ry en Dimitri se motor in sy erf sien staan, mis haar hart onverwags ’n slag. Maar sy kan kwalik haar teleurstelling onderdruk toe hy nie uitkom om haar te groet nie. Dit sou tog net goeie maniere wees. Of is dit eintlik haar plig om hóm te gaan welkom heet?
Dat iets so simpel en eenvoudig haar sowaar uit die slaap kon hou, dink sy die volgende oggend onvergenoeg en ergerlik toe sy klaarmaak om werk toe te gaan. As hy dan nie beter maniere kan toon nie, sal sy dit doen! Toe gaan klop sy doelbewus aan sy voordeur.
Hy is duidelik nog deur die slaap toe hy die deur oopmaak. “Môre!” Hy loer vinnig op sy horlosie. “Wat is fout?”
“Daar’s nie fout nie. Ek is op pad werk toe, maar wou darem net gou kom sê: Welkom terug.”
“Hoekom gaan jy dan vanoggend só vroeg werk? Of het my horlosie gaan staan?”
Sy loer ook op haar horlosie. “Dis al … O gaats, hoe laat is dit dan nou? Dié horlosie sê dis nou kwart oor sewe.”
“Dis wat myne ook sê.”
“Maar die wekker … Ek moes verkeerd gekyk het,” sê sy verleë, haar gramskap van flussies vergete. “Of hy moes ’n uur vroeër gelui het.”
“Wel, dit beteken jy het nog ’n uur voordat jy werk toe hoef te ry. Kom binne, dan drink ons koffie.”
Haar blik gaan vinnig oor sy kaal borskas en fris bene onder die oefenbroekie. “Nee, jy kan gaan terugklim in die bed. Ek wou net kom groet. Ek is jammer ek het jou gesteur.”
“Jy steur my glad nie. Ek het buitendien iets om jou te vertel.”
“Wat jy in die Kaap gaan maak het?”
“Nee, iets wat jóú raak. Ek het Engela raakgeloop. Engela wat destyds vir jou gesê het jy is ’n aangenome kind.”
“O?” Dit oorreed haar vinnig om sy aanbod te aanvaar.
“Ek sou haar nie herken het nie,” sê hy toe hy die ketel aanskakel. “Gister met my terugkoms van die Kaap af, het ek op Riversdal stilgehou vir brandstof. Die vulstasie was nogal besig, toe raak ek aan die gesels met ’n boer van die distrik. Toe ek vir hom sê ek is op pad De Meer toe, noem hy dat sy vrou ook as kind in De Meer gewoon het. Om ’n lang storie kort te maak: Engela was op daardie tydstip in die kafee, en so het ons toe weer ontmoet.”
“Het sy iets gesê van … van my?”
“Ek was so voorbarig dat ek haar pertinent daaroor uitgevra het, ja. Ek hoop nie jy neem my kwalik nie, maar ek glo jy sal tog graag meer besonderhede wil hoor van jou herkoms.”
“Wat het sy gesê?” vra Nadia met ’n bonsende hart. Van opwinding, maar ook van vrees dat Engela dalk die koerante gelees het en hom ingelig het oor haar verlede.
“Sy’t belowe om eers met haar ma te gesels. Dié is nou glo daar op die dorp in ’n tehuis vir bejaardes. Sy sê haar ma sal moontlik meer inligting hê, want kort nadat hulle van De Meer af Riversdal toe getrek het, het haar ma se vriendin van George kom kuier, en toe het Engela hulle hoor sê dat jou ma ’n suster van jou aanneem-pa was. Ook dat jou ma oorlede is tydens jou geboorte.”
“’n Suster van pa-Kerneels …” adem Nadia verslae. “Ek het nie eens geweet hy het ’n suster gehad nie. Om die waarheid te sê, ek weet nie of hy óf ma-Anna enige familie gehad het nie.”
“Engela het belowe om my te bel sodra sy ’n besoek aan haar ma gebring het.”
“Sy’t niks verder gesê nie?” vra Nadia huiwerig.
“Nee. Ons moet maar wag vir haar oproep.”
“Is dit al … ek bedoel, is dit al waaroor julle gesels het?”
Hy kyk ineens so stip na haar dat sy vinnig sy blik ontwyk en met omslagtigheid ’n wolletjie van haar romp verwyder, totdat sy hom hoor sê: “Ja, dis al waaroor ons gesels het.”
En ná ’n stiltetjie: “Het dit gereën hier terwyl ek weg was? Die blomme in my tuin lyk baie beter as wat ek te wagte was.”
