vroumense op hierdie aarde was.”
Mynie is nie dors nie. Dis egter nog te vroeg om al te gaan slaap. Sy maak ’n pot tee, skakel die televisiestel aan en krul in ’n leunstoel op. Maar die dokumentêre program oor die maak van wyn boei haar nie. Sy probeer volg wat die aanbieder sê en dwing haar blik op die skerm, maar haar oë bly na die snippermandjie dwaal. Na twintig minute gee sy die stryd gewonne. Sy keer die mandjie op die mat om, maak die flentertjies papier bymekaar en pas hulle soos ’n legkaart inmekaar.
Toe sy die boodskap lees, wens Mynie sy het nie voor die versoeking geswig om te sien wat hy vir haar te sê gehad het nie. Heinz was blykbaar vanaand twee keer hier, voor dooimansdeur. Hy vra dat sy hom bel, onmiddellik ná sy by die huis gekom het. Nou het Mynie nóg ’n stryd te stry, nóg ’n versoeking om te weerstaan. Sy gaan Heinz du Preez nie bel nie, besluit sy vas. Of … of gaan sy? Nee, sy gaan beslis nie.
Sê nou hy is siek of daar is dalk iets verkeerd? wonder Mynie. Hoekom vra hy sy moet hom bel sodra sy by die woonstel gekom het?
Was Heinz al ooit siek sedert sy hom ken? stry sy met haarself. Hoekom sal hy juis vanaand iets makeer? En hy kan nie sodanig siek wees as hy gesond genoeg was om twee keer vanaand hier by die woonstel te kom klop nie.
Tog, as hy twee keer gekom het, was dit dalk dringend … Hy sou ook nie om dowe neute hierdie nota gelaat het nie. Heinz is nie ’n sieklike ou nie, maar daar kon iets met hom gebeur het. En toe kom soek hy hulp, en toe is sy nie hier nie … Wie weet, dalk het hy die blondine afgesê. Dalk het hy besluit Mynie Cronjé is die een wat hy werklik liefhet. Hy wil miskien verduidelik hoe dit gekom het dat hy saam met die blondine op die lughawe gesien is. Soos Elma gesê het, moes sy Heinz in alle regverdigheid daardie Saterdagoggend kans gegee het om sy saak te stel. Dit mag wees dat dit alles ’n groot misverstand is.
Terwyl sy die saak uitredeneer, wring sy haar hande inmekaar. Haar verstand probeer logies bly, maar haar bene dwing haar na die telefoon toe.
“Ek gaan hom nie bel nie,” sê Mynie nog vir oulaas voordat sy Heinz se nommer skakel.
Op die tiende lui word die telefoon in Heinz se studeerkamer beantwoord. Dis ’n vreemde stem, effens hees en uitasem, maar beslis vroulik. Mynie los die spreekbuis asof dit rooiwarm is.
“Gee vir my,” hoor sy Heinz se stem sê voor die telefoon kletterend langs Mynie se voete val. “Hallo? Hallo …! Mynie, is dit jy? Deksels, ek het gesê ék wil die telefoon beantwoord. Ek het jou gesê die oproep sal vir my …” Verder hoor Mynie nie. Sy het die spreekbuis op die mikkie teruggeplaas en die verbinding verbreek.
Sy sit ’n lang ruk roerloos. Dan pluk sy die telefoonprop uit die muur en gooi dit so hard as wat sy kan na die oorkantste muur. Gelukkig beland dit op die bank in die sitkamer waar dit teen die kussings bly lê om haar aan daardie effens hees en uitasem vrouestem te herinner. Annette Basson s’n?
Daardie Saterdagoggend toe Heinz weg is, het Mynie haar siek gehuil. Nou, egter, hier waar sy by die telefoontafeltjie sit, is daar geen trane nie. Net ’n ysige woede jeens Heinz du Preez en daardie vroumens en haarself, omdat sy swak genoeg was om aan die versoeking toe te gee. Sy het nou vir die heel laaste keer haar les geleer. In die toekoms kan Heinz maar dringende notas en briefies en boodskappe laat. Sy sal nie daarop reageer nie. Sy sal hulle stukkend skeur en nie weer aanmekaarlas nie. Nooit weer nie!
’n Seer gedagte bly in haar binneste maal. Was dit Heinz se manier om dit finaal aan haar tuis te bring dat hy ’n ander nooi het? Het hy dit spesiaal so beplan dat sy skakel en dat Annette die telefoon beantwoord? Ja, besluit Mynie, Heinz du Preez is gemeen genoeg om so iets te doen. Daardie kastige viesheid dat hý die oproep wou neem en dat hy Annette gewaarsku het die oproep sal vir hóm wees, was niks anders as toneelspel nie. Nie tevrede daarmee dat Mynie slegs ’n buitestander se woord daarvoor het nie, wou Heinz dat Mynie self uitvind Annette Basson is alleen by hom in sy woonstel sodat dit haar van die bestaan van ’n ander nooi kan oortuig. Asof sy nog getwyfel het!
