in ’n ding beland, soos gistermiddag, dat ek my hartlik vervies as hy my die kop was.”
Hulle gesels nog ’n rukkie, toe begin die twee aanstaltes maak om terug te gaan.
Met hulle tuiskoms tref hulle Diago aan wat soos ’n ingehokte leeu op en neer in die klein sala – die klein sitkamer – stap, diep bekommerd omdat dit byna etenstyd is en hulle nog nie terug is nie.
Sy verligting is egter groot toe hulle die vertrek binnekom. Tog kan hy nie help nie om ietwat skerp te sê: “Ek het al net begin wonder of ek na julle moet gaan soek of nie –”
Maar Ronelle knip sy betoog daar en dan kort toe sy ewe ongeërg verklaar: “Dit sou onsinnig gewees het, señor, want Braca is gans te klein om in te verdwaal. En moet asseblief nie met so ’n verwytende blik na doma Maria kyk nie. Ek is die skuldige. Dit was op my voorstel dat ons ’n entjie gaan ry het. Ek sien ook eerlikwaar niks daarmee verkeerd nie; trouens, dit is omtrent al wat ’n mens hier op Braca kan doen om die lang ure mee te verwyl.”
Sy draai haar na die ou dame wat haar en Diago met ’n fyn glimlaggie betrag, en vra besorg: “Die ritjie het u nie dalk vermoei nie, doma Maria?”
Die aangesprokene skud haar hoof liggies, ontkennend: “Nie in die minste nie, kind. Gaan bêre gerus maar jou pakkies.”
Ronelle het ook net haar pakkies op die bed neergesit, haar hande gewas en haar voorkoms opgeknap, toe kondig die ghong middagete aan.
Aan tafel vertel Diego dat die goeie señor professor ’n uur gelede gebel het om te sê dat hy veilig in Johannesburg aangekom het, en dra dan sy groete oor aan Ronelle en doma Maria. Daarna gesels hulle oor die aand se dinee en die gaste wat genooi is.
Na ete begeef die ou dame haar na haar kamer vir die gebruiklike siësta.
Ronelle, wat nie aan ’n middagslapie gewoond is nie, verklee in ’n skouerlose somersrokkie en gaan sit dan voor haar kamer op die balkon waar sy met ’n tydskrif ontspan. Sy is nog besig om lusteloos deur die tydskrif te blaai, toe maak Diago sy verskyning op die balkon en sluit ongenooid by haar aan.
Hy kom langs haar staan en betrag haar ontblote wit rug en skouers asof hy besig is om die fyn tekstuur van haar sagte vel te bepaal.
“’n Oulike rokkie wat jy aanhet,” sê hy bedaard en neem dan regoor haar plaas. “Maar dit is natuurlik nie die soort rok wat dames hier in die publiek sal dra nie. In elk geval, jy is welkom om dit hier op die balkon te dra waar niemand jou kan sien nie.”
’n Sagte laggie ontglip Ronelle se lippe. Sy sit die tydskrif langs haar op die vloer neer, kyk die edelman reguit aan en sê tergerig: “Dit is dus vir my geoorloof om dit in jou teenwoordigheid te dra, Diago. Met ander woorde, dit skok jou nie.”
“My liewe Ronella,” sê hy met ’n sweem van ’n glimlaggie, “na al jou vreemde manewales behoort ek seker al skokvry te wees. Maar vir jou inligting: Dit is nie die eerste maal dat ek ’n dame in ’n skouerlose rokkie sien nie. Ek het die wêreld al deurreis, pequena, en alles gesien wat daar te siene is. Maar dit beteken nog nie dat ek my beginsels, gebruike en konvensies moet prysgee nie. En ten spyte van alles wat ek op my wêreldreise gesien het, gaan ek nogtans nie toelaat dat jy so skraps geklee in die publiek verskyn nie. So ’n pragtige, volmaakte liggaam is nie bedoel vir goedkoop vertoon nie, pequena, onthou dit altyd!”
Ronelle wil haar net weer vir Diago vererg. Maar dan dink sy aan die streep wat sy hom vanmiddag wil trek en haar ergernis is uitgebrand nog voordat dit behoorlik ontvlam het.
Die volgende twee uur sit hulle daar op die balkon en gesels oor al die besienswaardighede wat Rome bied. Dan vertel hy Ronelle weer van sy eeue oue kasteel in Lissabon, en dat hy gewoonlik ses maande in Lissabon woon en ses maande hier op Braca.
Halfvier kom Diago orent. Hy bedank Ronelle beleef vir die aangename middag wat hy in haar geselskap verwyl het en kondig dan aan dat hy nou gaan swem.
Ronelle wag net totdat hy in die swembad se kleedkamer verdwyn, toe kom sy ook orent en begeef haar na haar kamer.
