ja, maar tant Annie sê altyd alle ervaring is kosbaar, daarom is die prys wat ons daarvoor betaal dikwels so hoog.”
“Jou tant Annie klink soos ’n wyse mens.”
“Stem jy nie saam nie?”
“Heelhartig, ja.” Hy kyk onwillekeurig in die rigting van Flaminke-huis. “Voel jy al tuis in jou nuwe woning?”
Sy huiwer. “Ek dink tant Mathilda is ’n skat en ek is seker ek en Ilze gaan goed oor die weg kom. Vincent sal nie ’n probleem wees nie, maar tant Rentia beskou my as ’n indringer.”
“Omdat sy bang is jy gaan haar mooi seuntjie afrokkel en haar uit Flaminke-huis verdryf.”
“Maar dis loutere onsin!” reageer sy onthuts.
“Dalk, maar tant Rentia sal nie met jou saamstem nie. Het jy al Haar Hoogheid, Renate Brandenberg, ontmoet?”
“Ja.” Marné steek haar neus in die lug, gee voor dat sy op ’n kierie leun en sê met ysige veragting: “Hou op om skynheilig te wees, Rentia! Jy kan nie wag dat ek my nek moet breek nie, want jy hoop jy sal Vincent om jou pinkie kan draai.”
Erik skaterlag. “Snip! As tant Renate jou nou kon hoor, het sy jou in die pad gesteek.”
“Ek glo nie.” Marné frons verwonderd. “Tant Renate het die lila suite wat deur haar en haar oorlede man gebruik is, vir my gereed laat maak. Dis ’n bietjie vreemd, dan nie? Ek is Nicolette se oppasster, nie ’n eregas nie.”
Sy merk die kommer op sy gelaat en wens sy het hom nie van die lila suite vertel nie. Sy hou meer van hom wanneer hy lag, maar hy lag so selde. Is Laura Viljoen die rede vir sy stroewe voorkoms?
“Dit ís vreemd,” gee hy toe. “Tant Mathilda praat graag oor al die rusies wat tant Rentia en tant Renate al oor die lila suite gehad het. Aangesien tant Renate nie meer die suite gebruik nie, voel tant Rentia dis haar reg om daar in te trek.”
“Ek veronderstel tant Renate wou tant Rentia net vermaak, daarom het sy vir my die suite aangebied. Maar ek gebruik dit in elk geval nie. Ek het besluit ek wil liewer in die kamer langs Nicolette s’n slaap.”
Hy kyk haar aan asof hy haar nie gehoor het nie, sy oë ’n donker silwergrys asof ’n innerlike skadu daaroor val. “Hoe ryk is jy, Marné?” vra hy dringend.
Sy staar hom oorbluf aan en lag onseker. “Ek het jou reeds gesê: ek het nog ’n bietjie geld van my studiebeurs oor.”
“Het jy niks geërf nie?”
“Nee. Is my geld belangrik vir jou?”
’n Glimlag vonk in sy oë voordat hy ernstig sê: “Nie vir my nie, maar vir die Brandenbergs.”
“Maar hulle besit ’n hele eiland! Ek is seker tant Renate is fabelagtig ryk!” protesteer sy heftig.
“Ek betwis dit nie, maar …” Hy kyk op en frons dieper. Sy volg die rigting van sy blik en sien Vincent te perd aangery kom. “Ons sal weer praat,” sê hy gedemp en wag saam met haar dat Vincent hulle moet bereik.
Vincent hou sy perd in, klim af en glimlag effens onseker met sy oë op Marné gerig. “Ek is jammer ek moet pla, Marné, maar ongelukkig het my ouma nog nie tyd gehad om jou oor die reëls van Flaminke-huis in te lig nie.”
“Watter reëls?” vra sy verwonderd.
Hy kyk flitsend na Erik en daarna na die sandsteenwoning tussen die bome. “Nicolette is nie van klasseverskille bewus nie. Sy beskou almal as haar vriende, maar ouma Renate verkies dat sy net met haar huismense meng. My ouma verwag dat jy ook die De Ridders sal vermy.”
Marné staar Vincent spraakloos aan en draai onthuts na Erik toe. “Gaan jy hom klap, Erik, of sal ek?” vra sy, helder vlekke van verontwaardiging gloeiend op haar wange.
5
Vincent tree ontsteld nader aan Marné. “Asseblief, Marné, moenie my verkwalik nie. Ek voer maar net my ouma Renate se bevele uit,” sê hy.
