.

fluister Isabeau en klou aan haar ma vas waar hulle agter ’n groot kas skuil.

      “Sjjt nou, liefie,” fluister haar ma terug terwyl sy die twee mans dophou.

      Isabeau sien hoe een van hulle ’n papier uit ’n laai trek en dit in sy sak steek. Dan laat spaander die twee nadat hulle die huis aan die brand gesteek het. Die brand versprei vinnig.

      Gaston staan verstar na die verwoesting en kyk. Dan besef hy dat sy eie huis ook aan die brand is en hy hardloop om ’n emmer water uit die put op te trek.

      Twee mans keer hom voor en slaan hom dwarsoor die put.

      “My vrou en kind is in die huis!” skreeu hy paniekerig. “Ek moet hulle uitkry!”

      Hy staan op en probeer verby hulle storm, maar hulle loop hom van agter af in en slaan hom weer teen die grond plat.

      Isabeau onderdruk haar histeriese gille. Sy en haar ma het aan die agterkant van die huisie die venster uitgeslaan, en met ’n stuk mat oor die glasstukke het Lizette haar dogter deur die venster gedruk en toe self uitgeklim. Buite is die mans besig om die huisie langsaan aan die brand te steek, en hulle twee kry dit reg om na die naaste bosse te hardloop. Hulle is nog nie tussen die bosse in nie toe haar ma hardhandig van agter af teruggeruk word en hard deur die gesig geslaan word.

      “Mamá!” gil Isabeau en huil van vrees toe die mans omdraai om haar ook te gryp. Sy skarrel tot buite hulle bereik.

      “Issi!” hoor sy haar pa skreeu, maar sy bly versteen staan. Sy hoor hoe haar ma pleit vir haar lewe terwyl die mans haar wegsleep. Haar ma se stem word dowwer en dan is dit skielik stil.

      Gil op gil breek oor Isabeau se lippe. Sy knyp haar oë toe asof dit die verskrikking sal wegneem. Waar is haar ma? Wat het hulle met haar gedoen?

      Sy maak haar oë oop en sien hoe Simon van die weiveld af aangehardloop kom, maar sy weet hy sal te laat wees, want hy is nog ver anderkant die rivier.

      “Simon!” skreeu sy. “Maak gou!”

      Haar pa is swaar gewond, maar hy probeer by haar kom.

      Lorenzo keer hom voor. “Dis te laat, Gaston!” sis hy.

      “Issi …” Gaston hoor hom nie eens nie.

      “Papá!” Sy hardloop na hom toe hy inmekaarsak. “Papá!”

      Bloed loop by sy mond uit en sy hele liggaam ruk.

      “Vergewe my, Isabeau … vergewe my.” Hy lig sy hand en raak net liggies aan haar gesig voordat hy sy laaste asem uitblaas.

      “Papá …” Sy sit en snik by sy liggaam. Dan onthou sy hoe haar ma so vreemd stil geraak het nadat hulle haar die bosse ingesleep het.

      Lorenzo bulder iets aan sy manne, maar Isabeau hoor nie eens wat hulle sê nie. Sy wil net haar ma en pa terughê, en dit sal nooit gebeur nie. Om haar lê die lyke van die inwoners van die dorp. Dalk is daar niemand oor nie. Dalk sal niemand haar wil help nie. Sy snik met ’n gevoel van verlorenheid wat sy nie gedink het moontlik is nie.

      Simon is nog nie eens by die bruggie oor die spruitjie nie en hy begin al moeg word. Hy sal nie betyds wees nie, want dis nog ver teen die bult op na die dorp.

      Plotseling word Isabeau van die grond af opgelig. Een van die aanvallers het haar om haar lyfie vasgevat en dit maak nie saak hoe sy spartel nie, hy laat haar nie los nie. Hy hardloop agter die ander aan, wat reeds ’n ent uit die dorp weg is.

      “Simon!” gil sy toe sy haar maat oor die brug sien hardloop na die brandende dorpie. “Simon!”

      “Issi!” hoor sy hom na haar roep.

      Hy hardloop so vinnig as wat hy kan, maar dit was ’n lang ent van die weiveld af en hy is moeg. Soos wat hy al verder agter raak, verdwyn haar enigste hoop op redding.

      “Simon … help my!” snik sy. “Jy is al een wat my nog kan help!”

      Hy hardloop nog agter hulle aan, maar sy kan sien dat sy krag te min is.

