eendag – sodra jy ja sê. Dit hang natuurlik alles af hoe gou ek jou kan leer om my lief te kry,” antwoord hy doodluiters, steek sy regterhand uit en pluk ’n rooiwangperske van die boomtak bokant Sanet se kop af.
“Regtig? Watter ander grappe ken jy, meneer Du Pont?” vra sy sarkasties.
Hy vryf die perske teen sy hemp skoon en begin smaaklik te eet.
“Lekker! Het jy al oom Lukas se Alberta-perskes geproe? Ek sou hierdie een vir jou gegee het, maar ’n meisie wat weier om my naam te onthou, verdien nie ’n perske nie. Of hou jy regtig so min van my dat jy nie eens my naam wil onthou nie, Sanet?”
Sy staar hom stom aan. Wat ’n vreemde man is Jean-Pierre du Pont. Hy ken haar nouliks, maar het klaarblyklik klaar besluit hy gaan met haar trou. Nee, so iets is te vergesog om waar te wees, besluit sy. Daarom weet sy vir seker hy hou haar vir die gek. Sy frons, lig haar ken en begin haar wegdraai.
“Jy is ’n hopelose plattelander, want jy kan nie eens jou buurman oornooi vir ’n koppie vroeë oggendkoffie nie,” verwyt hy haar, maar sy ignoreer hom en begin wegstap totdat hy waarskuwend uitroep: “Staan stil, Sanet! Ek dink dis die seuns se ou molslangetjie wat teen jou rug opseil!”
“Jieeergh!” gil sy, swaai om en storm terug en reg in Jean-Pierre, wat van die ringmuur afgespring het, se arms.
“Salig,” sug hy en hou haar in sy arms vas. “Ek vergeet soms hoe onweerstaanbaar ek eintlik vir die vrouegeslag is. Beteken dit jy gaan tog met my trou?”
Ysige rillings jaag teen haar ruggraat af wanneer hy liggies met sy vingerpunte oor haar rug streel, en sy klim byna teen hom op in haar poging om van die molslang op haar rug weg te kom.
“W-waar is hy? W-waar is die s-slang?” klappertand sy. Hy frons en kyk haar skerp aan, asof hy vir die eerste keer bewus word van haar vrees.
“Kom nou, Sanet, jy kon tog voel dat daar niks teen jou rug rondkriewel nie?” vra hy en skud haar liggies aan haar skouers. “Ek het jou net geterg, maar as jy werklik so ’n vrees vir slange het, vra ek om verskoning. Ek is jammer, Sanet. Is ek vergewe?”
Sy behoort kwaad te wees, want geen man maak misbruik van ’n meisie se vrees om haar in sy arms te kry nie, dink Sanet en wonder waarom sy nie eens ’n klein bietjie vies is nie.
Sy kyk op in sy gesig wat nou baie na aan hare is, sy hou van die geboë lyn van sy digte, swart wenkbroue en die skerp afgeëtste kurwe van sy ferm lippe. Hy het ’n hoë voorkop en die lig in sy oë is wakker en intelligent, maar dis die aanraking van sy hande wat haar betower en van haar ’n gewillige gevangene maak.
Of is dit die warmte in sy glimlag wat weerklank vind in die koue stiltes van haar siel waarin die dooie, gryswit as van haar jongmeisiedrome so lank reeds vergete in ’n hoekie bly lê het? Kan sý lag en warmte en liefde weer vlamtonge uit die dooie kole haal en haar jeug en liefdesdrome aan haar teruggee? Kan sy weer jonk wees, liefhê en in ’n môre glo?
Nee, om lief te hê is waansin en vir die dwaasheid van ’n oomblik boet die mens ’n ewigheid. Jy word ’n vlugteling van die liefde.
“Kom terug na my toe, Sanet. Jou gedagtes is nie aangename geselskap nie,” roep Jean-Pierre se stem haar terug tot die werklikheid.
Sy sug liggies en staar hom stil aan, onbewus daarvan dat haar oë sonder woorde pleit om bevryding. Hy lees haar pleidooi in haar oë, maar omdat hy nie weet waaroor dit gaan nie, buig hy nader en soen haar op haar lippe. Die aanraking van sy lippe op hare is soos ’n vlam.
“ ’n Soen vir my bruid,” sê hy met iets soos eerbied in sy stem en wonder oor die hartseer wat nog in haar oë skuil.
“Het oom Lukas jou nie vertel nie? Ek sal nooit trou nie,” sê sy, verstom oor die alledaagse klank van haar stem in haar ore.
“So alle Josafat!” skril ’n skel stem. Sanet ruk haar kop op na die westelike ringmuur. “Jean-Pierre, wat soek jy met ’n vreemde meisiemens in jou arms? Wat gaan Elrina daarvan sê?”
