“Ek is. Heeltemal. Ek vertrek môre vir drie dae na Simonsvlei en jy, Magriet, gaan saam – dis gewis!”
5
Magriet is van voor af ontsteld toe sy die volgende oggend wakker word en die vorige aand se gebeure in herinnering roep. Maar terselfdertyd is sy ook onrustig. Sou dokter Fraser dit werklik ernstig bedoel het toe hy gesê het dat sy vandag saam met hom Simonsvlei toe moet gaan? Maar hy het geen mag oor haar nie. Hy het geen reg om haar rond en bont te gebied nie. Sy sal nie saamgaan nie, besluit sy. Sy sal hom wys.
Omstreeks tienuur loop sy Ron, taamlik dikmond, by Thero in die kamer raak. Dis met die eerste oogopslag duidelik dat hierdie twee nie gemaklik voel in mekaar se geselskap nie. Ron is stuurs en uiters formeel teenoor Thero en Thero kyk skaars in sy rigting. Magriet wonder bekommerd of hulle die vorige aand rusie gemaak het, maar vra liewer nie uit nie. Hy maak byna dadelik verskoning en is skaars by die deur uit of Thero draai na haar niggie.
“Jy is darem ’n mooi een, Magriet,” beskuldig sy sommer reguit. “Ek het dit nie van jou verwag om my so in die rug te steek nie.”
Magriet is dronkgeslaan deur hierdie beskuldiging. “Waarvan praat jy, Thero? Ek is nie bewus daarvan dat ek jou in die rug gesteek het nie.”
“Wat noem jy dit dan anders as jy gisteraand die hele tyd jolyt hou met Ron, maar toe dit huistoegaantyd word, skuif jy hom gerieflik op my af en verdwyn met Emile?”
Toe Thero nog baie siek was, daardie eerste paar weke, het Magriet gehoop dat daar ook ’n innerlike verandering ten goede by haar sal intree. Maar ’n mens verander nie oornag nie. Die ou selfsugtige streek is nog daar en dit steek weer vanoggend kop uit. Thero was te lank daaraan gewoond om in alles haar sin te kry. Emile Fraser het haar belangstelling gewek juis omdat hy oënskynlik niks meer as professionele belangstelling in haar toon nie, en dit frustreer Thero mateloos. Sy is nie gewoond daaraan om te sukkel om belangstelling by ’n man op te wek nie. Op iemand moet sy haar frustrasie uithaal. Gisteraand was dit blykbaar Ron wat moes deurloop en vanoggend is dit Magriet.
Diep in haar hart voel Thero skuldig oor haar optrede teenoor die jong dokter gisteraand. Sy het hom onomwonde gesê dat sy sy belangstelling in haar lastig vind. Die ongelukkigheid in sy oë en die bitterheid in sy stem het haar egter deur die nag bygebly. Dis daarom dat sy vanoggend weer in een van haar moeilike buie is. Nou moet Magriet dit ontgeld. Maar vanoggend misreken sy haar met haar saggeaarde niggie. Vandat hulle op Abendruhe aangekom het, het Magriet skielik geleer om terug te praat – ’n feit wat Thero geensins aanstaan nie.
“Ek dink jy is nou baie onredelik, Thero,” sê Magriet reguit. “Ek kan tog nie weier om met Ron op sy eie partytjie te dans nie. En as jy goed terugdink, is dit nie ék wat Ron op jou afgeskuif het nie, maar dokter Fraser. En waar kom jy daaraan dat ek met Emile Fraser verdwyn het?” vra sy dapper, hoewel sy geensins so braaf voel nie.
“Ron het my vanoggend gesê toe hy terugkeer by die partytjie, was jy en Emile albei weg.”
“En dit beteken nou dat ons …” Sy swyg en lag. “Liewe aarde, Thero, moenie vir my sê ons is besig om oor ’n man te baklei nie!”
Maar Thero laat haar nie so maklik onderkry nie. “Dan het hy jou nie tot by jou kamer vergesel nie?”
“Nee. Hy het nie. Ek het alleen teruggegaan na my kamer,” antwoord Magriet heeltemal eerlik. Sy het ná hul woordewisseling teruggehardloop na haar kamer asof sy nie gou genoeg uit sy haatlike teenwoordigheid kon wegkom nie.
Thero is skielik ongemaklik. Sy weet dis glad nie verstandig van haar om met Magriet te baklei nie. Sy frons. As hierdie dekselse Emile Fraser hom net nie so afsydig hou nie, dink sy vererg. Dan kyk sy haar niggie met haar ou sjarmante glimlag aan.
Magriet skud haar kop. Dié Thero! Niemand durf haar vergifnis weier wanneer sy so glimlag nie!
“Ek is jammer, Magriet,” sê sy nou berouvol. “Dis hierdie inkluistering wat my so maak. Ek kan dit nie meer uithou nie. Ek wil lewe!” roep sy dramaties uit sodat Magriet simpatiek, maar terselfdertyd ook geamuseerd, glimlag.
