Susanna M Lingua Gunstelinge 4. Susanna M Lingua

      Die volgende môre is sy vroeg uit die vere. Alles verloop volgens plan en tien voor sewe dra die portier haar tasse na haar motor wat voor die hotel staan. In ’n koel somerrok en wit laehaksandale geklee, volg sy die portier na buite. In die hoofingang van die hotel loop sy byna vas teen Conzalo wat lank en breed soos ’n standbeeld in die deur staan.

      “Bom dia, pequena!” groet hy haar verras, hoewel effens afgetrokke, en neem terselfdertyd die motorsleutels uit haar hand.

      “Môre, Conzalo,” antwoord sy, ietwat uit die veld geslaan. “Ek het nie verwag om jou hier te sien nie.”

      Hy kyk haar aan asof sy ’n onsinnigheid kwytgeraak het. “Ek het jou gister gesê dat ek jou weer sal sien voordat jy vertrek,” herinner hy haar. “Kom, die portier wag om jou tasse in die motor te laai. Het jy al ontbyt geëet?”

      Sy skud haar goudblonde kop. “Nog nie. Ek sal maar langs die pad iets koop en dit sommerso in die ry eet . . .”

      “O nee, jy gaan dit nie doen nie,” voeg hy haar bedaard toe onderwyl hy die motordeur vir die portier oopsluit. “Jy gaan eers ’n behoorlike ontbyt eet voordat jy daardie lang motorreis aanpak; trouens, jy gaan nou saam met my ontbyt nuttig.”

      “Maar ek kan nie, Conzalo, ek sal te laat in Santarém aankom!”

      “Toemaar, ek sal sorg dat jy betyds by jou bestemming opdaag, menina,” verseker hy haar en sluit weer die motordeur, nadat haar bagasie ingelaai is. Hy stop die portier ’n fooitjie in die hand, neem Rina se arm en lei haar sonder meer na sy eie motor wat aan die oorkant van die straat staan.

      “Nou goed, ek aanvaar jou woord,” gee sy toe. “Maar waarheen neem jy my, en waar gaan ons eet?”

      “Jy sal sien sodra ons daar aankom,” antwoord hy ontwykend. “Moenie vrees nie, ek gaan jou nie ontvoer nie. Ek neem nooit iets met geweld nie, as hierdie versekering jou sal gerusstel. Ek neem jou slegs na ’n plek waar jy ten minste ’n ordentlike ontbyt sal kan eet en waar ons ’n rukkie sal kan gesels sonder om gesteur te word.”

      “Maar ons kan nie tyd met gesels verkwis nie . . .”

      “Het jy gehoor wat ek jou flussies belowe het?”

      “O, nou ja, goed dan, doen wat jy wil, Conzalo de Valcada. Maar ek waarsku jou, die duiwel gaan jou haal as ek laat in Santarém aankom.”

      “Dit sal ek verhoed,” glimlag hy sonder om sy blik ’n oomblik van die pad af te neem. “Maar net so terloops, het jy hierdie oulike rokkie ook spesiaal vir die reis na Santarém en Coimbra gekoop?”

      Rina bloos openlik, onbewus daarvan dat Conzalo haar dophou.

      “Nee,” sê sy sag, “dit is sommer ’n ou en lank vergete rok wat ek gisteraand tussen my ander klere ontdek het.”

      “Ek hoop jy ontdek nog meer sulke oulike rokkies tussen jou ander tabberds, menina,” sê hy met ’n skewe glimlaggie. “Sulke lank vergete rokke vlei jou nogal regtig.”

      “Dis nie nodig om jou ware mening oor my met komplimente te kamoefleer nie, Conzalo,” antwoord sy effens snipperig. “Ek weet presies wat jy van my dink en wat jou mening van my is. Jy kan dus maar reguit sê: ‘Jy lyk nou, na my mening, meer na ’n respektabele dame, Rina.’ Dit is tog immers wat jy gedink het.”

      “Ek het nie geweet jy kan gedagtes lees nie, menina,” terg hy met ’n glimlaggie.

      “Nee, ek kan nie gedagtes lees nie,” sê sy. “Maar ek ken jou al so goed dat ek soms kan raai wat jy dink; veral wanneer dit met my kleredrag in verband staan.”

