haar nie terug nie, sal sy in elk geval net aanhou tót sy my in die hande kry.”
Vreemd genoeg antwoord Yolanda self die telefoon toe Pikkie haar ’n rukkie later skakel. Want gewoonlik is dit die huishoudster of huishulp en moet sy hoe lank vir Yolanda wag.
“Pikkie, jy sal seker nie weet nie, maar John verjaar Saterdag,” val Yolanda dadelik weg nadat hulle gegroet het. “Ons gaan nie ’n groot makietie daarvan maak nie, maar ons wil darem ’n paar vriende nooi om dit saam met ons te vier. Nie meer as so vyftig mense nie. Ek beplan ’n ete vir die aand. Ons sal vreeslik bly wees as jy ook kan kom. Jy’s natuurlik welkom om ’n vriend saam te bring. Is dit reg so?”
Dan is dit darem hierdie keer anders, flits dit deur Pikkie se gedagtes. Sy word nie weer genooi om ’n maat vir iemand te wees nie. “Ek skat dit sal reg wees, ja. Hoe laat moet ons daar wees?”
“So om en by sewe-uur sal reg wees. Ons wil mos darem saam kuier ook voor ons eet . . .”
“Dankie. Ek is nog nie doodseker of ek ’n metgesel gaan saambring nie, maar ek sal jou laat weet sodra ek seker is.”
“Ag, dis nie nodig nie. Een persoon meer of minder sal nie saak maak nie. Jong, ek is jammer, maar jy sal my nou moet verskoon. Iemand is besig om die deurklokkie te probeer stukkend lui en nugter weet waar’s die huishoudster.”
Ná die oproep bly Pikkie ’n rukkie peinsend langs die telefoon sit. Sy en Yolanda het saam begin skoolhou en gou groot vriende geraak. Maar skaars ’n jaar later het Yolanda John ontmoet, en ná ’n warrelwind-romanse is sy met die veel ouer, gesiene en welaf advokaat getroud. Kort daarna het hulle Johannesburg toe verhuis en was daar geen kontak meer tussen haar en Yolanda nie. Tot sy Yolanda ongeveer ses maande gelede in die stad raakgeloop en dié haar vertel het hulle is terug in die Kaap. Dis waar die ding begin het dat Yolanda haar knaend as metgesel vir dié of daardie oulike outjie wil saamnooi na onthale en allerhande funksies. En soos ’n dom donkie wat sy kop teen dieselfde klip stamp, het sy haar twee keer laat ompraat. Maar voorwaar, nie weer nie! Sy sal iets oorkom as sy nog ’n aand in die vervelige geselskap van ’n bleskop met ’n boep moet deurbring. Of na die jammergeklaag moet luister van ’n man wie se verloofde hom op die nippertjie in die steek gelaat het.
Sy wip van skrik toe die telefoon langs haar lui. Dis haar ma, en nadat hulle gegroet en na mekaar se welstand verneem het, hoor Pikkie hoe haar ma haar keel skraap.
“Eintlik bel ek om julle ’n guns te vra, Pikkie. Tant Doortjie moet Kaap toe om ’n spesialis te gaan sien. Ons wil hoor of sy tog nie maar by julle kan tuisgaan vir die paar dae nie. Sy sal nooit op haar eie regkom in die stad nie.”
Pikkie se oë dop hemelwaarts. “Bedoel Ma . . . tant Doortjie moet vir ’n paar dae hier by ons in die huis kom bly?”
“Ag, my kind, ek weet sy is ’n moeilike mens, maar ons kan haar tog nie aan haarself oorlaat nie. Dit sal darem seker nie vir langer as so drie of vier dae wees nie. Sy sal eerskomende Saterdag oor ’n week daar van die trein afklim, en moet die daaropvolgende Maandagmiddag by die spesialis wees. Ek weet julle het net die twee enkelbeddens in die huis met dié dat julle moes plek maak vir die lessenaars in jul kamers, maar miskien kan jy vir daardie paar nagte in die sitkamer op die bank slaap . . .?”
Haar ma is besig om te pleit, dring dit tot Pikkie deur. Wat moet sy sê? Dis haar tante en haar ma se enigste oorlewende suster. “Hoe gaan sy by die spesialis kom?” vra sy om die stilte te verbreek. En om haar kans te gee om ’n verskoning uit te dink.
“Julle hou mos darem nie in die middae skool nie. Sy moet eers Maandagmiddag vieruur by hom wees. Sal jy haar nie kan neem nie?”
“Ja, ek sal seker,” sê Pikkie traag.
“Sal jy haar op die stasie ook kan gaan haal?”
“Ja . . . e . . . ja, dit sal dan seker maar reg wees. Ons sal kyk wat ons kan doen.”
