kan later vanaand daardie lang beskuldiging sin vir sin ontleed, maar nou vra ek jou: asseblief, kom laat ons eers gaan eet. Ek het nie vanmiddag tyd gehad om te eet nie en my maag draai van die honger. Dit was ’n lang dag, Grietjie. Moenie langer met my op ’n leë maag baklei nie – toe?”
Magriet voel skielik skuldig. Sy weet hy het ’n lang dag gehad. Hulle was van vroeg vanoggend af in die operasiesaal op Abendruhe besig. Sy is ook intens bewus van die arm om haar middellyf en terwyl sy daaruit probeer wegkom, mompel sy: “En wat dan van mý maag? Ek weet ook nie wanneer laas ek kos gesien het nie.”
Hy kyk haar ontsteld aan.
“Het jy regtig nie vanmiddag geëet nie, Magriet? Maar hoekom …?”
Sy kyk hom onstuimig aan. Nou, nadat hy van kos gepraat het, voel sy asof sy kan flou word van honger.
“Jy het nie gewag om te hoor wat my antwoord is toe jy vanmiddag op Abendruhe gevra het of ek al geëet het nie. Ek het gisteraand laas kos gesien – en vanoggend om tienuur laas ’n koppie tee!”
“Magriet, vergewe my …” begin hy regtig berouvol, maar sy wil niks weet nie.
“Kom ons gaan eet.”
“Net so ’n oomblik. Beloof my dat jy aan tafel vriendelik met my sal wees, asseblief.”
Sy kyk agterdogtig na hom.
“Hoekom?” vra sy kortaf.
“Antwoord nommer een: Dis sleg vir jou eie sowel as vir ander se spysvertering om met ’n suur gesig aan tafel te gaan aansit.” Hy druk haar stywer teen hom vas toe sy uit sy greep probeer wegbeur. “Antwoord nommer twee: Daar is ’n ander belangrike rede, maar oor dié sal ons vanaand praat.”
“Wat voer jy in die mou?”
“Ons sal later daaroor praat,” antwoord hy nou ernstig. “Noem my tog net asseblief Emile. Sal jy onthou? Nou toe, kom.”
Hy druk haar in die gang uit voordat sy verdere vrae kan stel en byna vas teen matrone Breytenbach wat blykbaar op pad is om hulle te kom roep.
“Ek het net kom kyk waar julle so lank bly,” sê sy glimlaggend teenoor Emile, maar haar blik dwaal beskuldigend na Magriet wat dadelik weer die antagonisme aanvoel.
“Ag, ons is jammer. Ek en Emile het skoon van die tyd vergeet. Ons het gesels,” antwoord Magriet liefies.
Sy voel ’n drukkie op haar arm en toe sy vlugtig opkyk, lag sy oë goedkeurend in hare. Sy het blykbaar die regte ding op die regte tyd gesê. Maar wat gaan aan? Sy voel instinktief aan dat sy saam met Emile in die een of ander komplot ingetrek is, maar sy het nie die vaagste benul wat dit kan wees nie. Dan was daar tog ’n dieperliggende rede agter sy vasbeslotenheid dat sy saam met hom Simonsvlei toe moes kom. Sy is sommer van voor af ergerlik. Hy kon haar ten minste vooraf gewaarsku het. Sy voel kompleet soos ’n toneelspeler wat op die verkeerde verhoog beland het en geen benul het van wat die volgende sin is wat sy moet sê nie.
Gedurende die ete doen matrone Breytenbach haar bes om, soos dit vir Magriet voorkom, die gesprek tot mediese onderwerpe te beperk sodat Magriet nie daaraan kan deelneem nie. Dan en wan ontmoet die twee vroue se blik mekaar oor die tafelblad en glimlag hulle vriendelik met mekaar, maar eintlik, weet Magriet, sê hulle aan hulself: “Ek hou nie van haar nie!” Magriet kan haarself nie eintlik verstaan nie. Sy hou nie maklik sommer nié van ’n mens nie. Rina Breytenbach is mooi en intelligent; seker baie bekwaam in haar werk, selfversekerd en ten volle bewus van haar aantreklikheid. Sy het haar verklee vir die aandete en Magriet kan sien dat sy ook goed ontwikkelde smaak het.
Magriet merk dat hulle nou die formele aanspreekvorm laat vaar het. Die woordjie “Emile” verskyn tot vervelens toe aan die end van ’n sin.