Sanet sien oor die ringmuur die kop en skouers van ’n skraal vroutjie wat sy in haar vyftigerjare skat. Die vrou het helderpienk en koningsblou haarkrullers in haar gekleurde, rooibruin hare, en met haar geplukte wenkbroulyne en sonder ’n tikkie grimering herinner sy Sanet aan ’n kaalgeplukte hoender. Die vrou, wat heel waarskynlik op ’n leer staan, hou haar donkerrooi kamerjas met ’n kuis gebaar teen haar keel toe en klou met haar regterhand aan die ringmuur vas.
“Al gehoor van die slang in die Paradys?” vra Jean-Pierre gedemp en kyk na die nuuskierige buurvrou wat verder oor die ringmuur leun om tussen die takke en blare deur te sien presies wat hy en Sanet doen. “Môre, tant Ellie! Gaan trek ’n mooi rokkie aan, dan stel ek tante aan oom Lukas se niggie voor,” roep hy hartlik.
“Dan het die meisiekind gekom, nè? Kom ’n bietjie hierdie kant toe sodat ek haar behoorlik kan sien, Jean-Pierre. Wat klou jy haar so vas, hè? Ou meisietjie, Jean-Pierre het jou seker nog nie vertel nie, maar dis ’n uitgemaakte saak dat hy en my dogter gaan trou, daarom kan jy maar ophou ogies maak vir hom. Toe, toe, Jean-Pierre, stel die meisiekind aan my voor dat ek darem ook kan sien hoe sy lyk,” beveel tant Ellie ongeduldig.
“Ek kan nie nou nie, tant Ellie. Die arme meisie het haar enkel verstuit, en ek was juis van plan om haar huis toe te dra,” antwoord Jean-Pierre, buk effens en swaai die oorblufte Sanet in sy arms op. “Hou vas om my nek, anders ruk jy my van balans af,” fluister hy. “En kreun so ’n bietjie, net om tant Ellie tevrede te stel.”
“Nee, los my! Ek is te swaar en … en …” protesteer Sanet, haar wange gloeiend van verleentheid, en klou Jean-Pierre werktuiglik om sy nek vas wanneer hy met lang, vinnige hale tussen die bome deur na die agterdeur begin stap.
“Swaar? Jy?” Sy oë lag haar uit. “ ’n Bietjie benerig en maer, maar niks wat gesonde boerekos nie kan regmaak nie. Ek kan nie toelaat dat my bruid ondervoed lyk nie.”
“Is Elrina ondervoed? Jou aanstaande skoonmoeder lyk soos ’n visgraat,” sê sy. Sy probeer skerts, maar klink katterig. Sy weet lankal reeds sy sal nooit trou nie, maar dit het tog ’n klein bietjie getroos om net oomblikke lank na ’n towerwêreld te ontsnap en te glo dat ’n man soos Jean-Pierre haar kan liefkry en haar as sy bruid begeer. Maar sy liefde was ’n grap en sy woorde leeg soos al haar môres, besef sy en kriewel ongemaklik in sy arms, bewus van haar eie hande wat hom styf om sy nek vashou.
“Mooi, my meisie is reeds jaloers op een van my ou nooiens. Maar moenie kwel nie, Sanet. Ek is ’n gewilde man en jy gaan nog hope van my ou meisies raakloop. Wanneer gaan jy my van al jou ou liefdes vertel?”
Hy sit haar op haar voete voor die kombuisdeur neer en kyk haar laggend aan, maar sy vermy sy blik. Hy kan skerts oor sy baie liefdes, maar as sy die dag eerlik moet praat … Sy steek haar hand na die deurknop van die agterdeur uit.
“Gaan jy nie vanoggend werk toe nie? Of gee jou baas nie om dat jy laat kom nie?” vra sy kil.
Hy antwoord nie dadelik nie, en hy kyk haar lank aan. “Ek wil lag omdat ek liefhet, Sanet, maar as jy glo ek skeer die gek …” Hy steek sy regterhand uit en streel met ’n vingerpunt liggies oor haar wang en ken. “Die tweeling het my verseker jy het niemand anders lief nie. Is dit dan nie waar nie?”
“En as dit waar is?” vra sy.
“Dan vra ek jou of ek jou mag leer om my lief te kry, want ek gaan met jou trou,” antwoord hy.
“Maar jy het my nie lief nie! Jy ken my nie,” sê sy verbysterd, vir die eerste maal seker van sy eerlikheid.
“Ek het jou gistermiddag liefgekry daar voor die kafee,” antwoord hy. “Snaaks dat jy my nie liefgekry het nie, want ek het vanaf die eerste oomblik geweet jy behoort by my. Het jy dit nie ook aangevoel nie?”
“Ek het ’n molslang om my nek gehad,” herinner sy hom en glimlag teësinnig.
“Maar intussen het ek jou gesoen en in my arms gedra. Is jy nog nie lief vir my nie?” vra hy ernstig.
Sy