. . . my vriendin,” stamel sy oorstuur toe Riana al pratende nader kom.
“Pikkie, waar’s jy? Wie se motor staan in die . . .?” Haar gebabbel stol toe haar blik op hulle val. “O, ek het . . . nie gedink . . . besef . . .”
Pikkie tree selfbewus uit Brian se omarming. “Dis Brian,” sê sy. “En dis Riana, my vriendin van wie ek jou vertel het.”
Riana kom gou oor haar verbasing. “Hallo, Brian,” sê sy en laat haar blik onbeskaamd nuuskierig oor hom gly voordat sy sê: “Jammer ek het julle gesteur. Maar kom, dan gaan stel ek julle voor aan die ander in die sitkamer.”
“Wie is daar?” vra Pikkie met ’n vinnige blik in die rigting van die sitkamer.
“Trix en haar neef en nog ’n paar vriende van haar. Ons het gaan fliek en toe nooi ek hulle vir koffie.”
Pikkie kyk na Brian. “Sal ons sitkamer toe gaan?”
Hy frons effens. “Ek dink ek ry liewer. My tante wag by Yolanda-hulle. Sy sal bekommerd raak as ek draai. Stap jy saam motor toe?”
“Ja, natuurlik.”
Toe Pikkie, gevolg deur Brian, deur die sitkamer na die voordeur stap, wuif sy met haar hand na die groepie mense wat daar sit of rondstaan sonder om notisie te neem van wie sy ken en wie nie. “Verskoon my, ek is nou terug.”
Toe hulle Brian se motor bereik, kyk hy na haar. “Ek glo ons gaan mekaar weer sien, of hoe?”
Sy lig kamma ongeërg haar skouers. “Miskien, as ons mekaar weer raakloop.”
Hy lag saggies. “Ek sal seker maak ons sien mekaar weer. Lekker slaap en dink aan my.” Toe soen hy haar liggies op die voorkop voordat hy inklim en wegtrek.
Sy staar die motor met ’n glimlaggie agterna totdat die agterligte om ’n straathoek verdwyn, en daar is geen twyfel by haar dat hy woord sal hou nie . . . Ek sal seker maak ons sien mekaar weer. Wat het sy gedoen om soveel geluk te verdien?
Die lawaai in die sitkamer staan haar nie aan nie.
Ook nie Riana se nuuskierigheid om te wil weet waar sy aan die Brian-man kom nie. “Ek sal jou later vertel.” En argeloos aan die ander: “Verskoon my, asseblief. Ek kan my oë nie meer oophou nie.” Toe raap sy haar aandsakkie van die bank af op, maar bots met die omdraaislag teen een van Riana se mansvriende.
“Jammer, dit was eintlik ek wat in jóú pad was,” hoor sy hom vaagweg sê toe sy haar na ’n gemompelde verskoning kamer toe haas.
Die lawaai in die sitkamer hou lank aan, maar dit hinder haar nie. In haar verbeelding herleef sy die aand stap vir stap. Van die oomblik toe haar blik op Brian geval het tot by die afskeidsoentjie wat hy haar by sy motor op die voorkop gegee het. Wat beteken dié aangetrokkenheid tot hom? Is sy verlief? Dit moet wees. Want sy was nog nooit só geraak deur ’n man nie!
Sy vou haar hande onder haar kop en staar na die dak. Wat sou gebeur het as Riana nie opgedaag het nie? Haar emosies was bepaald besig om handuit te ruk. Hoe is dit dat sy soen so ’n effek op haar kon hê? Haar verstand so kon benewel dat sy skoon haar inhibisies vergeet het!
2
Vroeg die volgende oggend word sy deur Riana met ’n beker koffie gewek. “Toe, vertel,” val sy met die deur in die huis. “Ek vrek van nuuskierigheid.”
“Oor wat?” hou Pikkie haar dom.
“Oor die Brian-ou wat gisteraand hier saam met jou in die kombuis was.”
“Hoe lyk hy vir jou?”
“Wel, hy’s verbysterend aantreklik. Het jy hom op die verjaardagpartytjie ontmoet?”
“Ja.”
Riana neem op die voetenent van die bed plaas. “Wat doen hy vir ’n lewe? Is hy ’n akteur?”
“Wat op aarde laat jou dink hy’s ’n akteur?”