“Ek begryp, maar jy moet geduld gebruik. Dit voel vir jou miskien asof jy reeds gesond is, maar die geringste ooreising of ontsteltenis kan jou in hierdie stadium nog baie skade berokken. En, terloops, jy is verniet bekommerd oor my. Ek hou niks van Emile Fraser nie. Ek dink hy is ’n … ’n groenoogduiwel!”
Thero se hartlike lag weerklink deur die vertrek.
“Dankie, juffrou. Dis altyd interessant om ander mense se eerlike mening oor jouself te hoor,” sê ’n stem agter haar en Magriet swaai verskrik om. Die groenoog-duiwel staan haar vanuit die deur en aankyk en die feit dat sy hartlike lag nou saam met dié van Thero opklink, verbeter die saak geensins nie. Hy kom die vertrek binne en kyk Thero met opgetrekte wenkbroue aan. “Ek weet nou net nie of ek dit eintlik as ’n kompliment moet beskou nie. Wat dink jy?”
Thero geniet Magriet se ongemak terdeë en speel saam – haar slegte luim van ’n paar minute gelede heeltemal vergete.
“Dit moet jy liewer self vasstel, Emile. Met Magriet kan ’n mens nooit seker wees nie. Maar sy is ’n baie eerlike mens. Ek dink as sy sê jy is ’n duiwel, dan dink sy werklik so!”
“Hm. Maar gewoonlik is ’n mens bang vir ’n duiwel – of, as jy nie bang is nie, het jy ten minste respek vir hom. Ek bedoel, dit baat niemand om ’n duiwel te onderskat nie, nè?” Dit klink vir Magriet asof daar ’n bedekte waarskuwing in sy woorde is. Haar ken wip op. Na die … duiwel met hom!
Sy kyk hom uit die hoogte aan.
“Ek bly uit sy pad en sal verkies dat hy uit myne ook bly. Verskoon my, asseblief,” sê sy en voordat een van hulle nog iets kan sê, verdwyn sy by die deur uit.
Thero kyk hom effens verbaas aan.
“Dit lyk my sy hou werklik nie van jou nie, Emile. Wat het jy aan haar gedoen?”
Hy glimlag en skud sy kop.
“Niks waarvan ek weet nie,” antwoord hy onskuldig. “Behalwe as sy daardie eerste dag se voorvalletjie nog teen my hou.”
Toe Magriet die gang afstap, is sy so ontstoke dat sy liewer reguit op die voordeur afpyl as om, soos haar plan was, te kyk of sy Ron nie ’n paar minute alleen te sien kan kry nie. Sy sou graag met hom wou praat oor wat tussen hom en Thero gebeur het en ook verskoning wou maak omdat sy gisteraand sonder om dankie te sê van sy partytjie af weg is. Maar nou voel sy gans te ontsteld en soek liewer die privaatheid van haar kamer op. Hoekom die mansmens ook altyd op die mees ongeleë oomblikke moet opdaag, weet sy nie. En hoekom kan hy nie vir hom skoene met harde sole aanskaf sodat ’n mens kan hoor wanneer hy aankom nie? Hoewel sy natuurlik glad nie omgee dat hy haar gehoor het nie – wat kan dit haar skeel? – voel ’n mens darem so effens ongemaklik wanneer jy van iemand agter sy rug praat. Veral as jy nie juis iets vleiends sê nie, en die persoon kom skielik op jou af.
Sy het nog gestaan en worstel met die probleem van hoe sy Thero moet vertel dat sy miskien ’n paar dae lank na Simonsvlei toe moet gaan, toe die gesprek so hand uitgeruk het. Nou ja, dis hý wat haar Simonsvlei toe wil saamsleep. Laat hy dit aan Thero verduidelik. Ag, maar wat makeer haar? Natuurlik gaan sy mos nie saam nie. Hy kan haar tog nie teen haar sin saamneem nie. Natuurlik weier sy beslis om saam te gaan.
Toe daar ’n uur of twee later ’n klop aan haar deur is, keer Magriet se hart bollemakiesie in haar om toe sy gewaar wie haar besoeker is.
“As jy gereed is, kan ons maar ry. Jy het seker al geëet, nè? Dokter Pienaar wag vir ons,” sê Emile Fraser kalm.
Magriet staal haar vir wat voorlê. Genugtig! Dink die man regtig sy sal soos ’n mak hanslam reageer elke keer dat hy roep? Dan wag daar ’n groot ontnugtering op hom, dis seker.
“Wat laat jou dink dat ek sommer net sal saamgaan, dokter? Ek het jou gisteraand gesê –”
“En ek het jou gesê jy gaan saam,” val hy haar in die rede en vervolg met ’n moeë stem, vermoeide