aan die saak kan doen nie.”
Toe hy ná ete wil help om die skottelgoed te was, keer sy hom egter, want hy was die hele aand stug en in homself gekeer. “Nee, dis nie nodig nie. Dis nog vroeg, en ek het niks anders om te doen nie. Ek glo jy wil liewer huis toe gaan.”
Hy lyk dan ook verlig, en vertrek dadelik.
Op pad werk toe die volgende oggend dink sy daaraan dat Dimitri nie soos gewoonlik die vorige aand kom koffie drink het nie. Hy het seker Wilhelm se motor gesien en wou hulle nie pla nie.
Maar toe sy by die spreekkamer kom, neem ander dinge haar aandag in beslag, want Wilhelm wag al op haar om te sê hy staan op vertrek. “Ek het klaar met dokter Strydom gereël,” deel hy haar mee. “Hier is sy telefoonnommer in geval van nood. Hy sal so negeuur spreekkamer toe kom. Ek ry sommer nou dadelik Johannesburg toe.”
“Het daar iets gebeur?”
“Tilla het ’n tweede hartaanval gehad, en dinge lyk nie goed nie.”
“Ek is jammer om dit te hoor. Wanneer verwag jy om terug te wees?”
“Ek sal later daaroor besluit. Dit hang af van Tilla se herstel.”
Hy het kwalik vertrek, of Marda Kotze kom die spreekkamer binne. “Ek het nie tyd gehad om ’n afspraak te maak nie, maar julle lyk gelukkig nie besig nie. Is Wilhelm al hier?”
“Hy was hier, maar hy het so pas Johannesburg toe vertrek.”
“Johannesburg toe! Om wat daar te gaan maak?”
“Sy gewese vrou is in die hospitaal.”
“So! En wat makeer haar hierdie keer?”
“Sy het ’n hartaanval gehad.”
Marda snork onvroulik. “Hm, jy mag daardie storie glo, maar nie ék nie. Toe Tilla met Wilhelm getroud was, wou sy hom nie hê nie. Maar noudat sy klaar die groener gras anderkant die draad geproe en uitgevind het dis nie so soet nie, werp sy alles in die stryd om hom terug te kry. Ek hoop nie Wilhelm laat hom ’n tweede keer vang nie.”
Nadia is nie lus vir die vrou se geskinder nie, maar haar stilswye sit Marda nie af nie.
“Wat Wilhelm nie weet nie, is dat Tilla se huidige man al raadop is, want niks wat hy sê of doen, stel Tilla tevrede nie. Tilla het glo al reguit vir hom gesê Wilhelm was ’n baie beter man as hy. My ouers en Wilhelm se ouers is bure daar in Johannesburg, so ek is ten volle op hoogte van sake.”
“Dokter Strydom neem waar in dokter Louw se plek,” sê Nadia vinnig toe Marda stilbly om asem te skep. “Hy behoort negeuur hier te wees. As u in die wagkamer –”
“Nee, dankie, ek laat nie ’n ander dokter aan my vat nie. Het jy geweet Tilla is skaars ’n maand ná hul egskeiding met Wilhelm se beste vriend getroud? En soos dit gaan, was Wilhelm natuurlik die laaste om te hoor van die affair wat hulle toe al maande lank aan die gang gehad het.”
“Nee, mevrou, ek weet niks van dokter se privaat sake af nie. En ek verkies om dit nie te bespreek nie.”
“Ag, ek sê maar net. En bly maar stil oor die dinge wat ek jou vertel. Maar ek weet wat ek weet. Dit sal my nie verbaas as hy daar kom en sy’s blakend gesond nie.”
Nadia blaas verlig haar asem uit toe Marda loop. Dit moet naar wees om so jaloers te wees, dink sy by haarself. En dan sit die vroumens nog self met ’n man van wie sy nie wil skei nie.
Hoewel Nadia dokter Strydom in sy sewentigerjare skat, kom sy gou agter hy is ’n bekwame man. En uitgehonger vir geselskap. Hy benut omtrent elke ledige oomblik deur met haar te gesels. Gelukkig nie om haar uit te vra nie, maar eerder om haar van sy stokperdjies en kleinkinders te vertel.
Die aand toe sy by die huis stilhou, kom Dimitri haar tegemoet. “Wat is jou planne vir vanaand?”
“Niks belangriks nie. Hoekom vra jy?”
“Het jy nie lus om te gaan uiteet nie?”
“Hoekom? Is jy te lui om kos te maak? Jy kan maar hier by my kom eet. Ek kan sommer vir ons iets saamflans.”
Hy gee ’n laggie. “Nee, ek is lus vir restaurantkos. Kom ons gaan eet op George.”
