as vriendin het.
Dat daar ’n aantrekliker meisie bestaan as Rista, wil Chris nie glo nie. Vir hom is sy ’n meesterstuk uit die hand van die Skepper. En dat dit oor haar is wat Pieter sy lewe wou neem, kan hy nooit dink nie. Uit alles wat hy al van haar gehoor het, blyk dit geensins dat sy die soort meisie is wat ’n man op haar verlief maak net om hom vir die gek te hou nie.
Dan luister hy weer aandagtig na Rista se pragtige stem toe sy sê: “Jy is seker Pieter se broer, dokter Chris Myburgh?”
“Reg geraai. Ek ís Chris.”
“Vertel my, dokter, sal Pieter ooit weer herstel met al daardie gebreekte bene in sy liggaam?”
“Waar daar lewe is, is daar hoop, Ristatjie. Ons sal eers oor ’n paar dae weet hoe sake met hom gesteld is. Die verpleegster vertel my dat hy jou herken het.”
“Ja, hy het,” antwoord sy sag en byt dan op haar onderlip wat al weer begin bewe.
Maar Chris se oë is noulettend en hy neem dadelik sowel die ligte bewing van haar lip as die gebaar om dit te stil, waar. Dan sê hy egter bemoedigend: “Nou ja, dit op sigself is al ’n goeie teken, Rista. Dit toon altans dat sy brein nie beskadig is nie.”
Toe hulle later voor Jurie se huis stilhou, sê Chris weer met ’n besorgde stem: “Luister, Rista, jy het ’n paar vermoeiende ure agter die rug. Ek meen jy behoort nou eintlik twee hoofpynpille te drink en ’n bietjie te gaan rus, weet jy. Dit sal ook verkiesliker wees dat jy liewer nie vanaand hospitaal toe gaan nie. Jy kan Pieter maar môremiddag weer besoek. Ek sal hom vanaand sê dat jy nie te wel is nie.”
Toe klim hy uit, maak die deur aan haar kant oop en help haar galant uit. Met een oogopslag neem Chris haar van kop tot tone waar. Hy trek sy asem vinnig in, want sy is vir hom verruklik mooi en begeerlik.
Nog nooit het hy aardse dinge begeer nie. Maar Rista begeer hy met elke asemteug, met elke klop van sy hart. Om haar te besit, sal vir hom louter geluk beteken. Dit sal sy beker van geluk laat oorloop. Dit sal vir hom die heuglikste dag van sy lewe wees, die dag as Rista sy eie vrou word.
Stadig stap hulle met die paadjie op wat na die voorste stoep lei, elkeen onbewus van die ander se gedagtes.
Rista het hom nog net deur betraande oë aanskou en kan nog geen opinie omtrent hom vorm nie. Wat haar wel aangenaam getref het, was sy diep, ryk gemoduleerde stem en die perfekte wyse waarop hy sy woorde uitspreek. Op sy persoon het sy feitlik nog geen ag geslaan nie. Sy het egter nog nooit ’n kans daartoe gehad nie, want met haar hele wese ly sy nog saam met die ongelukkige Pieter.
In die sitkamer val dit Jurie vir die eerste keer by dat hy Rista en die Myburghs nog nie aan mekaar bekendgestel het nie.
Weer eens word Rista se skoonheid deur twee Myburghs bewonder. Maar hierdie keer kan dit geen skade berokken nie, want dit is die ouerpaar.
So, sit mevrou Myburgh en dink, moes my dogter gelyk het, die een op wie ek al die jare gewag het en op wie ek nog steeds wag, ’n dogter om op trots te voel.
Dan wonder sy weer wie die gelukkige man gaan wees wat Rista eendag as vrou gaan kry. Sy hoop egter dat die geluk een van haar seuns gaan tref, want kyk net hoe mooi pas sy en Chris by mekaar, daar waar hulle langs mekaar op die bank sit – sy met haar raafswart krulle, donker oë en klein gestalte, en Chris met sy blonde krulkop, koringblou oë en forse gestalte. Hulle is ook albei stil en besadig van geaardheid en stel albei belang in die welvaart van hulle medemens. Volgens Ouma wou Rista ’n maatskaplike werker word. Hulle twee sal ’n ideale paar uitmaak, aangesien hulle feitlik alles gemeen het. Selfs haar eie lewenslange wens sal dan ook vervul wees as sy Rista as skoondogter kry.
12
Op kantoor die volgende oggend gaan die tyd veels te stadig na Rista se sin verby. Sy is haastig om haar besluit aan Pieter mee te deel – haar besluit om met hom in die huwelik te tree sodra sy toestand dit toelaat.
Maar dit is vir haar al of die gedagte aan ’n huwelik met hom haar weemoediger stem vanoggend.
