intieme gebaar dalk wilde drange in hom mag losruk. Dis eers toe sy arms blitssnel om haar vou en hy haar styf, byna hartstogtelik teen hom vasdruk, dat dit haar meteens tref hoe intiem hulle op dié oomblik in mekaar se arms verkeer.
Met ’n warm blos op haar wange staar sy op na Diago se gelaat en die volgende oomblik kyk sy vas in sy vurige oë wat hartstogtelik in hare terugstaar. Sy voel hoe wild en onstuimig sy hart teen haar bors klop en dit noop haar om dadelik haar arms om sy nek te verwyder. Haar hande gly liggies af tot op sy skouers, maar hy laat haar nie los nie en nog steeds hou sy warm blik hare meesterlik gevange. Sy merk hoe ’n warboel emosies en onderdrukte drange in die donker dieptes van sy oë gloei. Toe, meteens, tref die onverbiddelike wete haar dat sy hierdie man met ’n ongeëwenaarde intensheid bemin.
’n Eienaardige lamheid kruip in haar bene op. Sy voel hopeloos van stryk, en steeds hou sy oë hare teen wil en dank gevange. Sy wil iets sê om die intieme oomblik te verbreek, maar sy weet nie wat om te sê nie. Dis kompleet asof haar brein verseg om te funksioneer. Die volgende oomblik is sy slegs bewus van Diago se lippe wat warm en hartstogtelik oor hare sluit en haar stroop van alle wil en terughoudendheid. Toe gee sy haarself willoos oor aan die drif van sy omhelsing en die vuur van sy lippe.
Na ’n paar sekondes, wat eeue kon gewees het, lig Diago eindelik sy hoof op. Met ’n tere glimlaggie kyk hy af in Ronelle se dromerige oë, wat openlik van haar liefde vir hom getuig. Toe verstar sy glimlag meteens, want uit die hoek van sy oog sien hy hoe doma Maria stadig in die rigting van die swembad aangestap kom.
“Pequena, dit is hemels om jou so in my arms te hou,” sê hy sag, “maar ek vrees ek sal jou nou moet laat gaan. Tia Maria is alreeds op pad om na jou te kom soek en sy gaan bitter geskok wees as sy ons hier saam in die swembad vind.”
Hy laat haar, ofskoon baie onwillig, vry uit sy arms, maar kelk haar gesiggie liefderyk tussen sy twee hande en steel eers weer ’n vlugtige soentjie voordat hy na die ander kant van die swembad toe swem.
Hy het ook net sy kamerjas en sandale aangetrek, toe verskyn die ou dame langs die swembad. “Ek het net vir jou die kabelgram gebring wat flussies gearriveer het, Diago,” sê sy, en hou die verseëlde koevert na hom uit. “En dan het ek julle twee natuurlik ook daaraan kom herinner dat dit lankal tyd was vir koffie.” Sy laat egter niks deurskemer dat sy flussies ’n ooggetuie was van hulle liefdevolle omhelsing nie, draai haar slegs na Ronelle en sê sag: “Kom, Ronella-kind, julle het nou lank genoeg geswem.”
Met ’n sweem van ’n glimlaggie kyk Diago sy tante aan en vra sag, agterdogtig: “Tia Maria, was u bewus van Ronelle se plan om vanmiddag saam met my te kom swem?”
“Wel, ek was nie juis daarvan bewus nie, maar ek het toevallig gesien toe sy van die duikplank af ingeduik het,” jok die ou dame sonder om te blik of te bloos. “En ek sien werklik niks daarmee verkeerd nie. Sy het immers saam met jou kom swem, Diago, en nie saam met ’n ander man nie!”
“Ek is ook ’n man, Tia –”
“Ag, kom nou, Diago,” val sy hom met ’n sfinksagtige glimlaggie in die rede. “Hoe op aarde gaan jy haar ooit die hof maak as ek julle nie die geleentheid daartoe gee nie?”
“Ek vrees dis ’n gevaarlike speletjie om ’n dame in ’n swembad die hof te maak –” begin hy weer.
Maar sy tante gee hom nie die geleentheid om meer te sê nie. “Voel jy dan nou spyt omdat jy haar omhels het?” vra sy met fyn spot in haar stem.
“Ja, in ’n mate voel ek nogal spyt omdat ek so haastig opgetree het,” antwoord Diago met ’n somber uitdrukking in sy andersins vurige, deurdringende oë, onderwyl sy blik Ronelle se geel figuurtjie peinsend volg, daar waar sy die trappies bestyg om haar rok en sandale wat bo-op die duikplank lê, te gaan haal. “Ronella is nog gans te oningelig, impulsief en eiesinnig om nou al die posisie as my Duquesa te beklee,” sê hy weer. “Ek vrees sy sal nog heelwat getem moet word voordat ek dit ooit sal kan waag om my liefde aan haar te verklaar. En nou mag my swye dalk by haar die indruk skep dat ek slegs met haar gevoelens gespeel het.”
