by die castelo te besorg. Sou hy heimlik planne koester om met haar in die huwelik te tree of is sy ook ’n lid van sy adellike familie? As sy ’n lid van die familie is, waarom het hý haar persoonlik vergesel en nie Marco nie? En tog, as hy trouplanne met haar het, waarom het hy haar nie self tuis besorg nie?
Nee, hierdie vriendskap – of is dit ’n verhouding? – van Conzalo en Loreta slaan haar dronk. Sy kan geen denkbeeld vorm hoe en waar die meisie in Conzalo se lewe inpas nie . . . en tog móét sy êrens inpas, anders sou hy haar nie persoonlik na die dansparty vergesel het nie.
Rina verstaan hierdie ou nasie van geen kant af nie. Ook hul gebruike en konvensies is vir haar so vreemd soos hul taal.Verbeel jou, dat ’n meisie nie eens alleen op straat mag gaan nie, nie eens haar eie lewensmaat mag kies nie.
Dis al na drie toe Rina eindelik aan die slaap raak. Tog is sy die volgende oggend wakker toe die kamermeisie haar koffie bring. Sy drink die koffie tydsaam en vertoef in die bed totdat die wysers van haar polshorlosie agtuur aandui. Eers daarna bad sy en trek haar aan.
Na ontbyt vertrek sy na Villa Pereda wat nie ver van die marquês se castelo af geleë is nie.
Die wit Jaguar het ook net voor die deur van die tweeverdiepingvilla stilgehou, toe kom Alvaro en sy ma by die voordeur uit en loop Rina tegemoet. Albei is bly om die meisie weer gesond en vol sprankelende lewenslus te sien. “Bom dia, Rina!” groet die ou señora Pereda vriendelik.
“Bom dia, pequena!” kom dit ewe vriendelik van Alvaro. Rina groet hulle op Engels.
“Ons het jou en jou ondeunde streke die afgelope week gemis, kind,” gesels die ou dame onderwyl hulle in die rigting van die voordeur stap.
Hulle tree die deftige, ruim ontvangsvertrek binne. Rina merk dadelik dat die meubels ’n paar eeue gelede vervaardig is. Seker alles erfstukke wat van die een geslag na die ander oorgedra word, meen sy.
Asof hulle mekaar jare al ken en maande laas gesien het, gesels die drie ewe gesellig. Die ou dame vertel vir Rina van die verrigtinge tydens die olyffees en Rina vertel van die vyf dae wat sy en tia Ada Estoril en Sintra se strate platgery het. Later word hulle met koffie en beskuitjies bedien. Daarna bied Alvaro aan om Rina vir ’n wandeling deur die villa se tuine te neem.
“Ja, gaan wys gerus vir Rina hoe mooi my blomtuin vanjaar daar uitsien,” stem die ou dame saam. “Ek wil net gaan kyk hoe die kok met die voorbereidings vir middagete vorder.”
Vrolik geselsend stap Rina en Alvaro op die voorstoep uit.
Dieselfde oomblik hou Conzalo se swart motor voor die villa stil. Rina bly op die stoep staan asof sy meteens daar vasgenael is. Dit tref haar oombliklik dat haar pret vandag ten einde geloop het, dat haar doelbewuste leuens in verband met haar sogenaamde voorliefde vir minirokke vandag op die lappe gaan kom. Sy weet die skerpsinnige edelman se arendsoog sal dadelik die lengte van haar rok raaksien; wat op aarde is daar wat hy nie met die eerste aanblik opmerk nie?
Die besef dat sy ook hierdie ronde teen Conzalo verloor het, is vir haar ’n steurende gedagte. Sy het nog altyd vir hom in die mou gelag, maar nou lyk dit asof die bordjies verhang gaan word. Maar Rina is nie ’n meisie wat ’n nederlaag maklik aanvaar nie. Sy glo daaraan dat die laaste woord te alle tye hare moet wees. Ja, sy hou nie van ’n nederlaag nie, slegs van oorwinnings.
Daar is meteens ’n peinsende uitdrukking in haar pragtige oë, die oomblik toe sy opmerk dat Loreta Valdes vir Conzalo en sy ma vergesel het. Nou voel sy vas oortuig daarvan dat daar ’n verhouding tussen Conzalo en die mooi, vriendelike Portugese meisie bestaan. Dit wek ’n diep gevoel van teleurstelling in haar wat sy agter ’n doelbewuste houding van onverskilligheid verbloem.
Conzalo en Loreta betree die stoep. Albei groet Rina bedaard en vriendelik. Rina sien hoe die edelman se blik stadig van haar voete opskuif totdat sy donker oë reg in hare staar.
“Is Portugal besig om jou ten goede te verander, pequena, of het jy ons maar net om die bos gelei in verband met jou voorliefde vir minirokkies?” vra hy meteens met die tergliggies openlik in sy swart oë.
