trouplanne het. Sy het nog nooit eens van jou gepraat nie!” protesteer Elzeri gegrief.
“Ek, vriendelike Elzeri, is die geheime man in Sonette se lewe, doodeenvoudig te kosbaar om met enigiemand te deel. Kom ons kyk of jy op jou enkel kan trap.”
Hy wag nie op haar toestemming nie, maar help haar vinnig orent.
“Hoekom het jy sulke kliphande?” vra sy toe hy weer haar hand vat. “Is jy ’n bouer?”
“So iets, ja. En hou nou op met jou nuuskierige vrae en kyk waar jy trap. Ek sien nie kans om jou die lang pad terug teen die heuwel af oor my skouer te dra nie.”
“Oor jou skouer? Soos ’n sak mielies?” vra sy onthuts.
“Hoe anders? Ek sal dit aan jou Dawie oorlaat om jou ewe romanties in sy arms te dra,” spot hy.
“Dawie sal ’n ambulans bel. Ons is te oud om soos verliefde tieners op te tree,” antwoord Elzeri, onbewus van die meerderwaardige ondertoon in haar stem.
Hy reageer nie op haar woorde nie, en sy wag totdat hulle in die helder daglig uitstap voordat sy opkyk na hom. Sy trek haar asem onwillekeurig in, want hy kyk na haar en glimlag met ’n warmte wat sy oë deel maak van die goue somerson.
“Jou oupa Gideon het jou slim geleer, Elzeri, maar jy weet nog nie alles nie. As jy ooit op ’n waarheid afkom waaroor jy wonder, kom vra vir my,” sê hy enigmaties. Dan draai hy weg van haar om ’n fooitjie in die geldkissie vir die toergids te sit.
Sy weet nie wat hy bedoel nie en sy wíl ook nie weet nie, want sy voel skielik onseker van haarself, besef Elzeri. Sy beweeg vinnig vooruit agter die besoekers aan, wat die voetpaadjie teen die heuwel af na die museum volg. Dis die helder sonlig en Arendt se onverwagte glimlag wat haar ineens so verleë in sy teenwoordigheid laat voel het, besluit sy tobbend.
Nee, sy is nie verleë nie. Sy voel dom – en dis sy glimlag wat haar dom laat voel. Want sy glimlag het haar vertel dat hy haar al die pad in sy arms sou gedra het sonder om te glo hy tree soos ’n verliefde tiener op.
Gideon gaan die sitkamer van sy stadswoning binne en sien Elzeri opgekrul op ’n gestoffeerde stoel sit, ’n boek oop in haar hande, haar oë starend na die vuurlose kaggel.
“En nou, kleinding? Jy is vanaand ongewoon stil. Het Arendt se geselskap jou vanmiddag só verveel dat jy nooit weer met my gaan praat nie?” vra hy skertsend en gaan sit op ’n stoel skuins oorkant haar.
“Ek het reeds vir Oupa gesê: Arendt het gedink ek is ’n oorlas. Maar dis nie wat my pla nie. Sonette het uiteindelik vir my ’n boodskap op my selfoon gestuur om te sê sy sal teen halfnege by haar woonstel wees