mooi aand beter afrond as ’n lekker koppie koffie nie.”
“Ek stem saam. Koffie bly maar altyd lekker ná ’n ete, al is jou maag hoe vol.”
“Behalwe …”
“Behalwe wat?” vra sy toe hy vassteek en onder die sagte stoeplig haar blik vasvang.
“Behalwe ’n soen deur ’n baie mooi meisie.”
Sy wonder of sy reg gehoor het. “Ekskuus?”
Hy lag saggies en tree só skielik nader dat sy in die kring van sy arms staan voordat sy dit besef. “Is jy bang om my te soen?”
“Bang? Ek …”
Die res van haar sin raak weg toe sy kop sak en sy lippe sag maar ferm oor haar mond sluit. Haar verstand swymel. Eers toe sy soen intens raak, kom sy tot besinning en ruk verwilderd haar kop weg.
“Nee,” uiter sy gejaagd. “Wat vang jy aan?”
“Hoekom nie, Nadia?”
“Omdat … jy weet mos! Ek het jou mos gesê ek is klaar met mans. Jy ook. Jy’t gesê jy is klaar met meisies!”
“Het ek?”
“Jy’t gesê jy het ’n duur les geleer. Jy gaan nie los en vas om met meisies nie.”
Sy wonder of sy haar verbeel daar is iets soos ’n glimlag op sy gesig. Maar toe draai hy om en begin hekkie toe loop. “Nag, Nadia. Dankie vir die aand en die koffie. Lekker slaap.”
“Jy ook,” piep haar stem soos ’n hoender wat brongitis het voordat sy die huis binnegaan en die deur sluit.
Iets is nie reg nie, flits dit deur haar gedagtes. Hier is iets met haar aan die gang wat sy nie verstaan nie. Sy vee liggies met haar vinger oor haar lippe. Hoe kon sy dit toegelaat het! Maar hy het haar so onverhoeds betrap. Wat beteken dit? Wou hy toets of sy dit bedoel het toe sy vir hom gesê het mans is taboe in haar lewe?
Wat gaan hy nóú glo? Sy het hom waaragtig begin terugsoen voordat sy tot haar sinne gekom het.
Sy het ’n rustelose nag. Dit maak nie saak hoe hard sy oor haar mond vryf nie, die warmte en gevoeligheid van sy lippe wil nie wyk nie. En wanneer sy insluimer, ruk drome haar weer nugter wakker. Drome van hoe sy tussen bome wegkruip vir Dimitri omdat hy haar wil soen.
Dis geen wonder sy skrik tam wakker die volgende oggend nie. Sy skrik toe daar ’n dringende klop aan haar voordeur is.
Toe sy die deur oopmaak, is dit Dimitri wat voor haar staan. “Ek kom net vir jou sê ek ry vandag Kaap toe vir ’n paar dae,” sê hy vrolik. “Ek sal dus nie oor Thomas kan toesig hou nie, maar hy is mos darem amper klaar.”
“Wat het jou laat besluit om so onverwags Kaap toe te gaan?”
“Sommer iets. Ek sal jou kom vertel wanneer ek terug is.”
’n Gevoel van verslaentheid oorval haar toe hy groet en wegdraai. Dis seker sy reg om nie verduidelikings te gee vir sy skielike weggaan nie, maar sy opgewektheid …
Nee, wag, Nadia Pretorius, keer sy haar gedagtes. Hy is nie ’n verduideliking aan jou verskuldig nie, en jy het niks met sy sake uit te waai nie. Daar is genoeg ander dinge om jou gedagtes in beslag te neem. Soos vir hoe lank jou weldoener nog gaan leef.
En Johny … Eienaardig, maar sy beeld het heeltemal vervaag.
6
Nadia se blik dwaal asof vanself na Dimitri se huis wanneer sy in die middae van die werk af kom.
Sy betrap haarself ook ’n paar keer dat sy haar ore spits vir timmergeluide uit die buitekamer. Dis logies, dink sy by haarself. ’n Mens voel mos immers veiliger as jy weet jy is nie in die nag alleen op die oewer nie. Op ’n dag bel Wilhelm haar by die spreekkamer.
“Nadia, hoe gaan dit daar?” wil hy weet.
