Soetloop. E. Kotze

vraag is hoe kom jy terug? Jy sal tot volgende week moet oorbly.”

      “Ek gee nie om nie, laat ons gaan!”

      “Ek ook!” roep Janet toe hy vir Kattie optel en klouter agterna.

      ’n Hele muilkar vol laggende meisies op die Sondagmiddag. Hy gooi hulle by die hek af.

      “Reken, so verwaand, om voor om te kom. Met ’n paar esels,” pruttel ant Esther.

      “Maar uitgevrete diere, blink van haar,” antwoord oom Michiel.

      Kattie waag dit nie om iets te sê nie. Sy is steeds versigtig, want sê nou die pantie ruik na vinkelbos?

      Daar lê bondels wolle onder die beddens. Niemand het aan die kant gemaak terwyl Kattie weg was nie. Die katspoortjies lê asvaal op die voorhuistafel.

      Onderwyl Cecilia besig is met naaldwerk, vra sy uit na Nieko. Het hy ’n meisie?

      Kattie wil eers haar skouers optrek, maar vertel dan van die Duitse meisie van Philippi waarmee die susters Nieko heeltyd gespot het.

      “Is sy mooi? Het julle haar gesien?”

      Kattie knik.

      “Aag, issie waarie,” sê Janet jaloers. “Hy sal haar tog nie na daardie ou huis van julle bring nie, ’n mens kan sien julle is arm …”

      Sonder om te dink, lig Kattie haar hand en gee vir Janet ’n taai klap. Op die ronde wit deegwang lê vier rooi vingermerke afgeteken.

      Sy kry van ant Esther die pak waarvan sy tot sover net gehoor het. Sy spartel nie eens om weg te kom uit die knyptang waarin haar kop vasgeklem word nie.

      Plotseling word Cecilia se vakansie kortgeknip. Sy het te kenne gegee sy bly ’n maand lank, maar hier daag die Engelse kêrel op, in ’n wit langbroek en baadjie en panamahoed.

      Tot Esther se ontsteltenis kom hy padlangs aangestap, en dit so warm en stowwerig. Geleentheid tot by die vurk gekry, waar hy summier afgelaai is. Deur wie, kan hy nie sê nie. Blasted old backvelder!

      Moet hy nou in die buitekamer slaap, vra Esther onthuts, tussen die geweers en swepe en goed? Tog nie in die vrykamer nie? En wat eet hy? Nee wat, porriets en melk nes hulle almal. En ’n braaibroodjie gemaak op die Bolinder se plate.

      Lotjie word opgekeil in die kombuis, die eier moet nog sag wees. Sy dreig om te trap. Loop, sê Esther vermakerig voor die spoggerige jong man, waar jy vandaan kom, is nog, en beter!

      “Dis net vir ’n dag of twee, Mammie,” sê Cecilia ongeduldig. “Ons gaan saam terug, Stanley kom help my trek.”

      “Trek? Waarheen? Woon jy dan nie meer in die Kaap nie?”

      “Ja, Mammie, net na ’n groter kamer, nader aan my werk.”

      “Kamer? Het jy dan nie ’n huis in Seepunt nie?”

      Cecilia rol haar oë. “Good heavens, Ma! Die Heroldts is jóú vriende, ek het by hulle loseer. Maar ek moes ’n meer bekostigbare blyplek soek, wat ek nou in Woodstock gekry het.”

      By die gedagte dat sy moontlik op straat uitgeskop en sonder werk is, tuimel die mooie, slimme Cecilia byna van die troontjie af waarop Esther haar geplaas het. Dit sal nou ’n terugslag wees! Cecilia is nie ’n goedkoop kind nie, haar geleerdheid het hulle ’n fortuin uit die sak gejaag. Hulle verwag dat sy haar skuld sal begin afbetaal.

      Dít moes Esther nie gesê het nie. Cecilia klim behoorlik op haar perdjie.

