“Obadja? Ek het gesê ons wil nie gesteur word nie. Prinses Isebel rus.”
“Ek moet met u praat oor ’n ernstige saak, prins Agab.”
“Waarom met my? Is ek die koning van Israel?”
“Ek kom nou van koning Omri af,” antwoord Obadja geduldig en onderdanig. “Hy’s baie swak, soos u weet, en hy’t gesê ek moet met u kom praat.”
Agab aarsel, soek by Obadja na ’n aanduiding van waaroor dit gaan, maar sy gesig is uitdrukkingloos, sonder ’n sweem van emosie. Hy kan soms nie verhelp om ergerlik te word omdat Obadja so ’n volmaakte amptenaar is nie. Hy kon nog nooit werklik tot die man deurdring nie. Hy wonder partykeer of Obadja ’n hart het.
“Kom dan binne,” sê Agab teësinnig.
“Kan ek … kan ek met u alleen praat?” vra Obadja taktvol en kyk na Isebel, wat nader gestaan het.
“Een ding moet jy dadelik verstaan, Obadja,” antwoord Agab bars, “in Israel is daar niks wat vir my aanstaande vrou verborge hoef te wees nie.”
Obadja buig ef fens, stap binne en druk die deur agter hom toe. Dit het Isebel nie ontgaan dat hy net terloops vir haar gebuig het nie.
“Daar was ’n ernstige voorval in die klipgroef, prins Agab,” sê Obadja sonder meer. “Meer as duisend werkers weier om klip te bewerk vir die Baältempel. Hulle het … hulle het die hoofopsigter, die Sidoniër, gestenig.”
Isebel gee ’n tree nader, bly dan staan, styf regop. Sy gluur Obadja aan asof hý die Sidoniër gestenig het.
“Hulle dring daarop aan om met u te kom praat, U Hoogheid.”
Agab streel oor sy baard en wag om oor die skok te kom. Obadja verpersoonlik vir hom die oorgrote deel van Israel, en hy wens hy kon deur die man sien sodat hy kan weet hoe diep dié ding loop wat vanoggend tot uitbarsting gekom het.
“Is hulle kwaad?” vra Agab.
“Hulle is baie opstandig, prins Agab.”
Agab stap na ’n ebbehouttafel en skink vir hom nog wyn. “Wat raai jy my aan, Obadja?”
Obadja huiwer. Hy ken die skadukant van Agab – sy lis, sy geslepenheid, sy wreedheid partykeer – en hy wil nie graag sy kop in ’n byenes steek nie.
“Kom, Obadja! Ek wag!”
Obadja se verknogtheid aan die Verbond en aan dié deel van sy volk wat weier om die knie voor Baäl te buig, dwing hom om te praat. Daarom antwoord hy reguit en duidelik: “Ek sou hulle ander werk gee, prins Agab.”
“Daardie klipwerkers is die koning ongehoorsaam en jy stel voor ek moet hulle ander werk gee?”
“Hulle glo as hulle Baäl dien, sondig hulle teen God,” antwoord Obadja. “Hulle beskou Baäl …”
Agab hou sy hand op. “Genoeg! Ek verstaan … Jy kan maar gaan. Stuur hoofman Jehu na my toe.”
Agab hou Nabot se wyn op sy tong, proe die volheid daarvan. ’n Regte yweraar, dié Obadja, dink hy. Kop in een mus met die profetestand. Dié dat hy alles oor die boeg van die godsdiens gooi. Hy’t geen begrip van die groot wêreld daarbuite nie, min insig in die politiek. Staan met sy kop in die wolke en vergeet dat daar ’n aardse mag ook is.
Obadja buig en gaan uit. Skielik is die vertrek opvallend stil.
“Wat ’n vreemde vent,” sê Isebel oplaas. “Onindrukwekkend, bekrompe, sonder visie, dit kan ek sien. Hoe kan hy hoof wees van die paleis van Samaria?”
Agab korrel afgetrokke aan ’n tros druiwe. “Obadja is nie gek na my nie,” beken hy.
“Kan dit jou skeel?”
“Jy verstaan nie, Isebel. Deur hom kan ek tot in die hart van Israel kyk. Obadja is soos ’n vlag wat wapper en vir jou wys hoe die wind waai.”
