sien Werner raak skaars aan sy wyn, en op sy gesig is ’n uitdrukking wat sy herken as blote uithou sonder lekker.
“Ek moes lankal met jou kontak gemaak het, maar ek was so blerrie besig om motors en vroumense te jaag,” raak Edwin meteens geselserig. Hy lag asof hy dink hy het iets gevats kwytgeraak.
“Jy het getrou en ’n kind gekry,” herinner sy hom.
“Ja, fok. Iets wat ek nooit moes gedoen het nie. Maar môre is nog ’n dag.”
Dié uitdrukking het hy ook baie gebruik toe hulle jonk was: Môre is nog ’n dag. Daarmee het hy homself, haar en ander getroos.
Sy bord is leeg, sien sy. “Help jouself, Edwin.”
“Thanks.” Hy skep en mors op die tafeldoek, maar skynbaar pla dit hom nie. “By the way, hoekom noem jy my Edwin? Jy het my altyd Eddie genoem.”
“Ag, seker oor jy nou mooi grootgeword het,” skerts sy liggies.
“Lucy, Lucy, lig van –” begin hy met ’n vol mond.
“Ag nee, moenie weer vir my daardie rympie sing nie.”
Al het sy steeds deernis vir hom, verwonder sy haar oor sy onvolwassenheid.
Hy sluk sy kos en kyk na Werner, wat rustig sy mes en vurk op sy leë bord neersit.
“Lucy se naam beteken lig, weet jy? Ons Latyn-onnie het ons vertel. Ek het Latyn gehaat, maar Lucy was mal daaroor. Nou kan sy seker al die Latynse name van die siektes en medisyne verstaan.” Hy lag. “En haar liggie het helder geskyn in die Huis van Lig, die Mara Bosman-tehuis vir kinders met die leuse Lux in tenebris lucet. Weet jy wat dit beteken?”
“Iets met lig te doen?” Werner se stem is koel en bedaard.
“Jip: ’n lig skyn in die donker. Lucy was al lig wat daar was. Sy het vir almal gesorg. Dis snaaks, want kinders wat mishandel was, boelie eintlik ander, maar sy het die teenoorge… teenoor… gesjtelde gedoen. Jy moesj gesjien het hoe lyk sjy toe hulle haar inbri… bring.” Hy hik.
Lucinda hoor dat sy tong begin sleep en sy kry skaam om haar verlede so opgerakel te hoor voor ’n man wat sy skaars ken en vir wie sy meer as blote vriendskap voel.
“Ag, kom ons praat liewers oor iets anders, Eddie. Die weeshuis is tog nie ’n verkwiklike onderwerp nie.”
“Maar onsj het in jare nie gepraat van die weesjhuisj nie. Noudat ek jou sjien, begin dit terugkom.” Hy spat van sy rooiwyn op die tafel. “Eksjkuusj.”
“Ons kan môre praat. Ek dink jy is moeg, Eddie, en ek dink jy moet nou ophou drink.”
Hy sit die glas hard neer. “Niemand sjê vir my ek moet ophou drink nie …” Maar toe gee hy haar ’n dronkmansglimlag. “Net jy kan, Loesjie.”
Sy kyk vlugtig na Werner en sien dat hy haar stip aankyk. Wat dink hy?
Anna kom gelukkig in en begin die borde opruim.
“Ek help jou met die nagereg,” sê Lucinda, staan op en neem die een bak.
Tot haar verbasing staan Werner ook op en neem twee bakke. “Ek help sommer gou.”
In die kombuis kyk sy na hom. “Ek is bevrees my ou vriend het te veel gedrink.”
Werner glimlag. “Ek sien so. Dalk sal ons hom in die bed moet sit.”
Sy byt op haar lip. “Genade, ek hoop dit sal nie nodig wees nie.”
Hy gee haar ’n vinnige drukkie en sy glimlag waarderend vir hom. Sy wens eintlik hulle kon ’n alleenaandjie gehad het. Dat hy haar weer so heerlik kon gesoen het …
Anna het die nagereg op ’n skinkbord gesit en Werner neem dit binnetoe.
Hulle tref Edwin weer met ’n vol glas aan, maar hy drink dit vinnig. “Poeding,” merk hy op.