’n Paar minute later verlaat sy haar kamer, netjies in ’n koel moulose rokkie, wat voor toeknoop, met ’n paar wit sandale.
Met haar hande diep in haar roksakke verberg, kuier sy sorgloos om die swembad waarin Diago nou lustig swem en begeef haar na die hoë duikplank. Ewe nonchalant bestyg sy die staaltrappies en toe sy eindelik bo-op die duikplank staan, betrag sy die gronde van die Quinta met innerlike verrukking.
Etlike sekondes staar die edelman bekommerd op na haar tenger figuurtjie daar bo-op die hoë duikplank. Hy waarsku haar om versigtig te wees en begin dan in aller yl in die rigting van die duikplank swem.
Ronelle wag net totdat hy begin swem. Toe bring sy ’n kanariegeel baaikeppie uit haar rok se sak te voorskyn en trek dit haastig oor haar kastaiingbruin hare. Ewe haastig knoop sy haar rok los en die volgende oomblik staan sy daar op die duikplank, uitgedos in die nuwe swempakkie wat sy die oggend gekoop het.
Sy wag totdat Diago byna reg onder die duikplank is, toe duik sy sierlik af en gly langs hom onder die water in. ’n Kort oomblik is die edelman skoon spraakloos van kommer, onrus en verbasing. Maar dan tref dit hom skielik dat sy tog nie van daardie hoë duikplank af sal duik indien sy nie ’n uithalerswemmer is nie, en die trek van kommer en onrus wyk dadelik van sy gelaat. Hy kom tot die slotsom dat hy in die vervolg enigiets van haar moet verwag, want sy sal beslis nie Ronelle wees as sy nie die mees onverwagte dinge aanvang nie …
Met donker oë waarin ’n glimlag skuil, fynkam hy die swembad om te sien waar haar geel figuurtjie onder die water beweeg.
Dog die volgende oomblik duik Ronelle onverwags soos ’n kurkprop hier langs hom op. Sy trek haar longe behaaglik vol lug, stroop die water met albei hande van haar gesig af en lag dat haar tande wit skitter in die son.
“Ek het jou vandag ’n lekker streep getrek, señor, het ek nie?” sê-vra sy laggend en reik met albei haar handjies uit na sy glinsterende, swart hoof, met die doel om dit onder die water te druk.
Diago snap egter gou wat haar plan is en vang haar twee handjies vas in syne. “Ronella,” betig hy haar met ’n breë glimlag, “wat op aarde gaan jy nie nog alles aanvang nie? Besef jy dat jy my in ’n uiters onbenydenswaardige posisie plaas deur saam met my hier in die swembad te verkeer?”
“O, ek het al gehoor dat jy gemengde swemmery ten strengste afkeur, Diago,” erken sy laggend. “Maar of jy daarvan hou of nie, ek is hier, en jy kan niks daaraan verander nie. Vereenselwig jou nou maar daarmee en kom, laat ons swem. Ek daag jou uit tot ’n wedloop na die ander kant van die swembad.”
Maar Diago skud sy kop en antwoord baie ernstig: “Ek vrees dit kan nie gebeur nie, pequena. Jy sal jou maar alleen hier in die water moet vermaak.”
“Bedoel jy dat jy nie langer gaan swem nie?” vra sy duidelik teleurgesteld.
Die edelman is bewus van die teleurstelling in haar stem, daarom verduidelik hy haastig: “As een van Braca se inwoners ons hier saam in die swembad sien, sal dit ’n ontsettende skandaal afgee, Ronella. ’n Vrou is slegs geoorloof om saam met ander dames of saam met haar eie man te swem.”
“Ek sal my nooit met julle eng leefwyse kan vereenselwig nie, Diago,” laat sy nog steeds teleurgesteld hoor, maar vervolg dan met ’n sweem van ’n glimlaggie: “Nou sal ek nie eens die geleentheid kry om jou kop ’n slag onder die water te druk nie.”
“Nee, ek vrees jy sal nie daardie geleentheid kry nie, pequena,” antwoord hy met ’n breë glimlag, los haar handjies en is oorgehaal om na die kant toe te swem. Dog die volgende oomblik sluit Ronelle se handjies netjies om sy hoof.
Maar Diago is te uitgeslape vir haar. Sy eie hande sluit om haar middeltjie en saam verdwyn hulle onder die water.
Na ’n paar oomblikke verskyn albei koppe weer langs mekaar bokant die water en Ronelle se laggie klink helder oor die watervlak toe sy prettig uitroep: “Wel, ek het toe die geleentheid gekry om jou kop onder die water te druk, Diago! Hoe lyk dit, sal ek weer probeer?” En met hierdie woorde gooi