“Tot dusver gaan dit goed. Hier het gelukkig nog nie ’n krisis opgeduik nie. En daar? Hoe gaan dit –”
“Tilla is oorlede,” onderbreek hy haar sin. “Sal jy vir nog ’n dag of wat die mas daar kan opkom?”
“Ja. Ja, natuurlik. Dokter Strydom is ook mos darem hier. Ek is jammer om te hoor van die verlies. Jy kan maar bly so lank as wat nodig is. Ons sal regkom.”
“Die begrafnis sal net ’n roudiens wees, sy word veras. Ek weet nog nie wanneer dit gaan plaasvind nie, maar ek sal in die pad val sodra dit afgehandel is. En ek bring my dogtertjie saam.”
“Dis reg so. Moenie bekommerd wees nie. Dokter Strydom is bekwaam. Ons kom reg.”
Net ’n paar minute later kom Marda die spreekkamer binne. “Is Wilhelm terug?” vra sy sonder om eens te groet.
“Nee, hy het nou net gebel om te sê sy gewese vrou is oorlede. Hy gaan vir haar roudiens wag.”
“Oorlede! Regtig?”
Nadia knik haar kop en wonder of dit regtig blydskap is wat sy op Marda se gesig sien.
“Hm, dan is hy nou …” Sy swyg. “Weet jy wanneer die roudiens is?”
“Daar is nog nie ’n datum bepaal nie.”
“Haai, dit val my nou by, hy’t mos ’n kind. Wat gaan nou van háár word?”
“Hy bring sy dogtertjie saam hierheen.”
“O. Dis gaaf. Sy kan dan bedags by my bly. Dan is sy uit sy pad wanneer hy werk, en het my kinders sommer ’n speelmaatjie ook.”
“Moet ek vir u ’n afspraak maak by dokter Strydom?”
“Nee, dankie. Ek het net gou kom kyk of Wilhelm nog nie terug is nie. Sê my, wat dink jy van hom?”
“Ek dink dokter Strydom is bekwaam en –”
“Ek praat van Wilhelm, nie van dokter Strydom nie. Hy is ’n aantreklike man, nè?”
“Dokter Louw … Ek het hom nog nie só in oënskou geneem nie, mevrou. Wat my aangaan, is hy net my werkgewer.”
“Dis wat hy vir my ook gesê het. En dit beter so bly, want die meisie wat my en Wilhelm se vriendskap ruïneer, sal met mý te doen kry.”
Toe sy omdraai en wegstap, kyk Nadia haar kopskuddend agterna. ’n Duideliker waarskuwing kon sy nie gekry het nie. Arme Wilhelm. Dis geen wonder hy probeer Marda om elke hoek en draai ontduik nie. Die middag ná werk toe sy by die huis kom, hoor sy al van haar tuinhekkie af die telefoon lui. Sy begin sommer drafstap toe dit by haar opkom dat dit Dimitri kan wees.
Maar dis nie Dimitri nie, dis Dewald Duvenhage. En toe hy vra of sy vir die aand tuis gaan wees, kry sy nie kans om te wonder oor die gevoel van teleurstelling wat sy ervaar nie, want sy moet hom antwoord.
“Ja. Het u nuus oor my weldoener? Is hy –”
“Sal dit reg wees as ek so oor ’n uur daar by jou ’n draai kom maak?” knip hy haar vraag kort.
“Ja. Maar mag ek vra in verband waarmee jy my wil sien?”
“Kom ons laat dit tot ek daar is. Sien jou later.” Dis vir Nadia asof haar verstand vassteek. Sy is seker daarvan dis hierdie keer nie net ’n welwillendheidsbesoek nie. Hy het ernstig geklink. Haar weldoener … is hy dood? Of het hulle dalk uitgevind die geld van die weldoener was nie vir háár bedoel nie?
Wat word van haar as sy dit moet terugbetaal? Die huis sal verkoop moet word. Waar gaan sy dan bly? Dit kom nou daarvan as ’n mens op so ’n onsekere voet allerhande dinge aanvang!
Haar senuwees is omtrent gedaan toe Dewald opdaag. Maar hy is nie haastig om te vertel wat hy op die hart het nie. Hy ontwyk haar vrae tot hulle eers in die sitkamer met ’n koppie koffie in die hand sit.
“Ek weet nie hoe die nuus jou gaan affekteer nie,” sê hy dan. “Daarom het ek besluit om dit