“Ek is seker ek het hom al iewers gesien. Op TV of so.”
“Jy moenie dít sê nie! Akteurs is gedurig in die kalklig. Ek is te eenvoudig vir sulke dinge.”
Riana glimlag. “Dis wat jý dink. Ek sou sê jy kan enige tyd self die hoofkarakter in ’n fliek vertolk met jou fyn figuurtjie, lang swart hare en mooi blou oë. Maar wat doen Brian dan as hy nie ’n akteur is nie? Hy lyk nie na ’n doodgewone ou nie. Ek meen, hy’s duidelik ’n trappie of wat hoër as ’n onderwyser of ’n boer.”
“Dis presies wat ek ook gedink het. Maar ek weet nie wat hy doen nie. Eintlik weet ek niks van hom af nie.”
Riana se oë rek. “Maar dit het dan gelyk of julle besig was om mekaar te soen gisteraand daar in die kombuis?”
Pikkie voel hoe haar wange warm word. “Is dit dan ’n sonde om ’n ou te soen?”
“So, julle hét gesoen. Nee, dis nie ’n sonde nie, net ongehoord wat jóú betref. Jy sê dan jy weet niks van hom af nie. En jy het dan nog altyd gesê daar is niks wat jou so afstoot soos ’n man wat alewig verwag jy moet hom soen as hy jou vir ’n aand uitgeneem het nie.”
Die blos op Pikkie se wange verdiep. “Dis anders met Brian.”
“Wat maak hom anders?”
“Ek weet nie. Ek weet net hy’s anders as enige ander ou met wie ek al uitgegaan het.”
“Klink vir my jy’s verlief. Halsoorkop verlief op ’n man van wie jy niks weet nie. Is hy nie dalk getroud nie? Hy lyk nie meer so jonk nie.”
“Nee, hy’s nie getroud nie. Yolanda was gou om vir my te sê ek moet hom nie deur my vingers laat glip nie.”
“O. Nou wanneer sien julle mekaar weer?”
“Ek weet nie. Hy’t nie ’n definitiewe afspraak gemaak nie, maar wel gesê hy sal sorg dat ons mekaar weer sien.”
“Hoe het dit gekom dat hy saam met jou huis toe gekom het? Het hy eers sy meisie gaan aflaai en toe hierheen gekom?”
“Nee, hy was alleen daar.”
Riana frons. “Dis snaaks. Dit sou mos nie vir hóm ’n probleem gewees het om ’n meisie te kry om hom te vergesel nie. Ek meen, enige meisie sou haar oogtande gee om saam met hom gesien te word, dan nie?”
Pikkie lig haar skouers. “Ek was ook sonder ’n metgesel daar. Sy tante was darem saam met hom.”
“ ’n Mens kan amper nie glo hy’s nog ongetroud nie. As hy jou gesoen het, beteken dit tog hy kan nie ’n vrouehater wees nie.”
“Bespiegelinge gaan jou nêrens bring nie,” sê Pikkie. “Vir my ook nie. Wanneer ons mekaar weer sien, sal ek wel meer oor hom te wete kom.”
“Haai, wag,” raak Riana skielik haastig. “Ek moet gaan aantrek vir kerk. Gaan jy ook kerk toe?”
“Nie vandag nie. Gisteraand se uitganery het gemaak dat ek nog ’n hele klomp werk het om na te sien.” En as nagedagte: “Dalk kom maak Brian ’n draai hier. Ek wil hom nie misloop nie.”
Dit voel vir Pikkie of haar hart gaan staan toe die deurklokkie lui kort nadat Riana weg is. Sy is dankbaar sy’s klaar aangetrek, maar haar hare . . . Sou Brian hou van hare wat los hang?
Toe die klokkie ’n tweede keer lui, maak sy die deur met ’n bonsende hart oop. Maar dis nie Brian nie. Dis ’n man wat vaagweg bekend lyk, maar sy kan nie dink waar sy hom al gesien het nie.
“Goeiemôre,” sê hy en steek sy hand uit. “My naam is Frans Goedhardt. Ek weet darem dat jy Pikkie Grové is.”
“Hoe weet jy dit?”
“Riana het my gesê. Is sy hier?”
“Nee, sy is ’n rukkie gelede kerk toe.”
“Mag ek binnekom? Ek sal wag tot sy terugkom.”
Nadat