storm die trap af en vat koers teen die helling op na die poort van Samaria. ’n Menigte werkers stroom agter hom aan, juigend, baldadig.
2
Toe Johanan naby die lyk van die Fenisiër langs die wagtoring tot verhaal kom, is hy heeltemal alleen, afgesien van ’n paar soldate en opsigters wat verdwaas daar rondstaan. Hy voel so mislik van skok en afsku dat hy blindelings terugstap na die klipgroef.
Hy vat koers na die werkers wat nie agter Obed aangehardloop het nie. Hulle staan dig bymekaar, beduie en praat opgewonde. Al praat hulle nie hard nie, kan ’n mens hul blydskap aanvoel. Dis te verstane, dink Johanan. Hulle is meestal Kanaäniete, met enkele Israeliete tussen hulle. Waarom sal hulle dan nie bly en opgewonde wees nie? Hulle gaan immers vir hul afgod ’n tempel in die hart van Israel help bou. Die eerste sigbare teken dat Baäl in Israel erken word.
Uit die groep Kanaäniete stap Sihon na hom toe en kom vlak voor hom staan. Johanan soek in sy vriend se oë na vermakerigheid, vreugde of oorwinning. Maar hy gewaar niks daarvan nie; net ef fense opwinding, verbeel hy hom.
“Jy kan dit maar vra,” sê Johanan. “Wat soek ek hier? Waarom is ek nie saam na die poort nie?”
“Ek is bly jy’t nie gegaan nie,” antwoord Sihon. “Wat kan Obed uitrig teen die mag van die koning?”
Johanan kyk op na die massiewe vestingmuur van Samaria, met sy torings en borswerings, en daaragter die vierkantige torings van die koningspaleis, beskut en onaantasbaar.
“Ja,” antwoord Johanan, “wat kan Obed uitrig teen die mag van die koning? Teen soldate en strydwaens en ruiters?” Hy betrag die samedromming voor die poort. “En tog, ek moes gegaan het. Ek voel soos ’n lafaard … Deurdat ek nie saamgegaan het nie, sondig ek.”
“Dit is ’n bevel van die koning dat die tempel gebou moet word,” opper Sihon.
“Die Here is groter as die koning. As ek my hand optel om vir Baäl te werk, dan sondig ek teen die Here.”
“Wat gaan jy nogal doen?”
Johanan laat sy kop sak. “Ek weet nie, maar ek sal nie één klip bewerk vir Baäl se tempel nie.”
“Moenie dwaas wees nie. Koning Omri laat nie met hom speel nie, en Agab is nog vuriger as sy pa.”
Hulle hou die gewoel en gewerskaf daar voor die poort dop, luister na die krete van Obed en sy volgelinge.
“Hulle sal niks uitrig nie; lyk my die soldate keer hulle voor,” sê Sihon.
’n Afdeling soldate met spiese en gevelde swaarde versper inderdaad die poort en hou Obed en sy klipwerkers op ’n afstand.
Eers toe dit begin lyk of Obed en sy manne die soldate kaalhande gaan pak en party al begin klippe optel, slaag die poortwagter daarin om tussen die soldate deur te beur tot heel voor.
“Wat soek julle? Waar wil julle heen?” vra hy.
“Ons wil met die koning praat. Ons gaan nie vir Baäl werk nie! Waarom moet Baäl ’n tempel in Samaria kry?” skreeu hulle.
“En ons het die Fenisiër doodgeslaan!” roep een uit asof dit ’n kordaatstuk is. Hulle juig hom toe.
Die poortwagter is skoon oorbluf deur die woede en vasberadenheid van die menigte. Net een misstap en hier gaan bloed loop.
“Met die koning kan julle nie praat nie, want hy is baie siek,” probeer hy hulle troef.
“Dan wil ons met prins Agab praat!” roep Obed uit.
“Ek gaan vir Obadja haal, dan kan julle met hom praat.”
“Ons wil nie met Obadja praat nie, ons wil met prins Agab praat!” dreig Obed.
Die poortwagter is ’n versigtige man. Hy wil hom uitwurm uit hierdie situasie. Hy wil bloot die poort bewaak en nie betrokke raak by die storm wat vandag hier dreig nie.
“Obadja is hoof van die paleis,” antwoord hy derhalwe. “Hy kan vir julle die pad oopmaak na prins Agab.”
