afgetrokke aan. Sy is so klein, fyn en tenger teenoor sy rysige gestalte, byna soos ’n kind teenoor ’n volwassene, maar vir hom so onbeskryflik dierbaar. Hy het nooit kon droom dat hy ooit ’n meisie so lief sou kry soos wat hy Rina het nie. Dis soos ’n fisieke pyn êrens in sy bors, daar waar sy hart moet wees. Hy word eintlik benoud as hy net daaraan dink dat sy alleen deur die vreemde wil gaan reis. As sy haar tog maar net met hul gebruike en konvensies wil vereenselwig, hom net halfpad tegemoet wil kom. Hoe op aarde kan hy ooit met ’n ander meisie trou, noudat sy hele hart aan haar behoort? Almal lyk vir hom vaal en uitgewas teen haar, sý, die liefling van sy hart, sy koppige en eiesinnige klein skat.
Die verskyning van sy ma en tante hier op die stoep maak ’n einde aan Conzalo se pynlike gedagtes. Hy kom hoflik orent en bied die twee ouer dames elk ’n gemaklike stoel aan.
Rina sit dadelik orent en verneem belangstellend of hulle hul siesta geniet het.
“Ag, ons het heerlik gerus, kind,” kom dit van señora Pereda. “Dit is regtig ’n gebruik wat jy ook moet aanleer. Dit is baie gesond vir ’n mens se hart om ’n paar uur lank tot stilstand te kom.”
“Wanneer ek eendag getroud is en ’n baba het wat my snags uit die slaap hou, sal ek sekerlik die siesta-gewoonte aankweek, señora,” verseker Rina haar met groot erns.
“Gaan jy snags self na jou babas kyk, Rina?” vra die marquesa.
“O, baie beslis, señora,” glimlag Rina. “Ek sal geen kinderoppasser snags by ’n baba van my vertrou nie.”
Loreta skater van die lag. “Jy sal dit nie met vier of vyf kinders kan volhou nie, señorita,” verklaar sy nadat haar lagbui bedaar het.
“O, ek sal,” hou Rina vol. “Snags sal ék na hulle kyk en bedags my ma.”
“En as jy ver van jou ouerhuis af woon?” wil Conzalo met ’n skewe glimlaggie weet.
“Dan pak ek my kroos in die motor en gaan laai hulle by my ma af. Nee wat, ek sal goed regkom sonder ’n kinderoppasser.”
“Jou man sal nie daarvan hou dat jy elke dag van die huis af weg is nie,” meen Alvaro.
“O, hy sal maar net moet,” kom dit ietwat verontwaardig van Rina. “Dit sal mos sy kinders ook wees, nie net myne nie. En nog ’n ding, Alvaro. My man gaan my nie koop nie, hy gaan net met my trou, weet jy? Ek sal my dus nie laat voorskryf of ek wel my ouerhuis elke dag mag besoek of nie.”
“Ek glo jou, Rina,” kom dit met ’n alwyse glimlaggie van Alvaro. “Terloops, ek bejammer die man wat eendag met jou trou. As hy ietwat saggeaard is, sal jy hom so hopeloos oorheers dat hy later soos ’n wurm sal voel.”
“Jy is nou skoon verspot!”
“En as hy sterk van karakter is met ’n wil van sy eie, sal jul huis se dak menige dag die lug in vlieg van al die rusies en gestry. Van jul kinders wil ek nie eens praat nie, want dié sal so verwen wees dat g’n mens hulle sal wil oppas nie . . .”
“Alvaro . . .”
“Wag, ek is nog nie klaar met my voorspellings nie, Rina,” maak hy haar met ’n glimlaggie stil. “Ek wil jou net dít nog sê, jou oor een ding baie vriendelik waarsku. As jou man oor ’n sterk karakter en ’n ewe sterk wil beskik, sal dit jou loon om inskikliker te wees, anders kan jy dalk slae kry.”
“Onsin,” lag sy hom saggies uit. “Ek wil nie ’n wurm vir ’n man hê nie en ek verseker jou dat ek ook nie slae sal kry nie. My kinders sal ook nie verwen wees nie, hulle sal die lieftalligste goedjies wees met baie mooi maniere.”
“Dit moet nog gesien word,” kom dit skepties van Alvaro. “As hulle na jóú aard . . .”
“. . . sal hulle ’n selfstandige klomp wees wat ten minste sal weet wat hulle van die lewe verlang,” voltooi Rina die sin vir hom.
“Ek vrees julle twee sal dae aaneen oor hierdie onderwerp redeneer sonder om ooit tot ’n punt te kom,” tree Alvaro se ma wyslik tussenbeide. “Ons gaan nou eers middagkoffie geniet, daarna kan julle ’n nuwe onderwerp vind om oor te argumenteer.”