      Haar mond word toegedruk. Sy kan net met wydgerekte oë kyk hoe hy tussen die brandende huise te voorskyn kom, struikelend en uitgeput, maar steeds moedig. Hy verdwyn buite sig toe die mans, met haar as gevangene, tussen die bome inhardloop.

      Iewers in die bos word haar mond met ’n lap toegebind en haar handjies vasgemaak sodat sy nie die lap kan aftrek nie. Dan word sy oor die een grootgeboude man se skouer gelig en hulle draf verder.

      Om haar is net groot mans met vuil klere, en aan hulle gordels hang kromswaarde. Van hulle is gewond waar die dorpsmense hulle bygekom het en hulle klere is vol bloed.

      Isabeau is so beangs dat sy amper nie kan asem kry nie. Al verder en verder word sy weggedra van haar pa en ma wat sy nooit weer sal sien nie. En iewers daar ver agter is Simon, ’n jong seun wat niks teen die mans sou kon doen nie, maar hy het probeer.

      Deur die vuil lap roep sy na haar pa en ma en Simon en sy snik van hartseer en skok. En soos hulle verder draf, vergaan die hoop in haar dat daar nog iemand tot haar redding sal kom. Die pad na agter is leeg; dis net sy en die ruwe mans om haar.

      Die omgewing waar hulle eindelik tot stilstand kom, is vir haar onbekend. ’n Lelike man met ’n glasoog kom na haar toe.

      “As jy nie sal skreeu nie, sal ek die lap van jou mond afhaal,” sê hy.

      Sy knik net. Niemand sal haar hoor as sy skree nie, dink sy en kyk om haar rond. Die mans gaan teen die wal aan die linkerkant af ondertoe na die strand, en dan eers sien sy die skuite wat vasgemeer lê.

      ’n Man dra haar tot onder en laai haar dan in een van die skuite. Hulle roei haastig, want hulle wil nie gevang word nie. Verder aan lê daar ’n skip. Hulle sou dit nie van die huis af kon sien nie, want dit lê agter die rant tussen hier en die dorpie.

      Dis die eerste keer dat Isabeau op ’n skip kom. Dit maak haar bang, want dis groot en vol vreemde goed en dit staan nie stil nie.

      Een van die mans draai om na haar. “Kom!”

      Sy volg hom na die ruim van die skip, waar hy haar tussen toue en nette ingooi en die deur sluit.

      Dit voel soos ure later toe iemand die deur oopmaak. ’n Ander man staan haar fronsend en bekyk.

      “Jy sal dit nooit hier oorleef nie, meisietjie. Wat is jou naam?”

      “Isabeau … My ma het my Issi genoem.” Haar stemmetjie bewe.

      “Issi, jy sal op ’n ander plek hier op die El Querrero moet slaap.” Hy glimlag en twee van sy voortande makeer, wat hom na ’n bose heks laat lyk. Sy gesig word skeef getrek deur twee dik littekens oor sy regterwang.

      Hy buk af na haar. “Ek lyk maar so sleg aan die buitekant, Issi, binne is ek nie te erg nie, al moet ek dit nou self sê. Kom, ons gaan soek vir jou ’n beter plek om te slaap.”

      Sy volg hom omdat sy nie ’n keuse het nie. Toe hy vir haar in ’n klein stoorplek ’n lêplek maak en selfs ’n lantern vir haar laat brand, begin die ergste angs en skrik die wyk te neem. Nog steeds sê sy niks, want haar keel voel dik. Al wat sy wil doen, is huil en huil tot haar hartjie leeg is van die verdriet. Maar daarvoor kry sy eers kans nadat die ou matroos gaan slaap het.

      Die laaste lewende siel van die dorp wat sy gesien het, was Simon. Hy is nie dood nie, maar sy weet dat sy hom heel moontlik nooit weer sal sien nie.

      Sy verlang na hom, want hulle was elke dag saam. Hy het haar altyd beskerm en haar gehelp as sy geval of seergekry het. Simon was haar steunpilaar, maar hierdie keer was dit nie genoeg nie.

      Die matroos se naam is Filipe, die een met die lelike littekens oor sy wang wat sy gesig so skeef trek. Issi leer gou om hom te vertrou. Hy vertel vir haar die wonderlikste stories. En hy weet hoe sy oor die dood van haar ouers voel, daarom troos hy haar as hy haar hartseer sien.

      Sy vertel hom van Simon en dat hy haar beste, beste vriend was. En dat sy hom nooit weer sal sien nie, soos wat sy haar ouers ook nooit weer sal sien nie.

      “Hoekom