“Dink jy jou gevoel vir haar is wederkerig?” wil die ou dame nou met ’n ernstige stem weet.
“Ek is heeltemal oortuig daarvan dat Ronelle my ook liefhet, Tia,” antwoord hy sag, peinsend.
“Nou ja, dan is daar absoluut niks om ongelukkig oor te voel nie,” laat sy ou tante met ’n breë glimlag hoor. “Toon haar maar net op alle maniere dat jy haar nie ongeneë is nie en wees geduldig met haar. As sy jou ook liefhet, sal sy vanself leer om haar by ons gebruike aan te pas sonder dat jy haar hoef te tem … A, hier is Ronella nou ook. Gaan verklee julle nou gou. Koffie sal aanstons op die voorstoep bedien word.”
“Het u gepraat van koffie, doma Maria?” wil Ronelle met ’n stralende glimlaggie weet toe sy by hulle aansluit.
“Ja, ek het gesê julle moet nou gaan verklee aangesien koffie aanstons op die voorstoep bedien sal word,” herhaal die ouer vrou.
Ronelle laat ook nie op haar wag nie, maak haastig verskoning en begeef haar in aller yl na haar kamer.
Twintig minute later stap sy weer op die voorstoep uit, netjies in ’n geblomde somerstabberd en wit laehakskoentjies geklee. Sy het pas gesit, toe sluit Diago by hulle aan en neem langs haar plaas.
Onderwyl hulle koffie geniet, kondig die edelman aan dat die kabelgram van sy tante afkomstig is, waarin sy hom in kennis stel dat hy hulle eerskomende Maandag op die lughawe moet gaan haal.
Die aankondiging tref Ronelle soos ’n weerligstraal. In haar roes van geluk daar in die swembad het sy totaal van Diago se voorgenome huwelik met sy niggie vergeet … En nou arriveer sy aanstaande bruid Maandag in Beira!
Ek was inderdaad ’n swakkeling en ’n gek om my so volkome aan sy omhelsing oor te gee, dink sy met ’n ligte blos van vernedering. Maar dan troos sy haar weer met die wete dat sý omhelsing ook warm en hartstogtelik was, en dat die hele episode maklik sal kan deurgaan as ’n ligte flirtasie … Ja, ek moet hom net laat glo dat dit ’n ligte flirtasie was … Maar hoe op aarde gaan ek hom dit aan die verstand bring nadat ek my gevoel so openlik aan hom getoon het?
Ronelle is nog ernstig besig om die saak te bepeins, toe hoor sy Diago ietwat lighartig sê: “Ek vrees julle twee dames sal nou moet aanstaltes maak om te gaan verklee. Die proses neem julle mos gewoonlik ure om af te handel en ek wil graag hê dat julle gereed moet wees wanneer die gaste begin arriveer.”
Ronelle laat nie op haar wag nie en begeef haar onverwyld na haar kamer; trouens, dit is vir haar ’n groot verligting om ’n uur of wat alleen te wees met die pynlike probleem wat so eensklaps in haar vreedsame lewe opgeduik het. Nooit het sy kon droom dat sy so hopeloos verlief sou raak nie! En noudat dit wel gebeur het, is haar liefde uit die staanspoor tot vernietiging gedoem, want die man van haar keuse behoort reeds aan iemand anders …!
Met ’n sug wat diep uit ’n gefolterde hart kom, stoot sy die kamerdeur agter haar toe en begin verklee vir die adellike dinee wat sy aanstons moet bywoon. Alles geskied werktuiglik, want binne-in Ronelle heers daar nou so ’n ontsettende verwarring en botsing van emosies dat sy nie in staat is om ’n gedagte te skenk aan wat sy doen nie. Sy het nooit geweet dat die liefde soveel pyn kan meebring nie!
Tog is sy betyds geklee. In die sagte, geel dineetabberd – met ’n goue draad in die materiaal geweef – goudkleurige hoëhakskoentjies, ’n dubbele string pêrels om haar slanke hals en pêreloorkrabbetjies aan haar rosige oorbelletjies, lyk Ronelle inderdaad soos ’n wonderskone godin. Uit die hangkas haal sy ’n goudkleurige mantilla en drapeer dit versigtig oor haar kastaiingbruin hare soos wat doma Maria haar die oggend gewys het.
Sonder veel belangstelling betrag sy haar voorkoms in die spieël. Toe draai sy om en begeef haar tydsaam na die groot sala, waar doma Maria en Diago alreeds op haar wag.
Laasgenoemde kom dadelik orent toe Ronelle die groot, luisterryke vertrek binnetree, en slegs ’n kort oomblik ontmoet hulle oë mekaar.
Toe wend Ronelle haar na die ou dame en vra gemaak lighartig: “Hoe lyk dit – het