Die gesprek raak weer algemeen, totdat die koffiewaentjie op die stoep uitgestoot word en almal met koffie en koek bedien word.
Dit is ’n gesellige groepie daar op die stoep. Rina en Alvaro gesels weer ewe gemoedelik, asof hulle nog nooit in hul lewe oor ’n onderwerp geargumenteer het nie.
“Wel,” laat Conzalo meteens hoor, “ons het almal ’n gesellige en aangename dag hier verwyl. Ek stel voor dat almal vanaand saam met ons in die castelo eet. Daarna kan my moeder en tia Nina die lys van gaste bespreek wat vir die bal genooi moet word. Moet net nie vergeet om Loreta se ouers boaan die lys te plaas nie, want die bal sal vir hulle net so belangrik soos vir ons wees.”
Rina, wat onder die indruk verkeer dat net die twee Peredas vir ete na die castelo genooi is, kyk na haar polshorlosie en roep sag uit: “My wêreld, ek het nooit geweet dat dit al so laat is nie! Ek sal ongelukkig nou moet gaan.” Sy bedank haar gasvrou vir die aangename dag wat sy saam met hulle deurgebring het, daarna groet sy die ouer vrou met die hand en vervolg vriendelik: “Ek is bly dat ek u ontmoet het, señora. Ek hoop ons sien mekaar weer eendag.”
“Jy sal tia Nina vanaand by my castelo weer sien, Rina,” val die edelman haar bedaard in die rede.
Sy draai na die marquês. “Dit spyt my, maar ek sal jou uitnodiging van die hand moet wys, Conzalo,” weerspreek sy hom.
“Wys jy my uitnodiging van die hand omdat jy vanaand ’n mantilla sal moet dra?” vra hy met iets soos ’n tergduiweltjie in sy oë.
“Ek sou in elk geval nie ’n mantilla gedra het nie, al het ek ook jou uitnodiging aangeneem, Conzalo,” antwoord sy. “Maar dit is nie die rede waarom ek jou uitnodiging van die hand wys nie. Ek vertrek môreoggend nog voor sewe-uur na Oporto, gevolglik moet ek vanaand al my persoonlike besittings inpak vir die reis. Ek sal julle na vandag dus nie weer sien nie, tensy julle my in Suid-Afrika met ’n besoek vereer.”
Daar is iets vreemds, byna soos ’n bekommerde trek, op Conzalo se gesig wat Rina nie kan peil nie. Tog is sy stem kalm en bedaard toe hy sê: “Jy is nog glad nie sterk genoeg om so ver te bestuur nie, Rina. Oporto lê nie hier agter die bult nie.”
“Ek sal heeltemal genoeg geleentheid vind om te rus,” sê sy ongeërg. “Ek behoort eenuur in Santarém te wees. Daar sal ek ’n uur of wat vertoef voordat ek die reis na Coimbra voortsit. As ek Woensdagmôre vroeg van Coimbra af vertrek, behoort ek so twee-uur se kant in Oporto te wees.”
“Hoe lank gaan jy in Oporto vertoef?” kom dit, nog steeds bedaard, van die marquês.
“Niks langer as drie weke nie.”
Sy groet ook die marquesa, Loreta en Alvaro met die hand en bedank hulle vir hul vriendelike belangstelling tydens haar onlangse siekte.
Maar toe sy Conzalo wil groet, sê hy so ewe: “Ek sal jou weer sien voordat jy vertrek, menina. Laat my toe om jou na jou motor te vergesel.” Hy hou die motordeur vir haar oop en sê ietwat afgetrokke: “Ry tog asseblief versigtig, Rina . . . Adeus, menina.”
“Tot siens, Conzalo,” glimlag sy, hoewel haar hart swaar en seer voel. Sy wuif vriendelik met haar hand na die agterblywendes, dan ry die wit Jaguar by die groot hek uit.
Conzalo is nou opvallend stil en afgetrokke, maar die res van die geselskap maak asof hulle nie eens daarvan bewus is nie. Dit is vir hulle geen geheim meer nie dat hy Rina bemin met ’n liefde wat maar een keer in ’n mens se lewe voorkom. Maar soos hulle Conzalo ken, weet hulle dat hy die stryd om Rina se hand te verower nie maklik gewonne sal gee nie.
By die hotel aangekom, verklee Rina haar vinnig in ’n geblomde somerrok. Daarna begin sy haastig inpak. Sy besef dat sy haar besig sal moet hou sodat haar swerwende gedagtes nie na verbode terrein kan dwaal nie. Die marquês is nie vir haar bedoel nie en dit moet haar wederstrewige hart nou eenmaal verstaan.
Maar hoe Rina