“Ek het jou tuin twee keer natgemaak. Ek hoop nie jy dink ek is voorbarig nie, maar –”
“Voorbarig!” onderbreek hy haar sin. “Nee, ek is jou baie dank verskuldig, want dit was nie my plan om so lank weg te bly nie, so ek het niks met Thomas gereël nie. Wat skuld ek jou vir die moeite? ’n Soen sal seker te min wees. Sal ek jou uitvat vir ete?”
Sy loer vlugtig na hom, maar kyk oombliklik anderpad toe sy sien daar is ’n ondeunde vonkeling in sy oë. “Jy skuld my niks. Ek sou dit vir enige buurman gedoen het.”
Dis eers toe sy werk toe ry dat dit haar byval Dimitri het haar toe nie vertel wat hy in die Kaap gaan maak het nie. Nie dat dit haar traak nie! Die nuus oor haar biologiese ma het in elk geval alles oorheers.
’n Suster van pa-Kerneels … As sy haar broer se geaardheid gehad het, was haar biologiese ma bepaald nie iemand op wie sy trots kan voel nie.
Sommer vroegoggend daag Marda weer by die spreekkamer op. “Ek het ’n saak om met Wilhelm te bespreek,” sê sy vir Nadia. Dan voeg sy boonop by: “Privaat.”
Wilhelm gee net ’n diep sug toe sy in die ondersoekkamer vir hom gaan sê Marda is daar om hom te spreek – privaat.
Dog, Marda was kwalik twee minute daar binne of sy kom die ondersoekkamer uitgestorm. Sy klap die deur met ’n donderende slag agter haar toe. “Hy sal hiervoor boet!” snou sy in Nadia se rigting voordat sy haar buitentoe haas.
Nadia kan kwalik haar lag verberg toe Wilhelm ná ’n rukkie die ondersoekkamer se deur op ’n skrefie oopmaak en eers daardeur loer voordat hy die deur verder oopstoot. “Is sy vort?”
“Ja. Maar sy’t taamlik ontsteld gelyk. En gedreig dat jy sal boet.”
“Sy moet maar maak wat sy wil. Ek is nou siek en sat vir haar nonsens.”
“Ek kan raai waaroor dit gegaan het. Seker oor Sonja se oppasser?”
“Reg geraai.” Toe boots hy Marda se stem na. “Ek het goed daaroor gedink,Wilhelm. Jy kan nie ’n meisie van daardie ouderdom aanstel om na Sonjatjie om te sien nie. Die mense gaan die meisie by jou huis sien. Kan jy dink hoe jy beskinder gaan word?”
Hy maak ’n snorkgeluid. “Jy moes haar gesig gesien het toe ek vir haar sê die enigste skinderbek wat ek ken, is sý, Marda Kotze.”
“O aarde, en nou? Dink jy sy sal die saak daar laat? Sal sy nie jou naam beswadder nie?”
“Sy sal definitief probeer. Maar my gereelde pasiënte ken my teen hierdie tyd darem seker lank genoeg om ’n eie opinie te vorm. Die enigste probleem wat ek het, is dat die oppasser net tot Saterdagmiddae werk. Ek het nou klaar hierdie Saterdag ’n probleem, want dis ’n vriend van my op Plettenbergbaai se troue. Hy het my gevra om as seremoniemeester op te tree, en ek het ingewillig. Dit was voor ek Johannesburg toe is, maar kinders word nie by die onthaal toegelaat nie. Ek sal hom moet bel en verduidelik wat die omstandighede nou is. As ek Sonja nie kan saamvat nie, kan ek nie hulle seremoniemeester wees nie.”
“Jy kan haar mos by my los.”
Nadia is oombliklik spyt toe die woorde uit is. Dit kan hom in die verleentheid stel, want wie sal sy kind toevertrou aan ’n mens wat van poging tot moord aangekla was?
Maar hy lyk verlig toe hy vra: “Kan ek regtig? Maar ek gaan baie laat terugkom. Die troue is eers vyfuur.”
“As jy dit sal toelaat, kan sy by my oorslaap.”
“Jy’s ’n skat! As ek ’n ryk man was, het ek dadelik jou salaris verhoog. Maar ek sal darem vergoed vir jou moeite. Al is dit ook net om jou een aand uit te vat vir ’n lekker ete. Dit laat my dink: so ’n aandjie saam behoort baie lekker te wees. Of is jy nog nie gereed vir die attensies van ’n man nie?”
Tot Nadia se ontsteltenis voel sy hoe haar wange begin gloei. “Nee, vergeet maar van sulke dinge. Ek sal nooit