sal graag probeer, as jy dink ek kan,” fluister sy, en die blou oë is blink en mooi.
“Ek weet jy kan,” antwoord hy, en die oortuiging in sy stem is al wat sy nodig het.
Paul skink vir hulle ’n drankie en stel voor dat hulle êrens gaan eet.
“Ek sal vir jou ’n omelet maak of eiers bak,” bied sy aan. “Ek … ek is nie lus om uit te gaan nie.”
Maar hy skud sy kop. “Ek is honger. Ek het nie vanmiddag geëet nie en ek is seker jy ook nie. Kom, kry vir jou ’n jas, daar waai vanaand ’n koel windjie. Toe, dit sal ons albei goed doen.”
Hoofstuk 4
’n Week later het Margaret in vrees en bewing by die hospitaal diens aanvaar. Aan die begin was sy senuweeagtig en gespanne, maar algaande het sy meer vertroue gekry en verbasend gou by die hospitaalroetine aangepas. Die eerste weke was sy saans totaal uitgeput, gereed om net bed toe te gaan, maar die meeste naweke was sy los, behalwe dat sy hard moes studeer om die verlore jare in te haal.
Toe sy haar weer kom kry, is dit einde Junie en tyd vir Ingrid om huis toe te kom.
“Ek is bly Ma het besluit om weer te gaan werk,” sê Ingrid toe sy die eerste aand vir haar kom nagsê. “Ek is trots op my dokterma – ek spog vreeslik by my vriende oor my mooi, slim ma! Verbeel jou – dokter Margaret van Zyl. En al die jare het ek nooit eers besef Ma is ’n dokter nie!”
“Ek het self vergeet,” erken Margaret met ’n glimlag.
“Geniet Ma die werk?”
“Ek geniet dit baie. Ek is net jammer – nou is jy bedags alleen.”
“Ek het baie om te doen. Volgende week kom my kamermaat vir ’n paar dae kuier en later kom ’n vriend van my ’n paar dae Pretoria toe.”
Iets in haar stem maak Margaret nuuskierig.
“’n Spesiale vriend?” vra sy sag.
“Ek dink so – ek weet nie, dis nog te vroeg om te sê. Nee, dis nie waar nie,” erken sy dan. “Ek het die eerste dag al geweet.”
“Vertel my van hom?”
“Sy naam is Arnold Visser en hy swot regte. Hy maak dié jaar klaar. Sy pa is ’n advokaat. Ek dink Ma sal van hom hou.”
“As jy van hom hou, sal ek ook van hom hou.”
Ingrid buk en soen haar wang.
“Ek is trots op my ma,” herhaal sy. “Om na al die jare weer te gaan werk en boonop nog te swot ook. Dis net ’n baie spesiale ma wat dit kan doen.”
“Ek is bly jy is tevrede,” sê Margaret tergend en lê haar hand vir ’n oomblik teen Ingrid se wang.
So is die lewe, dink sy. Deur haarself los te maak van Ingrid, vir haarself ’n nuwe lewe te probeer bou, het sy opnuut haar dogter se liefde en waardering gewen.
En dit alles het sy aan Paul se insig en begrip te danke.
Nie dat dit maklik was nie. Daar was dikwels nog vaal dae van eensaamheid en verlange, moeilike dae by die hospitaal wat haar uitgeput na siel en liggaam laat terugkom het huis toe. Maar dit was in die oggend as sy wakker word goed om te weet dat daar werk is om te doen en dat iemand haar nodig het. Die lewe het vir haar nuwe sin en betekenis begin kry. Sy was besig om haarself, haar eie potensiaal opnuut te ontdek.
Ingrid se vriend het gekom, en Margaret het gehou van die stil, ernstige jong man met die droë humorsin. Sy het sy kuiertjie geniet en dit was ’n voorreg om ’n rukkie deel te hê aan die kinders se vreugde en genot in die lewe. Maar te gou was die vakansie verby en is Ingrid weer Stellenbosch toe. Opnuut was sy dankbaar vir haar werk by die hospitaal, die kursus wat soveel van haar tyd in beslag geneem het.
Vir Paul het sy gereeld gesien, al was dit soms net in die verbygaan.
Wanneer hulle mekaar ’n paar dae by die hospitaal misgeloop het, het hy haar kom soek net om hallo te sê en te hoor hoe dit gaan. Soms het hy in die middag wanneer sy spreekure verby was onverwags by die huis aangekom en ’n drankie saam met haar gedrink. Dikwels het hy dan voorgestel dat hulle êrens gaan eet, sommer stil en informeel, maar hy het nooit laat gekuier nie. Hulle verhouding was gemaklik en sonder spanning.