“Ag, dankie, my kind. Dit was vir ons ’n groot kopseer, want ons kan regtig nie daardie tyd Kaap toe gaan nie. Ons het die Saterdag basaar, en die Sondag word jou pa mos weer voorgestel as ouderling.”
Toe Riana ’n rukkie later die sitkamer binnekom met twee bekers koffie, kyk sy ondersoekend na Pikkie se gesig. “En nou, as jy so ingedagte lyk? Klink die man wat Yolanda aan jou wil opveil belowend?”
“Nee, vir ’n verandering het Yolanda nie bybedoelings nie. Sy’t my genooi om eerskomende Saterdagaand daar te gaan eet. John verjaar. En ek kan ’n vriend saamneem. Maar daar’s nou ’n ander ding. My ma het netnou gebel. Tant Doortjie gaan vir ons kom kuier.”
“Daardie eksentrieke tante van jou van wie jy my vertel het?”
“Die einste.”
“Is sy al op pad?”
“Gode sy dank, nee. Nog nie. Sy kom darem eers volgende Saterdag met die trein. Ek moet haar op die stasie gaan haal. En die Maandagmiddag vieruur moet sy by ’n spesialis wees. Ek sal haar daarheen moet karwei.”
“Nou wat kom maak sy eintlik? Kom sy kuier of kom sy spesialis toe?”
“Albei. Sy wil by ons tuisgaan vir die tyd wat sy hier sal wees. Dis niks anders as kuier nie.”
“Wat makeer haar dan?”
“Makeer? Ek weet nie. Ek het skoon vergeet om te vra,” sê Pikkie. “Die ding het te skielik op my afgekom.”
“Miskien gaan dit groot pret wees om haar hier te hê.”
“Pret! Jy’t nog net gehóór van tant Doortjie. Jy’t haar nog nie belééf nie! Sy gaan ons hele lewe hier kom omkeer. Al die mense in die buurt s’n ook. Sy laat geen siel met rus nie. Ek sien al hoe snuffel sy die huis deur op soek na stof en deurmekaar kaste. Om nie te praat van hoe sy ons in die skande gaan steek nie. Weet jy, sy’t gedoriewaar een Sondag toe sy saam met my ma-hulle kerk toe was voor amper die hele gemeente vir die dominee gesê as hy nie sy voorbereiding beter doen nie, gaan hy die kerk nog dolleeg preek in plaas van vol!”
Riana lag. “Nou sien ek éérs daarna uit om haar te ontmoet. Moenie so bekommerd lyk nie. Niks kan doller as kopaf gaan nie. Ons steur ons net nie aan haar dinge nie en hou maar ’n dag of wat uit. Of moet ek liewer sê, ons hou ons in?”
“Inhou én uithou,” sê Pikkie met ’n suggie. “Maar kom ons vergeet nou van haar. Wat koop ’n mens vir ’n advokaat vir sy verjaardag?”
“Goeie vraag. Gelukkig het ek nie sulke vername vriende nie. Vir my soort vriende kan ek enigiets van ’n onderbroek tot ’n sakdoek koop.”
“Ek sal maar kyk vir toiletware. Maar dit kan nie iets alledaags wees nie, so dit gaan my ’n fortuin kos! Pleks ek liewer die uitnodiging van die hand gewys het.”
Toe sy Saterdagaand met haar tweedehandse motortjie voor die deftige woning van die Coetzers stilhou en al die duur, blink motors om haar sien, verwens sy haarself vir die tweede keer dat sy die uitnodiging aanvaar het. Of hoekom het sy nie ten minste ’n metgesel saamgebring nie? Sommer een van haar manlike kollegas by die skool. Yolanda gaan so besig wees met al die gaste, sy sal nie veel van háár sien nie. En wie anders gaan hier wees wat sy ken? Tien teen een niemand nie.
Sy word hartlik op die stoep deur John verwelkom en vir die geskenkpakkie bedank toe sy dit aan hom oorhandig. Toe sê hy: “Kom binne. En laat ek jou sommer gou voorstel aan my vriend, Brian Phillips. Brian, dit is . . .”
John se woorde vervaag heeltemal toe die man wat skuins agter hom gestaan het na vore tree. Daar hardloop ineens hoendervleis-trillings al met haar rug langs. Haar droomman! Haar regte-egte droomman! Die heel aantreklikste man wat haar oë nog aanskou het! Sy’t moeite om haar oë los te skeur uit sy rokerige, sluimerende blik toe John hom vra om haar tafel toe te vergesel sodat hy as gasheer aandag kan gee aan die ander gaste wat met die stoeptrap opgestap kom.
“Dit sal vir my ’n eer en voorreg wees. Kom, dan gaan stel ek jou aan ons tafelgenote voor, Pikkie.”
Sy stem laat haar dink aan ryk fluweel. Haar