      “Beteken dit niks dat ek my hele vakansie om sit en klere maak het nie?” snou sy. Tot ’n paar sakvoorskote vir die kokvrou, omgepipe met Duitse sis.

      “En Stanley?” Die jong Engelsman met die ontwykende bruin oë en lang ooghare soos ’n korhaan kom ook onder die loep.

      “Wat van hom, Ma?”

      Ja, wat? Wie is hy? Wat is sy plan, wat doen hy, hoe lank ken sy hom?

      Vir Esther is dit nou ’n saak van lewe of dood; sy is gewoond om haar bors uit te stoot, te spog. Wat is dit skielik met Cecilia? So parmantig, uitdagend!

      “Hy’s ’n kunstenaar, Ma, toneelspeler. Ons was saam studente, ek ken hom van amateurteater af.”

      Dan is hy op die stage? Vir Esther ruik dit na agterstraat en riool, en ja, die ergste skande wat ’n dogter oor haar huis kan bring.

      “Werk jy dan nie in die bank nie? En ons weet van niks!”

      Onthuts en vol agterdog beskou sy haar dogter wat veronderstel was om haar tyd agter die boeke deur te bring. Dit verklaar dan die kiekies van Cecilia en haar vriende, pieknieks tussen die dennebome bokant Kampsbaai, die verspotte kleredrag, een van die mans glad met ’n tulband om sy kop, soos ’n koelie …

      “A showgirl?” Cecilia se mond vertrek. “My dear Mummy, dis wat ek van julle mense nie begryp nie. So naïef, regte niksgewoonde plaasjapies! This is not the Victorian age, when the stage was synonymous with prostitution.”

      “Reken, so vile, how can you humiliate me so?” In krisistye slaan Esther oor na ’n Engelse dialek wat sy glo haar ’n trappie hoër as die boereklas plaas.

      Hoe kyk sy weer die mense in die oë? tier sy voort. Vir Dominee en die landdros, die familie, ja, selfs die werfvolk wat alte graag agter die baas en nooi se rug skinner!

      Twee dae later is hulle sak en pak weg, Stanley Roberts in dieselfde wit mondering waarmee hy gekom het. Hy sit voor langs oom Michiel op die karbankie, Cecilia agter in die skaduwee van die kapkar op die deurgestikte leersitplek, haar handsak styf op haar skoot vasgeknyp, met die kontant wat haar pa in haar hand gestop het.

      “Ant Esther was nog so gaaf, toe jaag sy hulle weg. Laat vat, sê sy, sieks, dat ek my kamer skoonmaak,” blaker Kattie uit toe sy die Vrydagmiddag by die huis kom. Sy’t nie nog gewag vir Claas om haar te kom haal nie, net in die pad geval ná skool, sonder ’n gedagte aan die kwaai bulle tussen die dik slaaibosse.

      “Al Stanley se kooigoed is afgetrek en apart gewas, en die vrykamer se vloer met Lysol geskrop. Gefoemmegyt, sê Lotjie, ons moes doeke om ons gesigte knoop voor ons daar ingaan. Die bulsak het sy heeldag op die stoepbank gegooi om te lug.”

      Wat nou van Nieko? wonder Kattie. Sy vertel hoe Cecilia aan Nieko se arm gehang het die middag toe die muilkar hulle so heen en weer oor die plaaspad geskommel het.

      “Ag, sies vir jou,” trek die susters hul neuse op. As dit van die Prinse afhang, kan Cecilia Laumbaart maar uitskei en klaarkry. En as sy haar visier op Nieko stel, sal dit ’n teleskoop tot op die maan moet wees, en dan is dit nóg te naby.

      Op De Hoop mis Kattie haar, die lekkerruiksepie in die porseleinbakkie. Sy hou van Cecilia met haar rooi lippe en naels, haar mooi klere. En sy sal vir niemand vertel van die swart broekie wat sy onder Stanley se kooi uitgevee het nie. Dis nou hare, vir geheel.

      Van die pak slae wat sy by ant Esther gekry het, sê sy ook niks. Dit was die moeite werd.