“Goed, maar ek sal eers moet verklee.”
“Maak so. Ek moet ook nog iets anders gaan aantrek. Hulle sal dink ek is ’n boemelaar en my die restaurant belet as ek só daar aankom.”
“Inteendeel. Al is jou hemp vol verfmerke, sal jy steeds die meisies se koppe laat draai,” sê sy impulsief. En skrik haar boeglam toe sy opkyk en ’n ondeunde vonkeling in sy oë sien. Sy ruk vinnig haar kop weg. “Sien jou later.”
Toe haas sy haar die huis binne, en wonder wat op aarde haar besiel het om sulke ondeurdagte woorde te uiter. Netnou heg hy ’n ander betekenis daaraan en verbeel hom hy laat háár kop draai. Allesbehalwe! Sy is die laaste mens op aarde wat sal toelaat dat haar kop weer draai!
Tog bestee sy ’n bietjie ekstra sorg aan haar voorkoms. Net dat hy hom nie vir haar hoef te skaam nie. Net om te wys sy weet darem nou al van beter in die lewe as destyds toe sy as kind met gelapte klere en skurwe hakskene geloop het, maak sy haarself wys. Maar daar is ’n eienaardige gevoel van opwinding in haar wat sy nie gestuit kry nie. Veral nie toe hy haar goedkeurend betrag en sê sy lyk pragtig nie.
“Ek wil maar net nie hê jy moet jou vir my skaam nie,” antwoord sy lighartig. Sy skuif vinnig op die passasiersplek in toe sy voel haar wange raak skielik warm. Wat gaan met my aan? wonder sy half verskrik. Hoekom voel sy skielik so kommerloos, en vir wat sal sy nou staan en bloos? Sy’s mos lankal nie meer ’n bakvissie nie. En dis tog nie die eerste keer dat ’n man haar komplimenteer nie.
Gelukkig laat hy die keuse van ’n restaurant aan haar oor toe hulle die dorp binnery. Hy het die hele pad land en sand oor ditjies en datjies gesels, waarop sy nie nodig gehad het om lang antwoorde te verskaf nie. Sy is dankbaar daaroor, want daar is onverwags woelinge in haar binneste wat sy nie kan verklaar nie.
Tot haar verbasing kry hy dit ook reg om haar van tyd tot tyd skoon te laat vergeet van die onsmaaklike dinge wat in haar lewe plaasgevind het. Seker omdat hy by tye net so spitsvondig soos Wilhelm raak. Sy is net besig om te wonder of dit haar verbeelding was wat vir haar gesê het hy was maar taamlik stug teenoor haar totdat hy uitgevind het wie sy is, toe hy skielik sy leë bord wegskuif en oor die tafel leun om haar stip in die oë te kyk.
“Nadia,” sê hy ernstig. “Daar is iets wat ek wil hê jy moet weet.” Hy aarsel ’n oomblik. Wag seker dat sy woorde by my moet insink, dink Nadia. “Ek,” sê hy dan, “is nie iemand wat los en vas met meisies omgaan nie. Wanneer ek ’n keuse maak, verwag ek dat daar oop kaarte tussen my en die meisie gespeel word. Ek het ’n duur les in die lewe geleer. Ek wil nie –”
“Toe maar,” val sy hom vinnig in die rede, gedagtig daaraan dat hy daarop sinspeel dat sy nie haar kop oor hom moet laat draai nie. “Ek voel nes jy. Ek het ook ’n les geleer, en daarom is mans taboe in my lewe. Platoniese vriendskap sal ek nog aanvaar, maar dis waar dit eindig.”
“Is dit ’n finale besluit?” vra hy ná ’n lang aarseling.
Sy merk dat hy ietwat onseker lyk. “Finaal, soos in vir ewig en altyd,” sê sy beslis, verbaas oor haar hart se snaakse spronge.
“Wat van koffie om die maaltyd af te sluit?”
Sy glo hy is verlig oor haar antwoord. Haar hart bedaar. Maar dis plotseling asof die aand van sy glans verloor het.
“Ons kan hier drink, of ek kan by die huis vir ons gaan maak. Dit hang af wat jy verkies.”
“Ek verkies jou koffie. Sal ons dan gaan?”
Hy is stil op pad huis toe. Sy ook, want sy weet nie wat om te sê nie. Eintlik is sy so ’n bietjie teleurgesteld en kwaad vir hom. Dat hy die simpel kompliment wat sy hom gegee het so ter harte geneem het dat hy dit sy plig geag het om haar te waarsku! Hy sal hom wát verbeel. Maar tog, die