Tango met ʼn chirurg. Rykie Roux

      Sy oë verdonker weer van woede, soos netnou toe Ina gesê het die kouter werk nie, en Salome kyk verskrik weg. Hy sê egter niks verder nie, maar draai om om na die wit skryfbord agter hom te kyk.

      O, maar sy voel uitgeput, dink sy en haal, noudat Bart se blik weer van haar af weg is en professor Dekker verkas het, ’n bietjie vryer asem. Hoe lank was die operasie? Sy kyk na die horlosie teen die teater se muur. Minder as ’n uur. Sy het vergeet dat spanning ’n mens so moeg kan maak. Netnou het sy soos ’n vars depper gevoel, nou voel sy soos ’n moeë stuk lap wat baie vloeistof moes opsuig.

      Al wat sy nou wil doen, is om huis toe te gaan en haar hart te gaan uithuil. Was dit nodig dat sy haar so vir die prof moes wip? Het sy maar Bart se selfbeheersing gehad! verwyt sy haarself. Moeg sluit sy haar oë.

      Toe sy hulle weer oopmaak, sien sy dat Bart haar staan en dophou, die uitdrukking in daardie blou oë nou peinsend. Haar hart klop vinniger, maar sy kyk haastig weg en trek haar tweede stel handskoene vir die dag van haar hande af, voordat sy hulle in die vullisdrom langs die teaterbed gooi. Nee, sy glo darem nie hy kan raai hoe na aan trane sy is nie. Net soos sy, moet hy seker ook maar sukkel om die uitdrukking te lees op ’n gesig waarvan die helfte deur ’n masker bedek word. Toe sy haar masker afhaal en weggooi, waag sy dit om weer na hom te kyk, maar hy het gelukkig omgedraai en is weer besig om iets op die bord te bestudeer.

      “Reg, daar is nog ’n naeltjiebreuk en ’n skildklieroperasie op die teaterlys,” sê Bart en haal sy masker af. Hy trek ook sy handskoene uit en gooi dit weg.

      “Meneer Fouche, jy kan my met die res van die gevalle assisteer. Ek dink juffrou Verster het vir eers genoeg gehad.”

      Salome verstyf toe Bart se blik ondersoekend oor haar gesig gly.

      Sy lig weer haar kop uitdagend op. Dink hy miskien dat sy nie die stamina het om by te bly nie?

      “Ek het nie gekla nie,” sê sy en sy kan hoor hoe die ergerlikheid sowaar al weer in haar stem opslaan.

      Die wit branders flonker ’n oomblik lank in sy oë op. Eers toe hy van haar af wegkyk, glimlag hy baie effens.

      “Meneer Fouche sal my met die res van die teaterlys assisteer,” sê hy ferm. “Kom ons gaan. Onthou, ons skrop van voor af op voor elke geval!” sê hy en stap skropkamer toe.

      Hoe elementêr, dink Salome kleinsielig. Sy weet al van haar derde jaar af dat die teaterpersoneel elke keer opskrop.

      Toe sy en Bart langs mekaar by die wasbak staan en hande was, sê hy ewe vriendelik: “Jammer dat ek soms onnodige goed herhaal wat julle reeds weet.”

      Hy het net sulke rats hande soos ’n kulkunstenaar en net sulke skerp oë soos ’n x-straalmasjien, dink Salome, en druk haar hande onder die straal water in. Per ongeluk tref haar hand die water teen so ’n hoek dat die straal Bart teen sy teaterjurk tref en ’n paar nat blertse los.

      “O,” sê Salome met groot oë. “Jammer, dokter!” roep sy dan berouvol uit en hou sy gesig bekommerd dop.

      Weer helder die wit skuimstrepe in sy oë op. Hy is besig om haar uit te lag. Die ellendeling, dink sy en frons vererg, maar haar hart gaan staan amper. Salome voel hoe die bloed in haar gesig opstoot.

      “Wat ’n plofbare mengsel!” sê hy lui met sy blik op haar.

      “Wat bedoel jy?” vra Salome onbegrypend.

      “’n Geitjie en ’n ongeluksvoël in een klein pakkie!”

      Hy praat so sag dat sy hom skaars kan hoor.

      Sy was nog nooit ’n ongeluksvoël nie, maar ja, sy is nie een van daardie deemoedige vroue wat vir ’n man stilbly nie, wil sy vir hom sê, maar iets aan die manier waarop hy na haar kyk, waarsku haar om nie verder te skoor nie. Bart de Lange is nie ’n man om mee te speel nie.

      Toe hulle weer by die teater instap, sien sy dat Tiaan haar en Bart fronsend dophou.

      Vir die res van die teatergevalle is Salome dankbaar om net ’n waarnemer te kan wees. Sy sê nie ’n woord nie en sorg dat sy geen verdere ongelukke oorkom nie. Noudat professor Dekker weg is, heers daar ’n totaal ander atmosfeer in die teater. Bart is soos netnou sy briljante self, maar die ander personeel maak gemoedelik grappies met mekaar.

      Ten spyte daarvan dat sy Tiaan se blik weer en weer op haar betrap, lyk hy soos ’n vis wat hom uiteindelik in die regte dam bevind. Instinktief antisipeer hy Bart se bewegings en gee instrumente aan sonder dat iemand hom vra. Dit lyk of hy al jare opereer. Nadat hy weer ’n keer met so iets briljants vorendag gekom het, kyk hy na haar. Sy bruin oë is blink van trots.

      Sy glimlag vir hom en knik haar kop so effens. Wat gaan met Tiaan aan? wonder sy onthuts, en konsentreer op Bart se hande. ’n Mens sou sweer hy is verlief op haar. Hy kan in elk geval met al haar komplimente ’n chirurg word, besluit Salome, maar dis beslis nie die rigting vir haar nie.

      Dis beter dat sy nie verder enige aandag aan Tiaan gee nie, besluit sy en konsentreer op die ander mense in die teater. Ina het oë net vir Bart, sien Salome. Om die onredelike jaloesie hok te slaan wat in haar opborrel, dink sy suur dat dit g’n wonder is Bart het so baie selfvertroue nie. Met elke snit wat hy maak, is Ina daar om hom toe te juig. Sy gaan nie saam met Ina begin applous gee vir elke beweging wat Bart maak nie. O nee! Dis maar net die eerste indruk wat hy op haar gemaak het en daardie sonderlinge seeblou oë van hom wat haar so onkant betrap het. Agter die teatermasker druk sy haar lippe ferm opmekaar. Sy moet eenvoudig sorg dat sy hom so gou moontlik van die heldepodium afstamp waarop sy hom geplaas het.