“Nie een van die twee nie, Conzalo,” antwoord sy gemaak onverskillig, maar kan nie help om liggies te bloos nie. “Ek het hierdie rok gistermiddag spesiaal gekoop om vandag te dra, bloot uit respek en agting vir my gasvrou. Sy het my kleredrag nog nooit gekritiseer nie, maar ek weet sy hou nie van minirokke nie en . . . Nou ja, sy is ’n ou dame. My ouers het my geleer om ontsag te hê vir ou mense en hulle met eerbied en respek te behandel.”
“Vir my het jy natuurlik geen ontsag nie, nè?” ’n Sweem van ’n glimlaggie raak aan die een hoek van sy mond.
“Jy is nie ’n ou mens nie, Conzalo,” troef sy hom. “Gee my een goeie rede waarom ek vir jou ontsag moet hê, jy wat jou mond nie kan oopmaak sonder om my te kritiseer nie. Dit verbaas my dat jy nog nooit daarop aangedring het dat ek ook ’n mantilla moet dra nie.”
“As jy saans saam met ons in die castelo kom eet, sal ek beslis daarop aandring,” antwoord hy bedaard, maar met ’n erns in sy oë wat Rina nie ontgaan nie.
Sy kyk hom net stil aan. Ek wonder of ek jou moet glo of nie. Dit klink vir my al of jy nou die draak met my steek, waarsku haar oë duidelik.
“Conzalo laat niemand saans sonder aanddrag aan sy tafel toe nie en elke vrou moet ook ’n mantilla dra,” kom dit ter verduideliking van Loreta, wie se oë skitter van pret. Sy het reeds daardie skeptiese uitdrukking in Rina se oë opgemerk.
“Ja,” glimlag Rina die ouer meisie toe,“julle is gewoond aan hierdie soort dinge, ek nie. Ek dra nie eens ’n hoed nie, afgesien van ’n sonhoed. Glo my, ek sal net so ontuis in ’n mantilla voel soos ’n kat met sokkies aan. Ek dink hierdie mantilla draery van jong meisies is sommer ’n lawwe gebruik. Ek sou weier om die ding te dra as ek jy was.”
“Ek het nog nooit voorheen ’n meisie soos jy ontmoet nie, señorita Verhoef. Ek dink jy is waarskynlik die enigste van jou soort,” kom dit vol lag van Loreta.
Na ete ontspan die vier jong mense op die voorstoep, waar gemaklike rottangstoele en tafeltjies oral rondstaan, terwyl die twee ouer dames hul gebruiklike siesta geniet.
Dit is rustig en stil hier op die stoep. Rina sit lui agteroor terwyl sy haar gedagtes vrye teuels gee. Af en toe hoor sy hoe die ander drie ’n bal in die castelo bespreek, ’n geleentheid wat hulle blykbaar al ’n maand of wat gelede beplan het. Maar hieraan steur sy haar nie veel nie. Sy sal in elk geval nie meer in Lissabon wees wanneer die bal plaasvind nie, dus gaan die hele aangeleentheid haar nie aan nie. Sy sou dit in elk geval nie bygewoon het nie, al was sy ook in Lissabon. Noudat haar hart nie na haar verstand wil luister nie en na die jong edelman bly hunker, is dit beter dat sy die man vermy. Ja, nadat sy Lissabon verlaat het, sal sy sorg dat hul paaie nooit weer kruis nie. Loreta is ’n gawe meisie; sy sal vir hom ’n goeie vrou en ma vir sy kinders wees.
“Jy is besonder stil, pequena,” hoor sy Conzalo meteens sê.
“Dis van pure luiheid,” antwoord sy met ’n vaal glimlaggie. “Ek het vanmiddag te veel geëet. Ek voel altyd lui nadat ek my so gruwelik ooreet het,” jok sy ligweg.
“Ek hoop jy gaan ook die bal in die castelo bywoon, señorita,” kom dit vriendelik van Loreta.
“Wanneer sal dit wees?” vra Rina sonder veel belangstelling.
“Oor ’n maand,” antwoord die ouer meisie.
“Oor ’n maand sal ek reeds besig wees om deur Spanje te reis,” lig sy die Portugese meisie in.
“Jy moet baie versigtig wees dat die een of ander romantiese Spanjaard jou nie dalk ontvoer nie, Rina,” terg Alvaro met ’n breë glimlag. “Onthou, ek en Conzalo sal nie byderhand wees om jou te hulp te snel nie.”
“Jy bekommer jou verniet oor my, Alvaro. My ouers ken my, anders sou hulle my nie alleen op hierdie uitgebreide reis laat gaan het nie,” weerspreek sy hom. Sy kyk hom aan en ’n stadige glimlaggie sprei oor haar pragtige gesig. “Voor my vertrek uit Suid-Afrika het my pa vir my ’n polisiefluitjie in die hande gekry wat ek altyd