“Loop haal hom dan,” gebied Obed en swaai sy vuis.
So verlig was die poortwagter nog selde. Hy het al gehoor van Agab se humeur wanneer hy ontydig gepla word. En vir Agab is dit nou dalk ontydig.
Prins Agab en prinses Isebel ontspan in ’n koel bovertrek van die paleis. Isebel is moeg ná die lang reis van Sidon na Samaria.
Agab is aan die stil kant. Die vreugdegeluide wat van die binneplein af hoorbaar is, hinder hom. Dit pas nie mooi nie, dink hy.
Sy pa lyk nie goed nie. Lê soos ’n lyk onder die laken op sy groot bed, en hier buite vier die mense al bruilof asof die groot Omri niks makeer nie. Agab wou die troue uitstel, maar koning Omri wil niks daarvan hoor nie.
Toe dié gedagtes te hinderlik word, gaan skink hy van die wyn wat hy vooraf by die wingerdboer Nabot van Jisreël laat bestel het, in twee silwerbekers. Hy gee vir Isebel hare, kyk haar enigsins afgetrokke aan. “Op ons huwelik môre,” sê hy. “Mag dit meer word as bloot ’n politieke huwelik.”
“Jy’s naar,” antwoord Isebel gesteurd. “Dit is meer as ’n politieke huwelik. Jy’s my prins – jy’s aantreklik, ondernemend én kragdadig.”
“Kragdadig?”
“Ek het skaars my voet in die paleis gesit toe beveel jy namens koning Omri dat ’n tempel vir Baäl gebou moet word. Dit noem ek kragdadig.”
Agab glimlag onseker. “Jy’t dit dan ’n huweliksvoorwaarde gemaak.”
“Vind jy dit verkeerd? As jy die reg het om jóú god te aanbid, het ek tog seker die reg om myne te aanbid?”
“Dit betwis ek nie. Dit is net … wel, ek is net bang dat ek my daarmee skade kan berokken … Ek wil nie my volk van my vervreem nie. In elk geval, beskou dit as ’n trougeskenk.”
Hy kom langs haar sit, drink van sy wyn, laat dit in sy mond rondspoel. “Allawêreld,” sê Agab voldaan, “so ’n Jisreëliet kán darem wyn maak.”
“Heerlik,” beaam Isebel. “Jy’t self gesê duisende van jou mense aanbid die heilige Baäl.”
“Ja, en duisende verafsku Baäl.”
Sy stap na die venster wat uitkyk op die poort en die binne-plein. Hy betrag haar en sy prikkel hom opnuut – slank en statig, ’n vorstin by uitnemendheid, koperbruin hare, welig en ryk, olyfbruin vel …
“Jy gaan ’n groot vors word, Agab,” sê Isebel en voel die hitte van die mure teen haar gesig. “Jou volk het jou lief. Kyk hoe’t hulle na Samaria gestroom vir jou huwelik. Kom kyk hier.”
Agab stap na die venster, en Isebel sit haar hand om sy lyf. Saam kyk hulle af na die gewoel en gewerskaf op die plein.
“Hulle is nuuskierig om my bruid te sien,” sê Agab vrolik. “Hulle vier nou jou aankoms.”
Dié mense is so kru en aards, so anders as haar eie mense. Daar is alles fyn, beskaaf en presies. Só het sy grootgeword. Heimwee pak haar beet sodat sy van die venster wegdraai en nog ’n sluk neem van Nabot se wyn. Hoe sal Etbaäl se dogter oor die weg kom met hierdie ruwe klomp, wonder sy, en skielik voel sy neerslagtig. Sy sal hulle moet opvoed …
“Kom gesels met my,” sê Isebel en vly haar op die rusbank neer, kyk in die vertrek rond. Alles is stroef en verbeeldingloos, bloot dienlik; niks fraais, fyns en warms nie, geen atmosfeer nie. “Kom vertel my meer van my nuwe land.”
Agab bly doodstil voor die venster staan.
“Agab! Jy hoor my nie eens nie …”
“Jammer.” Hy draai om en kom na haar toe. “Wonder wat by die poort aan die gang is.”
“By die poort? Waarom?”
“Lyk my die soldate keer mense daar voor. Daar’s