Sy was hom dankbaar daarvoor en van haar kant was sy ook versigtig om nie misbruik van sy vriendskap te maak nie, om geen eise aan hom te stel nie.
Van haar en Charl se vriende het sy min gesien. Hoe gou word ’n vrou vergeet, opsy geskuif as haar man die dag wegval! Nie dat sy hulle dit verkwalik het nie. Die lewe gaan immers voort. Vir hulle was daar die dolle gejaag na prestige en roem en rykdom; daar was nie tyd om om te kyk na dié wat agtergebly het nie.
En daar was tog ’n paar wat gereeld gebel het om te hoor hoe dit gaan en haar genooi het om te kom kuier. Meestal het sy die uitnodigings van die hand gewys, maar soms, as dit ’n spesiale geleentheid was, het sy gegaan. Wanneer sy en Paul na dieselfde partytjie genooi is, het hy altyd aangebied om haar te kom haal, maar sy het verkies om op haar eie te kom en te gaan.
“Waarom?” wou Paul weet toe sy weer eendag weier om saam met hom te gaan.
“Ek verkies dit so.”
“Is jy bang die mense sal praat?”
“Die mense sál praat! En ek … ek is nie reg daarvoor nie.”
Hy het nie verder aangedring nie, tot haar verligting. In dié stadium was haar werk, haar studies, haar kontak met die hospitaalpersoneel, Ingrid se briewe, haar huis en tuin al wat sy nodig gehad het. Te ver vorentoe het sy nie durf kyk nie.
Die dae en weke het verbygevlieg. Die jakarandas het weer geblom en hulle pers waas oor die stad gesprei. Dit was ’n jaar sedert Charl oorlede is en dit was al weer amper tyd vir Ingrid om huis toe te kom. Haar eie eksamen was om die draai.
In Desember is Margaret en Ingrid weer plaas toe, en daarna is hulle na Pieter-hulle toe op Hermanus, waar Arnold en sy gesin ook gekuier het. Margaret het sy ouers ontmoet en baie van hulle gehou. Ingrid en Arnold het almal verras deur op Oujaarsaand hulle verlowing aan te kondig. Hulle sou die einde van die volgende jaar trou wanneer Ingrid graad kry.
“Jy wou dan verder studeer,” sê Margaret, nog half uit die veld geslaan. “Wat gaan nou van al jou mooi planne word?”
Ingrid lag. “Omdat ek gaan trou, beteken dit nie ek gaan ophou studeer nie,” antwoord sy. Tergend voeg sy by: “Ek het mos my eie ma as voorbeeld en inspirasie.”
“Ek hoop jy sal gelukkig wees,” sê Margaret sag, en sy dink aan Charl se woorde: “Ingrid is ’n selfstandige kind.”
“Ek weet ek sal,” sê Ingrid met al die vertroue van haar een en twintig jaar. Sagter sê sy: “Ek is jammer Arnold het nie vir Pappa ook geken nie – ek dink Pappa sou tevrede gewees het om Arnold as skoonseun te kry.”
Daar is ’n knop in Margaret se keel en ’n oomblik lank kan sy nie praat nie. Onverwags buk Ingrid en soen haar wang. “Gelukkig het ek nog vir Mamma. Arnold se ouers dink Mamma is fantasties. Hulle verstaan nou waarom ek so trots is op my mooi ma.”
’n Paar dae later is Margaret alleen terug Pretoria toe. Ingrid sou ’n rukkie langer by haar aanstaande skoonfamilie kuier. Haar tuiskoms by die stil, verlate huis, die tuin verwoes na ’n onlangse haelbui, was dubbel so swaar en sy was dankbaar vir die werk wat op haar gewag het.
Paul en Louis, sy negejarige seun, was vir die vakansie saam met familie Plettenbergbaai toe en Paul het ’n paar dae na Margaret teruggekom. Die eerste dag het hy haar in haar kantoor kom groet. Hy het jonk gelyk, bruingebrand en uitgerus.
“Jy lyk goed,” sê sy met ’n glimlaggie. “Lekker vakansie gehou?”
“Baie lekker, dankie.” ’n Lang oomblik kyk hy af na haar, dan vra hy sag: “En jy, Maggie?”
“Dit was lekker. Maar ek