Gedeeltelik bewolk. Ruan Kemp

plakkaat is dan in die hoofstraat,” het ’n vrou namens haar gemeenskap beswaar gemaak. Die vrou se identiteit word beskerm volgens die “U stem is geheim”-klousule van die gedragskode van die Onafhanklike Verkiesingskommissie. Meneer Pepler, ’n gewilde Afrikaanse sanger, het laat weet dat hy dit ná dese oorweeg om van loopbaan te verander.

      Kees Terreblanche is steeds nie by die huis nie. Vyf voertuie in die oprit. George lui die voordeurklokkie vir ’n goeie vyf minute, stap straataf hospitaal toe. Hy hoef nie in te boek nie want hy het nooit uitgeboek nie. Hulle prop hom vol pille. Dormonoct. Camcolit. Clopixol. Artane. Risperdal. Naasbestaande meneer Terreblanche kry die rekening. R2 788, 91, dit sluit R1,90 in vir ’n skeermeslemmetjie, ’n Dahlhausen Double Edge.

      George maak ’n kollekteeroproep ouetehuis toe. Vra tannie Betsie om vir hom ’n buskaartjie terug Bellville toe te koop. Hy sal dit by die Checkers optel. Rook sy tweedelaaste sigaret. Bêre die pakkie in sy hempsak naby sy hart.

      Tannie Betsie spring weg en verrig die takie asof dit ’n plesier is, sy hou daarvan om te help, sy hou van George. Ander mense kan sê en dink wat hulle wil, maar sy wat tannie Betsie is het in George se hart in gesien, en ’n mooi man daar binne raakgesien, ’n slim man, ’n man wat seergekry het.

      “George kom huis toe,” sê sy vir tannie Trieksie.

      Tannie Trieksie mis ’n steek. “Oom Jaap sal bly wees,” sê sy, brei.

      “Ja, hy mis hulle uitstappies,” sê tannie Betsie.

      Oom Jaap maak protesterende mompelgeluide. Die rolstoel se wiele tjirp op die teëlvloer.

      “Hoor hoe opgewonde is hy! Nè, Oom?” Tannie Betsie leun oor en maak seker die rolstoel se remme is stewig vas. “Niemand anders sal die inisiatief neem en ’n kreupeling vir ’n uitstappie vat nie. Dit vat ’n spesiale mens.”

      George sit ’n dag in die Dros om. Wag vir die bus. Hou die deur dop. Hy verwag nie dat Kees daardeur sal stap nie, want gisteraand het anderskleuriges op hierdie stoele gesit, met hierdie vurke geëet, uit hierdie glase gedrink. ’n Wit vrou kom in, steek vas in die deur en raas met haar twee seuns. “Los mekaar nou uit! Julle is in skooluniform.” Toe sy wegkyk, soen hulle oopmond. ’n Vrou wat lyk soos Felicia Mabuza-Suttle kom ingestap en wag ongeduldig dat ’n kelner vir haar ’n sitplek aanwys. Daar is sitplekke orals. Die kelner het puisies en sukkel om die fynere kunsies van die restaurantbedryf te snap. Hy dra die skinkbord soos ’n skild. Mabuza-Suttle se handsak is nagemaak maar haar borsmaat is eg. Uiteindelik kry sy ’n sitplek en bestel ’n glas water. Om mee te begin. George vra die kroegman vir ’n glas water. Daar is rugby op die kroegtelevisie en ’n verfynde man wat bier drink kyk daarna.

      “Die Afrikanerpsige is penetreerbaar,” sê die verfynde man. “Vat my ses biere, dan kan ek rugby kyk, dan verstaan ek die reëls, dan kan ek die skeidsregter se foute uitwys. Ses biere, dan is ek ’n Boer. Wat drink jy?”

      “Bier,” sê George, vat ’n sigaret uit die pakkie wat die verfynde man aanbied.

      “Daar’s ’n gaatjie in die Afrikanerpsige,” sê die verfynde man. “Dis my keelgat.”

      Hulle is in die eetsaal vir etenstyd toe George by die hek instap. Deur die eetsaalvenster kan hulle hom sien aanstap met sy boggelrug-grotbewonerwaggel. Tannie Betsie gee ’n gilletjie en spring op. Oompie Jan, die idioot, klap hande, vergeet om klaar te kou, die kos val by sy mond uit. Oom Jaap val plat met sy gesig in sy bord, kruip daar weg tussen die degievis en die gebakte aartappels en die drieboonslaai. Tannie Betsie groet George op die stoep met ’n uitgerekte drukkie, vat versigtig aan die bloedroof in sy oorskulp.

      “Wat het gebeur, my engel?”

      “Ek het geval.”

      ANAMNESE

      1960–1974

      To name a sensibility, to draw its contours and to recount its history, requires a deep sympathy modified by revulsion.

      Susan Sontag, Notes on Camp