      Hierdie beskuldiging laat Conzalo ineens saggies lag. Hulle ry deur ’n sierlik geboogde ingang, waarvan die twee hoë ysterhekke oopstaan. ’n Netjiese betonpad kronkel tussen hoë sierbome en struike teen ’n rotsagtige koppie uit. Eindelik hou hulle stil voor ’n fabelagtige ou kasteel wat op die kruin van die koppie geleë is. Aan die linkerkant van die kolossale gebou skiet ’n yslike, ronde toring van die grond af op, vier verdiepings hoog, met ’n koepelvormige dak. Aan die regterkant is twee ewe hoë vierkantige torings, elk met ’n getande muur om die dak. Langs die sierlike, indrukwekkende hoofingang van die gebou pryk twee kleiner, seskantige torings, ook met koepelvormige dakke maar drie verdiepings hoog. Die res van die kolossale gebou bestaan uit twee verdiepings. Daar is geen balkonne nie, slegs die een ry vensters bokant die ander.

      Hierdie kasteel lyk vir haar byna soos die castelo van Pena in Sintra, net baie groter. So ’n fabelagtige, indrukwekkende gebou het sy nog nooit in haar lewe gesien nie, nie eens in ’n rolprent nie.

      “Dit . . . dit lyk soos ’n castelo, Conzalo,” sê sy met ontsag.

      “Dit ís ’n castelo, pequena,” hoor sy Conzalo hier langs haar sê. “Dit is die castelo De Valcada en vergun my om te sê dat dit vir my ’n groot eer is om jou vanmôre in my castelo te verwelkom.”

      ’n Kort oomblik kyk Rina die man langs haar stil aan. Toe vra sy baie sag: “Waarom het jy my na jou castelo gebring, Conzalo?”

      “Omdat dit die enigste plek is waar jy hierdie tyd van die oggend ’n ordentlike ontbyt sal kry. My moeder het die kok spesiaal opdrag gegee om vir ons ’n vroeë ontbyt gereed te hê. Want sien, ons het gister al geweet dat jy vanoggend sonder ontbyt in die pad gaan val. Geen hotel bedien hul gaste met ontbyt hierdie tyd van die oggend nie.”

      Hy klim uit die motor en maak die ander deur vir haar oop. Rina het geen ander keuse as om maar sy voorbeeld te volg en ook uit te klim nie. Met ’n onpeilbare blik beskou sy die fabel­agtige castelo, terwyl dit deur haar gedagtes flits dat Loreta eersdaags meesteres van hierdie indrukwekkende plek gaan wees.

      Maar sy slaan haar gedagtes dadelik hok en vra sag: “Woon jy en jou ma alleen in hierdie kolossale castelo?”

      “Ja, op die oomblik woon ons alleen, pequena,” antwoord hy bedaard. “Maar dit sal nou nie meer lank wees nie, dan bring ek my eie marquesa na my castelo.” Sy oë begin meteens ondeund vonkel. “Daarna sal die twaalf kinders volg. Maar hulle sal nie elf dogters en een seun wees, soos jy in die hospitaal voorspel het nie; hulle sal elf seuns en een dogter wees.”

      So, dan was ek in die kol, dink Rina met ’n pynflits in haar oë; dan is die bal ter ere van sy verlowing aan Loreta. Daar is ’n ontsettende brandpyn in haar hart, maar sy slaag wonderbaarlik daarin om met ’n glimlag te sê: “Wel, ek wens jou alle voorspoed toe met jou twaalf kinders, Conzalo. Maar ek vrees jy sal ’n klokkie om elkeen se nek moet bind, want hulle sal elke dag soek raak tussen al hierdie bome en struike.”

      “Hulle sal in elk geval nie verder as die hek kan gaan nie,” glimlag hy saam.

      “Dis wat jy dink. Jou elf seuns sal bo-oor die heining klouter en waarskynlik nog hul sussie ook saamsleep.”

      “Nee, dit sal hulle nooit regkry nie, Rina,” verseker hy haar met ’n glimlaggie. “As jong seun het ek dikwels oor die hoë heining probeer klim, maar dit ’n onbegonne taak gevind. By die hek sal hulle ook nie kan uitglip nie, want daar is gedurigdeur ’n wag om dit oop en toe te maak. Nee, die De Valcadakleingoed sal hier op die castelo se terrein heeltemal veilig wees, al is hulle ook ’n onmoontlike klomp. Maar kom, laat ons eers gaan eet, menina. Daarna sal ek jou vertel wat ek en my moeder in verband met jou reis na Santarém en Coimbra besluit het.”