Die voorskootbataljon. Sarah du Pisanie

Anna met die vrou self moet onderhandel oor watter dae sy haar in die huis wil gebruik.

      “Maar, meneer Lindeque . . .” protesteer Anna weer.

      “Mevrou, noem my tog asseblief Johan. Ons Suidwesters is tog nie so gesteld op formaliteite nie.”

      “Ek weet . . . Johan. Ek is mos self ’n gebore Suidwester. Jy kan my dan tannie Anna noem en my dogters is Maryna, Susan, Karlien, Orpa en Ester,” sê sy terwyl sy na elkeen van die meisies beduie.

      “Maryna sê ons name moes liewer Sodom en Gomorra gewees het,” giggel Orpa terwyl die ander haar aangluur.

      Johan gooi sy kop agteroor en lag uit sy maag. Tannie Maud glimlag saam en knik goedkeurend.

      “En ek, jong man, is tannie Maud.”

      “Dit sal vir my ’n voorreg wees om u so te noem, tannie Maud, baie dankie.”

      “Maar, Johan, om terug te keer tot die Herero hier buite. Is dit nie een van jou werksmense nie? Ek bedoel, kan jy hom afstaan, veral as die vrou by julle in die huis gewerk het? Sal jou vrou haar nie nodig kry nie?” vra Anna bekommerd.

      Johan gaap haar eers onbegrypend aan en toe glimlag hy breed.

      “Nee, tannie Anna, ek is nie getroud nie; daar is dus niemand wat haar sal nodig kry nie. Ek het vir Vytjie, wat jare lank by my tannie gewerk het. Ná my tannie se dood het ek haar as ’t ware geërf.”

      Karlien onderskep die tweeling se geïnteresseerde blikke en trek vir hulle groot oë. Dit is net vir ingeval een van hulle weer ’n troustorie kwytraak.

      “Ou Mossie sal solank alles wat nodig is, herstel. Môre sal ons dan die diere oorbring hiernatoe.”

      “Ek hoop net jy bring alles, meneer Lindeque. Ek sal baie graag die testament wil sien om te weet hoeveel diere in jou sorg gelaat is,” sê Karlien skerp.

      “Karlien!” roep Anna geskok uit.

      “Skaam jy jou nie?” voltooi tannie Maud die sin vir Anna.

      Johan voel hoe ’n rooi gloed stadig oor sy nek sprei. Hy maak sy groot hande stadig oop en toe en Anna sien hoe die spiere in sy nek bult. As hy nie nou tot tien tel nie, trek hy die sproetgesiggie oor sy skoot en klop haar sitvlak vuurwarm.

      Karlien draai skaam-vererg om en stap na haar kamer.

      “Sit tog, Johan, dan skink ek vir jou ook ’n bietjie tee,” sê Anna en sy probeer so kalm moontlik klink, maar innerlik kook sy van woede oor Karlien se onbeskoftheid.

      “Ek is jammer dat Karlien haar so sleg gedra. Jy moet haar tog maar verskoon. Sy . . . sy praat gewoonlik voordat sy dink en die plaas . . . Ek dink dit was vir haar die grootste teleurstelling van almal. Sy kon dit nog nie werklik verwerk nie.”

      “Ek verstaan, mevrou, maar sodra ons mekaar beter ken, is daar ’n paar sakies waaroor ons moet gesels,” antwoord Johan kalm, maar die grimmige trek bly in sy oë.

      Hulle gesels rustig verder en dit word ’n aangename kuier­tjie, maar Karlien maak nie weer haar verskyning voordat Johan vertrek het nie.