Lucinda kyk na sy deurmekaar blonde kuif en wasige blou oë en vermoed hy maak ’n gewoonte van baie drink.
“Ja, Anna het gebakte poeding en vla gemaak,” sê sy en sit ’n bakkie voor hom neer.
Hy val weg en eet dit in drie happe op, maar sy en Werner het nog skaars begin. Toe is hy weer met die wyn doenig.
“Om te dink ek sjien jou weer,” mompel hy en kyk oordrewe liefderik na haar. “Jy’sj blerrie mooi, wee’ jy? Jy wasj altyd sjo mooi … maar ek het die anner ounsj gesjê jy’sj myne …”
Lucinda bloos vuurrooi van verleentheid en durf nie na Werner kyk nie.
“Ek wou nie kom nie … maar vir jou … het ek … vir wat moesj my kind nou vigsj kry … my vrou isj dood … maar sy het rondgeloop … die teef …”
Sy duidelike dronkverdriet, tranerige stem en vulgariteit ontstel haar en sy kyk hulpeloos na Werner, wat sy wenkbroue lig en effens knik, asof hy te kenne wil gee dat hy verstaan.
“Daai fokken vrou …” begin Edwin, en Lucinda sit hom snaarstyf en aankyk.
Toe val hy vooroor op sy hande. Werner gryp net betyds die wynbottel voor hom weg.
“Uit soos ’n kers,” sê hy. “Ek sal hom na sy kamer dra.”
Lucinda staan op. “Verskoon tog asseblief dié performance.”
“Ag, die man het pyn wat diep gebêre is. Dit kom uit as hy dronk word.”
Hy trek Edwin uit die stoel op.
“Losj my …” prewel Edwin, maar Werner trek sy arm om sy skouers en sleep-dra hom kamer toe.
Lucinda stap agterna en kyk handewringend hoe Werner die slap lyf op die bed laat sak.
“Laat hom sy roes afslaap. Môre gaan hy babelaas wees, maar ek vermoed hy drink al vandat hy uit Frankryk weg is.”
Lucinda haal ’n kombers uit die kas en gooi Edwin toe. “Hy hét diep pyn, daarom verdra ek hom.”
“Julle deel baie.”
Sy kyk op in Werner se oë en dink sy sien deernis daar, maar iets anders ook. Moenie jou nou van my onttrek nie, wil sy vra, maar sy kan nie.
Hy neem haar darem in sy arms en soen haar, maar liggies, troostend, nie soos ’n passievolle minnaar nie.
Toe los hy haar en verdwyn in die rigting van sy kamer, en laat haar gekwel en bekommerd agter.
Edwin slaap nog die volgende oggend toe Lucinda na die kliniek gaan. Sy stap onder die bome deur toe sy skielik vir Werner gewaar, in drafklere, op pad terug huis toe. Sy gaan staan en wuif vir hom, en hy draf na haar toe.
Sy neem die gespierde bene en arms en breë bors in ’n frokkie in, en dit maak haar heeltemal week.
“Haai, ek het nie geweet jy gaan draf in die oggende nie,” lag sy, en hoop hy sien nie die blos raak wat hy na haar wange bring nie.
“Ek draf elke oggend minstens vyf kilometer. Ek begin as dit nog donker is,” sê hy kortasem. “Die ding met Erik het my ’n bietjie uit die oefening gehou, maar nou begin ek weer. Hoe gaan dit met jou ander gas?”
“Hy het nog geslaap toe ek daar weg is.”
“Ek gaan gou vir Anna pla vir ontbyt, dan meld ek weer by die kliniek aan.”
Hy draf weg en sy kyk hom agterna. Hulle onverwagte ontmoeting het sommer die dag vir haar meer opwindend gemaak. Vol moontlikhede.
Die vooruitsig om hom binnekort weer te sien, inspireer haar. Hy raak al meer vir haar soos ’n middel waaraan sy verslaaf is.
Die dag begin geweldig besig en toe Lucinda uiteindelik saam met verpleegster Jenny en suster Martie by Erik uitkom, is Werner tot haar teleurstelling nie daar nie.
Sy buk oor die kind, wat baie moeg lyk. “Hallo, Erik,” sê sy. “As jy mooi herstel, kom jy een van die dae uit.”
Hy