willig sy dan tog in.
Saterdagmiddag trek sy selfbewus die agterdeur agter haar toe om by Dimitri aan te sluit. Dit voel kompleet asof haar baaikostuum gekrimp het. Sy wou ’n denimbroek aangetrek het vir die bergklimmery, maar toe sê hy dit kan nat word, en die dag is ook te warm vir oortollige klere. Wel, hy kan op sy kop staan, maar sy gaan nie ontslae raak van die jakkie wat sy oor haar kostuum aangetrek het nie!
Die vaart oor die meer verloop voorspoedig. Dis egter baie modderig tussen die riete toe hulle die voet van die berg bereik.
“Wag, ek help jou,” sê hy nadat hy uit die skuit geklim het. Hy hou sy arms na haar uit. “Kom, ek dra jou tot op die wal.”
’n Eienaardige gevoel spoel deur haar lyf toe haar blik op sy harige breë borskas val. Die gedagte dat hy haar daarteen gaan vasdruk wanneer hy haar uit die boot help, verskrik haar só dat sy vergeet sy staan op ’n wankelrige skuitjie, en sy tree vinnig agteruit. Met katastrofiese gevolge, want toe die skuit gevaarlik kantel, verloor sy haar balans. Sy word eers weer bewus van wat om haar aangaan toe hy haar teen die wal uit sleepdra.
“Jy kon jou kop teen ’n klip gestamp het,” sê hy toe hy haar op die wal langs hom staanmaak. “Ek kan ook nie eens sê daardie agteroorduik van jou die water in was aanskoulik nie. En kyk hoe lyk jy nou! Jou hare is die ene slyk.”
Sy poog om haar reg te ruk, maar die skrik was te groot. Voor sy haar kom kry, bars ’n snik oor haar lippe. En die volgende oomblik trek hy haar styf teen daardie einste borskas vas waarvoor sy so bang was.
“Toe maar, jy’t mos nie seergekry nie,” sê hy vertroostend. “En ons gaan ook nie pak kry as ons by die huis kom nie, want ons is nou groot.”
Sy woel haar vinnig los uit sy omarming. “Dis die simpel skuit … Ek bedoel, ek het vergeet ek staan nie op vaste aarde nie.”
“Jy moenie ons skuit slegsê nie. Onthou, hy moet ons nog weer huis toe vat. Wag, laat ek die slyk uit jou hare kry.”
“Nee! Ek sal dit self uit my hare spoel.”
“Trek uit daardie nat jakkie,” sê hy toe sy orent kom ná ’n gespook om haar hare skoon te kry. “Gooi dit hier oor die bosse om droog te word. Ons kan dit weer kry wanneer ons terugkom.”
“Nee.” Sy trek die nat, bemodderde jakkie nog stywer om haar lyf. “Dis warm. Hy sal gou droog word.”
“Is jy skaam, of het jy ’n letsel wat jy wil verbloem?” vra hy spottend.
“Niks van dié aard nie.” Sy draai vinnig haar kop weg toe sy voel haar wange raak warm. “Ek wil net nie hê die wind moet hom wegwaai nie.”
Sy voel steeds ’n bietjie bewerig toe hy ’n paadjie die berg begin uitbaan en sy hom volg. Nie net van die skrik nie, maar ook oor sy so ’n spektakel van haar gemaak het. Sy kon sien hy was dik van die lag. Sy sou ook daaroor gelag het as hulle nog kinders was. Maar hulle is nie meer kinders en beste maatjies soos destyds nie. Hulle is nou grootmense. Dit kan nooit weer wees soos destyds nie. Nie met ’n verlede soos hare nie.
“Kom ons rus eers ’n bietjie hier onder die boom,” sê Dimitri ná ’n lang en stewige klim. “Kom sit hier langs my op die klip.”
In die bloedige son kan sy nie bly staan nie. Maar sy verwens die klip se beperkte sitruimte toe sy gehoorsaam. Hy hou ’n waterbottel na haar uit. “Moet hom net nie leegdrink nie. Ons gaan nie gou weer by skoon water uitkom nie.”
“Snaaks dat ’n mens as kind nooit so dors geword het nie,” sê sy nadat sy ’n paar klein slukkies geneem het. “Of dalk het ons, dat ek dit net nie kan onthou nie.”
“Jy moes bepaald vergeet het. Onthou jy die dag toe ons saam met jou pa Vissersbaai toe was? Toe hy gestaan en visvang en ons die bottel water in sy vissak ontdek het?”
“Ek het vergeet daarvan, ja. Dit was toe nooit water nie, maar drank!”