“Sowaar?” Haar uitdrukking spreek van minagting. “Dan is jy te onvolwasse om te besef dat jy uiters beledigend teenoor Erik en sy grootouers is! As ek reg onthou, was dit Erik wat my in Johannesburg kom haal het, en dit was tant Kobie en oom Lukas wat my werklik laat welkom voel het op Flaminke-eiland en in hulle huis.”
“Die huis behoort aan die Brandenbergs,” sê Vincent met die ingebore trots van ’n landheer. “Jy verstaan nie, Marné. Oom Lukas en tant Kobie is in diens van my oom Sebastiaan.”
“En?” vra sy bruusk, ’n dreigende lig in haar oë.
Vincent maak ’n hulpelose gebaar met sy hande. “Jy is ’n stadsmeisie, maar op die platteland … Die Brandenbergs is gesiene mense. Almal verwag dat ons ons vriende versigtig sal kies.”
Langs Marné lag Erik sag, humorloos. “Laat ek die arme vent uit sy ellende verlos, Marné. Wat Vincent probeer sê, is dat die Brandenbergs die adel van Twiswaters is, daarom meng hulle nie met doodgewone arbeiders nie.”
“Wonderlik! Gelukkig is ek een van die arbeidersklas, daarom kan niks my verhoed om by oom Lukas en tant Kobie te boer nie,” spot sy en kyk Vincent uitdagend aan.
Verleentheid stoot ’n donker gloed oor Vincent se gelaat. “Ek twyfel of my ouma dit sal goedkeur, Marné. Sy was nog nooit gelukkig oor Nicolette se gewoonte om daagliks na Eiland-huis toe te kom nie. Dis een van die redes waarom sy jou in diens geneem het: jy moet verhoed dat Nicolette by die De Ridders kuier,” verduidelik hy en vermy Erik en Marné se spottende oë.
“Dis nou oulik,” sê Marné sarkasties. “Nicolette word deur ’n arbeider versorg, maar die ander arbeiders op Flaminke-eiland is nie goed genoeg vir haar nie. Hoe rym dit, Vincent?”
Hy frons ergerlik. “Almal weet wie en wat jy is, Marné. Hou op om jouself ’n arbeider te noem.”
“Wat is ek dan? ’n Diensmeisie?” smaal sy.
Vincent gluur Erik aan, maar kyk weer vinnig weg. Vanselfsprekend is Erik onbewus van Marné se erfenis. Hy het haar moontlik gevra of sy die Brandenbergs se nuwe diensmeisie is soos wat hy, Vincent, hom vertel het. Vervlaks, waarom het sy ouma hom nie voor Marné se koms na Flaminke-eiland vertel wie en wat sy werklik is nie?
“Jy is skielik spraakloos, maat,” sê Erik, opsigtelik geamuseerd. “Ontstel dit jou dat Marné die geselskap van haar medearbeiders verkies?”
“Ek het nie met jou kom rusie maak nie, De Ridder. Ek voer net my ouma se opdragte uit,” antwoord Vincent stug. Hy wend hom na Marné. “Ouma Renate het gevra dat julle dadelik terugkeer huis toe, Marné.”
“Hoe goed ken jy Nicolette, Vincent?” vra Erik grimmig.
Vincent staar hom onthuts aan. “Sy is my suster.”
“Dit verbaas my dat jy dit erken, want jy ignoreer nog al die jare haar bestaan.”
“Sy was lank in ’n spesiale skool,” sê Vincent ongemaklik.
“Sy was, maar sy is al die afgelope twee jaar tuis. Nicolette het nie net die verstand nie, maar ook die eerlikheid van ’n jong kind. Sy ken jou nie, want jy praat nooit met haar nie. Daarom sal jy nie weet dat Nicolette haar nie laat voorskryf nie. Hoe gaan jy haar verhoed om by my ouma-hulle te kuier? Haar aan ’n tafelpoot vasmaak of in die kolehok toesluit?”
“Nicolette is nie my verantwoordelikheid nie. Marné sal moet sorg dat sy wegbly van julle af, want my ouma –”
“Snert, vent!” val Erik hom kras in die rede. “My ouma het my vertel dat Nicolette van jongs af weggeloop het na haar toe. Almal was eers besorg oor haar veiligheid, totdat tant Mathilda en jou ouma besluit het om ouma Kobie te bel wanneer Nicolette op die eiland rondgedwaal het. My ouma weet dan om Nicolette te verwag, maar draai sy te lank, gaan soek sy of my oupa na haar.”
“Het