Die goed versorgde regterhand met die pienk, kortgeknipte naels lê alte dikwels op Emile se een arm wanneer die matrone ’n punt wil benadruk. Dan is dít soos die wind waai, dink Magriet. Matrone Breytenbach het beslis meer as professionele bewondering vir die dokter. Magriet hou hom ongemerk dop. Tog is sy houding ongeërg, asof hy nie bewus is van die spesiale aandag wat hy ontvang nie, of anders is hy al so gewoond daaraan dat hy hom dit as vanselfsprekend laat welgeval.
Magriet vererg haar. Hy is al so verwen deur al die bewondering wat hy van alle kante ontvang dat hy dit al as sy reg beskou. Selfs die matrone, wat ’n volwasse, intelligente vrou is, gedra haar soos ’n verspotte bakvissie in sy teenwoordigheid. Magriet is skielik vies vir die hele besigheid en verloor sommer ’n groot deel van haar eetlus. Dan kyk sy na Lukas Pienaar aan haar linkerkant.
Sou hy ook die dweepsieke bewondering van sy matrone teenoor sy kollega agtergekom het? Maar dokter Pienaar gaan stil voort met eet en daar is niks in sy gesig of houding wat verraai dat hy ook geïrriteerd is deur die belaglike gedrag van die vrou nie.
Emile het haar, Magriet, verniet gevra om vriendelik teenoor hom te wees aan tafel, want die matrone oorheers die hele gesprek en Magriet vind dit selde nodig om ’n geluid te uiter. Trouens, al sou sy ook graag iets wou kwytraak, sou sy beslis nie die kans kry nie, dink sy ergerlik.
Dis ’n verligting toe die ete verby is en Magriet, bang dat sy die res van die aand na matrone Rina sal moet sit en luister, kondig sommer dadelik aan: “Dis heerlik buite. Ek het lus om af te stap dorp toe en die omgewing ’n bietjie te verken.”
Tot haar verbasing is Emile blykbaar ingenome met haar plan.
“Ek wil net gou weer by ’n pasiënt gaan inloer. Wag vir my, dan stap ek saam,” sê hy.
Maar die matrone steek ’n stokkie daarvoor – of probeer altans, soos Magriet half en half verwag.
“Daar is ’n paar finansiële verslae wat ek graag sal wil hê ons vanaand nog moet deurgaan, Emile.”
Die eerste keer dié aand sien Magriet iets soos ’n flits van ergernis op sy gesig.
“Ons kan môre ’n tydjie daarvoor inruim. Ek dink in elk geval ook dat jy dit liewer met dokter Pienaar moet bespreek. Hy is tog die hoof hier.”
“Ja, maar jy is die man wat die tjeks teken. Ek sou dit liewer met jou wou bespreek.”
Magriet se ergernis jeens hierdie vrou neem net al meer toe. Watter reg het sy om haar so aan te matig om dokter Pienaar openlik in die gesig te vat?
Emile se stem is ook beslis killer toe hy antwoord: “Daardie sakie sal binnekort reggestel word. Dis onnodig dat ek die tjeks vir hierdie hospitaal moet teken. Dokter Pienaar behoort dit te doen.”
Lukas Pienaar kyk vinnig op.
“Asseblief nie, Emile. Ek sou liewer nie …”
“Ek is bevrees die reëlings is reeds so te sê klaar getref. Voortaan sal jy in volle beheer van hierdie hospitaal wees – ook van die finansiële sy.”
Magriet verloor sommer ’n groot mate van haar gramskap teenoor Emile en tree tussenbeide: “Ek sal vir jou wag. Ek sal net graag eers my tas wil kry en matrone Breytenbach kan my net sê waar ek moet slaap.”
Toe Emile haar ’n rukkie later by die ingang ontmoet, kyk hy haar vinnig aan en frons.
“Het ek jou weer te lank laat wag of waaroor is jy nou weer kwaad?” vra hy toe hulle begin aanstap.
“O nee, ek dink sommer maar net,” antwoord sy ontwykend.
“Waaraan?”
“Ek en … matrone Breytenbach het ’n interessante gesprek gehad toe sy my my kamer gaan wys het.”
“So? Laat ek hoor. Wat was so interessant?”
Magriet byt haar onderlip vas.
“Ag, sommer,” antwoord sy vaag, vies dat sy melding daarvan gemaak het. Tog kan sy nie help om weer die gesprek in herinnering te roep nie. Die ouer vrou het meteens baie geselserig geraak en ongevraag begin inligting uitdeel. Hoe lank sy en Emile mekaar al ken, wat ’n besondere band van vriendskap daar tussen hulle is, hoe besonder goed hulle mekaar verstaan, hoe