Mynie storm die gang af, soek die stuk vetkryt, voeg nóg ’n uitroepteken teen die muur by en onderstreep die woordjie haat met ’n dik swart streep. Toe gaan bad sy, klim in die bed en dwing haarself om aan arme tant Dollie Visagie se nare ondervinding met die vertroueswendelaar te dink. Ook aan die lekker kos wat hulle op die lughawe geëet het en waarvoor oom Pieter moes betaal. En aan môre se toets wat die standerd 9A’s skryf en aan haar nasienwerk wat lê en wag. Sy dwing haar om aan allerhande ander dinge te dink, behalwe aan Heinz du Preez en daardie blondine wat saam met hom in sy woonstel is. Daaraan wil sy nie dink nie. Sy wil nooit weer aan Heinz dink nie. Sy is klaar met hom. Sy haat hom en sy wil hom nooit weer sien nie. As sy in ’n ganse leeftyd nie weer met hom te doen kry nie, sal dit te gou wees.
Mynie gaan gereeld kerk toe en sy weet dis verkeerd om bygelowig te wees. Maar sy kan haarself nie rehabiliteer nie. Sy loop nie onder lere deur nie, vermy dat haar pad met dié van ’n swart kat kruis en glo daar gaan kuiermense opdaag as haar regteroog spring. Ook glo sy dat dinge in drievoud gebeur. Toe sy Heinz se nota gekry het, en die volgende dag ’n skriftelike klagte van ’n ouer dat sy te hardhandig met sy bloedjie gewerk het, weet sy dat sy nóg ’n brief te wagte kan wees.
Toe daar dus die volgende middag ’n ligblou koevert in haar posbus lê, is Mynie nie verbaas nie. Afgesien van die bygeloof, glo sy ook dat sy oor ’n sesde sintuig beskik. Haar voorgevoel sê vir haar dat hierdie brief van Wewenaar kom. Sy bekyk die posstempel, sien dat dit van Johannesburg is, beskou die handskrif en besluit dat sy daarvan hou.
Saam met die brief is daar ’n paar rekeninge. Mynie maak hulle eers oop, trek ’n suur gesig oor die tandarts se bedrag wat hoër is as wat sy verwag het en gaan skink dan vir haar ’n koppie tee in voordat sy met die ligblou brief in die sitkamer gaan sit.
Dit word haar egter nie gegun om in vrede haar brief te lees nie. Net toe sy die koevert oopskeur, is daar ’n klop aan die voordeur.
Seker weer iemand wat iets verkoop, besluit Mynie. Sy stap deur toe om te sê dat sy reeds tien stelle ensiklopedieë besit, asook al die borsels, besems, matskoonmakers en onfeilbare vlekverwyderaars wat sy in haar dag des lewens kan opgebruik.
Maar dis nie ’n verkoopsman nie. Ook nie ’n versekeringsagent nie. Dis Heinz du Preez. ’n Heinz du Preez wat nie baie vriendelik lyk en Mynie nie kans gee om die voordeur toe te druk nie. Hy is vinniger as sy. Hy druk ’n voet tussen die deur en die kosyn in.
“Was dit jy wat gisteraand gebel het?”
Mynie stoot haar skouers agteroor en lig haar ken parmantig.
“Wat as dit was?”
“Ek het gedag dis jy, maar toe ek direk daarna hierheen bel, was daar nie antwoord nie.”
“Ek het die telefoon uitgeprop.”
“Na ’n uur se gesukkel om deur te kom, het ek besluit om te ry en self te kom kyk wat met jou aan die gang is. Het jy gehoor toe ek klop?”
“Nee.”
Heinz is skepties. “Niemand kan so vas slaap dat hy nie hoor as die voordeur amper afgebreek word nie. Ek het seker tien keer geklop. Het jy niks gehoor nie?”
“Nee.” Mynie sê nie dat sy ’n uur lank slapeloos in die bed rondgerol en oplaas ’n slaappil gedrink het nie. Sy gun Heinz nie die bevrediging om te weet dat sy ontsteld was en nie aan die slaap kon raak nie.
Heinz laat hom nie deur die koel ontvangs en kortaf antwoorde van stryk bring nie. Hy wikkel sy voet om die deur, stoot dit wyer oop en stap die woonstel binne.
Mynie het dit onwaardig geag om haar teen die indringing te verset. Heinz is frisgebou en sy skouers is breed. Sy sou die stoeiwedstryd teen hom en die deur verloor het.
“Ek kan nie onthou dat ek jou binnegenooi het nie,” sê sy kil. Sy wonder wat sou gebeur het as sy nie haastig opsy gestaan het nie. Heinz sou seker soos ’n stoomenjin dwarsoor haar gestorm het.
“Dit maak nie saak of ek ’n uitnodiging gehad het of nie. Dis hoog tyd dat ons praat. Ons sal dit nie regkry as jy aanhou deure toesluit en toeklap en telefone uitprop nie. Kom sit in die sitkamer, vroumens,