“Die een of ander spiritusmengsel wat ons asem weggeslaan het! Jou oë het so getraan dat ek dag jy huil. En toe sê jy my niks. Ek dag toe ook so ewe dis water.”
“Ek wonder wat hom besiel het om hom so aan die drank oor te gee.”
Hy roer sy skouers. “Sommige mense kan dit maar net nie weerstaan nie. Dis dieselfde met dwelms. Meesal is dit mense met ’n swak selfbeeld wat dit gebruik. Hulle glo dit maak hulle slim en sterk.”
“Dit klink amper of jy ’n graad in sielkunde geloop het?”
“Nee, maar ek het ’n niggie wat twee jaar lank totaal verslaaf was aan dwelms. Dit was aaklig om te sien hoe dit haar aftakel. Die familie was baie bekommerd oor haar. Sy was ’n baie mooi en talentvolle meisie, maar die dwelms het haar amper vernietig.”
“Is sy nou genees daarvan?”
“Ja, gelukkig.”
“Hoe voel jy nou?” vra sy ná ’n rukkie.
“Ek sien kans om verder te klim.”
“Goed, kom ons loop.”
Dit word ’n heel genoeglike dag. En soos sy half en half te wagte was, stel hy voor dat hulle weer saam ’n vleisie braai toe hulle by die huis kom. Ook dit verloop gesellig. Hy diep hope staaltjies uit hul kinderdae op.
“Jy’t die geheue van ’n olifant,” sê sy toe die aand einde se kant toe staan. “Ek het al baie van dié dinge vergeet.”
“Ja, ek is gelukkig, daar skeel niks met my geheue nie. Miskien is dit oor ek dit gedurig opskerp deur probleme wat opduik uit te rafel tot ek tevredenheid verkry. Dis jammer ons het nie destyds geweet jy is ’n aangenome kind nie. Dan kon ons jou herkoms probeer uitrafel het.”
“O aarde! Pa-Kerneels en ma-Anna sou nie jou inmenging verdra het nie. Hulle sou ons tien teen een verbied het om langer saam te speel.”
“Jy’t nog niemand hier raakgeloop wat jou inligting kon gee oor jou biologiese ouers nie?”
“Nee. Ek weet ook nie of ek lus het om my kop daaroor te breek nie.”
’n Paar dae verloop sonder enige noemenswaardigheid. Tot Nadia se verligting het dokter Louw nie weer ’n woord gerep oor die koerantuitknipsel nie.
Daar het ’n platoniese vriendskap tussen hulle ontstaan wat sy baie waardeer. Toe hy haar een middag nooi om die aand vir hulle by sy huis te gaan kosmaak, willig sy sonder skroom in. Dit word ’n heerlike aand, en sy leer hom ken as ’n vriendelike, saggeaarde man met ’n sin vir humor wat haar dikwels hardop laat lag. Sonder dat sy skuldig voel daaroor. Dis net asof hy dit regkry om Johny so ’n bietjie na die agtergrond van haar gedagtes te verskuif.
Die verwery van die huis vorder ook goed. Thomas is nie ’n vinnige werker nie, maar wat hy doen, doen hy deeglik. Dimitri kom amper elke aand verneem of sy nog tevrede is, en dan loop hy eers ná ’n tweede koppie koffie.
Die dak en mure is klaar, en Thomas is reeds besig met die verf van die vensterrame, toe Wilhelm op ’n dag vra hoe ver sy is met die opknap van haar huis. Op die ingewing van die oomblik nooi sy hom om die aand by haar te kom eet sodat hy self die vordering kan sien.
Toe hy ná werk by haar opdaag, vertel hy dat hy so pas ’n telefoonoproep van sy gewese vrou se man gekry het. “Hy sê Tilla het inmekaargesak en is in die hospitaal opgeneem. Die dokters het nog nie ’n diagnose gemaak nie, want hulle wag nog op die uitslag van toetse, maar die vermoede bestaan dat sy ’n ligte hartaanval gehad het.”
“En jou kind nou?”
“Marius sê ek hoef nie bekommerd oor haar te wees nie, hy sal mooi na haar kyk. Maar ek …”
“Jy is tog bekommerd,” sê Nadia toe hy swyg. “Ek het dadelik agtergekom daar is fout toe jy hier aankom. Jy is nie jouself nie.”
Hy bly ’n rukkie stil. Toe sê hy: “Ja, dis seker maar logies dat ek bekommerd is. ’n Stiefpa is nie ’n eie pa nie. Ek hoop maar dis nie so ernstig dat Tilla lank