Hy stap weer na die venster en kyk af op die plein en die poort. Die singery en dansery, vrolike gewoel van mense, streel hom. Die meeste braaivure is al aangesteek en op ’n paar plekke word beeste op die spit gedraai.
Die klomp soldate in die poort en die gedrang van die skare voor die poort ontstel hom egter, sodat hy omdraai na waar die swaard van die een of ander verslane vyand teen die muur uitgestal word, bebloed nog, ’n simbool van die grimmigheid wat maar steeds aan Israel se grense prut.
Agab raak die ou donker bloed met sy voorvinger aan terwyl Isebel hom stip dophou. So groot en fors, dink sy. ’n Man onder die manne, op die oog af. Sy wonder watter soort mens hy werklik is. Tyd om hom goed te leer ken was daar nie, want koning Omri wou sy seun veilig getroud sien voordat hy tot sy vadere versamel word, en haar pa wou haar graag met Agab getroud sien om die band met voorspoedige Israel stywer te bind – en ter wille van veiligheid. Die koning van Aram kyk jaloers na die geldkof fers van Sidon en Tirus …
“Hoe sal ek Israel ooit verstaan,” kla Agab sonder om om te draai. “Een deel vier saam met my fees en die ander wil my hakskeensenings afsny.”
“Jy bekommer jou tog seker nie oor die gepeupel daar voor die poort nie?” sê Isebel laggend.
Agab kom vat sy drinkbeker en kyk in die wyn, rooi en swaar soos die bloed aan die ou swaard. “Daar ís ’n beroering in Israel, Isebel. Daar is dinge wat skaaf. En vandag het dit bloed uitgeskaaf!”
Hy drink sy wyn, sit die drinkbeker hard neer en luister na die geluide op die plein.
“Hulle het ’n Fenisiër gestenig,” herinner Isebel hom. In haar mooi oë, so lieftallig, gewaar hy tog die aanklag.
“Wat raai jý my aan om te doen?” vra Agab ef fens ergerlik. Sy is immers nog nie eens sy vrou nie … Hy dink aan die stories dat sy oor haar vader se hofhouding regeer het.
Isebel verroer nie ’n spier nie. “My vader sou ’n voorbeeld van hulle gemaak het. Hy sou hul voorlopers laat stenig het soos hulle my landgenoot gestenig het. ’n Bevel van koning Omri kan mos nie sommer oorboord gegooi word nie.”
Agab draai weg, beskou die trougeskenke, wat op ’n lang tafel uitgepak is, sonder dat hy hulle eintlik raaksien, want wat vanmôre gebeur het, laat hom weer dink aan die slepende kwellings van sy volk. Hy wéét die volk kla oor die hoë belastings, die diensplig en die dwangarbeid wat manne ’n groot deel van die jaar van hul daaglikse bedrywighede wegneem om in die leër te dien of in die arbeidspanne, weg van hul geliefdes, hul boerderye en hul bedrywe. Hy weet dat ’n groot deel van Israel mor omdat hy Baäl aanbid.
Hy weet ook van konings wat doodgemaak is omdat hulle hul volk woedend gemaak het …
“Hulle is mý mense. My eie mense. Israeliete,” sê hy sag maar nadruklik.
In die stilte wat op sy woorde volg, is die gebulk van ’n benoude bees hoorbaar, dringend en aanhoudend.
“Moord is moord!” antwoord Isebel. “Jou mense moet leer die koning se woord is die wet.”
Toe hy na haar omdraai, glimlag sy, maar die kilheid in haar oë ontgaan hom nie.
Dit ontstem hom, maar wat sy sê, is waar, dink Agab.
Weer word daar aan die deur geklop.
’n Rooiblonde jong man met ’n vos volbaard kom binne nadat Agab gaan oopmaak het, buig vir Agab en Isebel en bly binne die deur staan.
“Dit is Jehu, prinses Isebel,” stel Agab hom bekend. “’n Hoofman oor duisend.”
“En nog so jonk?” vlei Isebel vir Jehu. Met die eerste oogopslag hou sy van hom. Lank en stewig, met die helderblou rustelose oë van ’n yweraar en die houding van iemand wat nie sommer terugdeins nie. Hy lyk ongenadig sterk. Kan seker ’n jong seder op die grond afbreek, dink sy.
“Jehu,” sê Agab sonder omhaal, “gaan haal die leiers van die opstootjie in die klipgroef en bring hulle na die oudiënsiekamer.”
Sonder om