Sy kan dit egter nie begryp nie, want so ’n gedagte behoort haar tog opgeruimder te laat voel – die gedagte dat sy hom daardeur gelukkig gaan maak.
Nee, nou begryp sy haarself ook nie meer nie. Dit is tog nie die geval dat haar gevoelens teenoor hom verander het nie. Inteendeel, dit het verdiep nadat hy in die ongeluk betrokke was.
Nee, sy moet hom so gou moontlik van haar besluit verwittig. Vandag nog moet hy dit weet.
Ofskoon sy hom nie liefhet nie, voel sy tog besonder teer teenoor hom. Haar eie geluk is nie op die oomblik ter sake nie. Dis sý geluk waarmee nou rekening gehou moet word, sy gevoelens wat sy in ag moet neem, want ’n herhaling van nou die nag se gebeurtenis wil sy tot elke prys vermy. Sy wil onder geen omstandighede aanspreeklik voel vir Pieter se dood nie.
Dan merk sy dat dit al elfuur is en sy besluit om Pieter dadelik te gaan spreek. Maar ineens val dit haar by dat sy Pieter nie bedags alleen sal vind nie, aangesien sy familie feitlik heeldag by hom vertoef. En sy sal hom alleenlik oor hierdie saak kan spreek sodra sy hom alleen te sien kry. Vir haar is dit ’n uiters delikate saak wat privaat bespreek moet word, omdat dit nie vir ander se ore bedoel is nie.
Plotseling word haar gedagtes gesteur deur die buitedeur van haar kantoor wat op knip gedruk word. Dan staak sy onmiddellik haar getik.
Toe sy vinnig opkyk, sien sy Brenda na haar lessenaar toe aangestap kom. Glimlaggend roep Rista uit: “Jy is net betyds vir tee!”
“Ja, tee sal nogal heerlik wees,” glimlag Brenda terug en vervolg dan nadat sy teenoor Rista plaas geneem het. “Maar sê my eers, het die nuwe tikster dan nog nie opgedaag nie?”
“Nee, hier was nog geen lewende wese nie.”
“Twee het vanoggend by Jurie op kantoor gaan aansoek doen om die vakansiebetrekking, en die bekwaamste een het hy toe hierheen gestuur.”
“Wel, soos jy sien, het hier nog nie so ’n dame opgedaag nie. Maar laat haar gerus kom. Glo my, ek sal haar deeglik in die werk steek.”
Brenda glimlag. “Luister, sy sal natuurlik nou enige oomblik hier aanland. En aangesien jy so vasberade is om haar goed in te span, sal ek dan maar wag tot sy aankom, dan kom jy saam met my inkopies doen.”
“So, dan is dit waarom jy vandag in die stad is en my kom vereer met so ’n vriendelike besoekie …”
Maar voordat Rista nog haar sin kan voltooi, hoor hulle ’n klop en daarna word die deur saggies oopgestoot. Die nuwe tikster, ’n lang, skraal blonde meisie, kom huiwerig die kantoor binne en stel haarself aan Rista bekend.
“Aarde, ek was so bang dat ek dalk nie die regte plek sou vind nie, juffrou De Vos,” sê Elise Marais later duidelik verlig.
“Vergeet die ‘juffrou’ en noem my Rista, Elise. Ons sal twee weke moet saamwerk. En as ons mekaar gaan ‘juffrou’ die hele tyd, sal die atmosfeer maar ongesellig wees,” merk Rista vriendelik op en vervolg toe weer: “En wat meneer Van Zyl betref … Wel, jy sal hom maar moet vergewe dat hy so skandelik vergeet het om jou die nommers van ons kantore te gee. Jy weet natuurlik nog nie dat hy op die oomblik sowel meneer Myburgh as sy eie sake behartig nie. Hy het darem werklik nou sy hande so vol dat ’n mens hom ook nie juis kan kwalik neem as hy iets vergeet nie.”
“Gits, maar dan moet hy mos verskriklik besig wees, Rista.”
“Dit kan jy glo. Maar laat ek jou eers aan sy vrou bekendstel.” Nadat Rista hulle aan mekaar bekendgestel het, voeg sy Brenda weer toe: “Luister, maatjie, is dit moontlik dat jy nog tien minute kan wag?”
“Wel, wat kan ek anders doen? Ek sal maar eenvoudig moet wag,” lag Brenda.
Die kantoordeur gaan weer eens oop en ’n teemeisie kom die vertrek binne met twee koppies tee.
Nadat Rista haar gevra het om nog ’n koppie tee te bring, sê sy aan Elise: “Ek is bevrees ek gaan jou ’n uur of wat alleen laat, Elise.”
“Dis