hy vermoedelik op pad na Bitterpit verkluim het. Sy lyk is naby ’n bos gevind.
George kry sommer gou-gou ’n saamrygeleentheid by ’n Christelike paartjie in ’n blink gesinsmotor. Hulle kom nou net van die kerk af, enema op hulle gesigte geskryf. Net buite Bitterpit vra hy hulle om stil te hou. Op die koppie anderkant die kanaal het iemand JESUS IS HERE met wit klippe uitgepak. George wys vir hulle die koppie. “Was Engelse mense gewees,” lag hy, slaan die deur.
Hulle tob lank daaroor toe hulle wegry voordat hulle in hulle kleingelowigheid daarvan vergeet. Dit is die Skema. Dis wat hulle die plaas genoem het: die Skema. Hier het Ou Jim die droogteprobleem probeer oplos. Almal met grond langs die kanaal plant wingerd, maar Jim sê fok die wingerd, plant lusern. Hy was lief vir sy skape. Hier het hy silo’s gebou om die lusern in te stoor, maar dit het nooit gewerk nie. Die lusern wou nooit onder uitkom nie, dan moes hulle met lang lere tot bo, die dak uitmekaarskroef, afhys, en met vurke en grawe die lusern uitskep, afhys, en later, toe die reën wegbly, moes hulle met toue afsak en die lusern met mandjies ophys. Dit was harde werk, maar die skape was nooit honger nie. Die silo’s staan nog. Dis die hoogste konstruksie in die kontrei. George sit ’n dag langs die kanaal om, die kanaal is 120 kilometer lank, die water grysgroen en koel, kyk hoe die lyke verbydryf.
Buite Bitterpit se haarsalon staan ’n blouoog-kleurlingkind met sy hand in sy broek. George gee hom ’n klap teen die oor, stap die salon binne.
“Haai! Het Oom ’n haarsny nodig?” vra Mollie, verbaas om haar oom te sien.
“Nee dankie, tannie Betsie sny my hare.”
“Wie?”
“Sy’s my squeeze by die ouetehuis.”
“Haai! Hoe gaan dit met Oom? Oom lyk goed!”
“Short back and sides. Dis hoe die Beatles gelyk het,” sê hy, verstel sy kuif.
“Haai. Wat maak Oom hier?”
“Wat weet jy van minerale?”
“Haai. Nie veel nie.”
“Het jy vir my geld om te leen?”
“Haai. Nee, jammer, Oom.”
Toe George uit is, bel sy haar pa op Upington: “Mal George is op pad.”
Kees Terreblanche is nie by die huis nie. George stap straataf Gordonia Hospitaal toe. Dis hier waar sy suster oorlede is. Asbestosis. Opgetel in Pyphekstad waar sy skoolgehou het, waar die plafon uit rou asbes gemaak is. Of dalk by Kleinbegin self, langs die asbesmyn, waar sy met poppekasteater kinders vir Jesus gewerf het. George boek homself in.
“Ek is siek.”
“Is dit Meneer se oor?”
“Nee. Ek is depressief.”
Hulle gee hom ’n trollie om op te lê, wiel hom in ’n muwwerige stoorkamer in. Hy voel gelukkig tussen die pakke papiere. Dik leggers waarin mense se binnegoed vasgeteken is, dele van die anatomie wat net aan dokters behoort. Hy tel homself aan die slaap, die dokters in sy lewe soos skape. Dokter Buys, dokter Odendaal, dokter Pieper, dokter Geel, dokter Rabe, dokter Baillie, dokter Laskov, dokter Niehaus, dokter Kelly, dokter Van Zyl, dokter Malherbe, dokter Dippenaar, dokter Cilliers, dokter Swart, dokter Van der Swart, dokter Burns, dokter Wilson, dokter Botha, dokter Feynman. Reeksmoordenaars in wit jasse, blinkgevryfde sny- en steekimplemente, x-straalgewere, dik leggers.
Die volgende oggend is Kees Terreblanche steeds nie by die huis nie. Die ou swerkater. George weet nie wat het sy suster in daardie man gesien nie. ’n Droë drol met ’n irriterende stem. ’n Trokdrywer wat sy lyf boer hou. Te dom om skelm te wees, maar skelm nietemin. Ou Jim het ook nie van hom gehou nie. Maak hom met hanekraai wakker. “Op is jy! Die kar moet geduco word. George wil vanmiddag terug varsity toe.” George slaap tot die werk aan sy Datsun klaar is, die duco halfdroog is, Kees se lyf half pers geduco is.
George stap middedorp toe. Langs die pad in die gruis lê ’n blinkding. Dis ’n knipmes. George gaan sit langs die knipmes en trek sy skoene uit. Sny sy toonnaels met die mes, wonder oor die lewe van die mes. In vergelyking met sy toonnaels het die mes ’n bra vervelige lewe gehad. Hy gril vir die lem toe hy klaar is. Vergeet sy skoene toe hy wegstap. Hy voel die wind aan die punte van sy tone, dit skep ’n illusie van spoed. George jaag verby homself op ’n 50 cc-Garelli, hande in sy sakke. Daar voor, net verby die polisiekantoor met die standbeeld van ’n man op ’n kameel, trek ’n verkeerskonstabel met wit handskoene hom af. Gee hom ’n boete omdat hy so onverskillig is.
“Maar my hande kry koud,” sê George.
“Jy kan nie met ’n amptenaar van die gereg redeneer nie,” sê die verkeerskonstabel, verdubbel die boete.
’n Gewasde plaasbakkie, blouoogkind agterop, hou stil voor die sonbrilwinkel. Upington het meer sonbrilwinkels as boekwinkels. Die sonbrille laat jou cool kyk, maar doen fokkol vir jou mentaliteit. Upington se biblioteek maak vieruur toe, maar die karwasplekke bly tot laat oop. Upington is ’n armblankeman wat ryk geërf het. Sy vrou het ’n verblindende versameling donkerbrille en sy bakkie is altyd skoon, daarop kan jy wed. Bedags laai hy sy uitvoertafeldruiwe op ’n Boeing, snags baljaar hy in ’n geenpoeletjie waarin bloedverwante kleuters pis. Langs die sonbrilwinkel is Pa Jim se prokureur se kantoor. Iemand het die naambordjie wat van koper gemaak is gesteel.
“Ek wil weet wat van die restant geword het. Wat my toekom. Ek weet deel daarvan was die minerale regte.”
“Minerale regte?” vra die prokureur, gril vir George se voete, dis kaal, en groot, en grys.
“Ja, die Jim Moore Mineraletrust.”
“As daar so iets was, is dit te laat, Meneer, al die minerale behoort nou aan die staat.”
“Die staat?” giggel George.
“Ja.”
“Maar dis daylight robbery.”
“Dis die wet.”
“Wat het julle van my pa?”
“Ek glo nie ons het iets nie, Meneer. Dit was lank terug.”
“Ek is nie haastig nie,” sê George, sit sy voete op die lessenaar. Die prokureur het nog nooit grys voete gesien nie. Lyk of die man deur kole loop vir sakgeld. Tel die foon op.
“Leezl, hier’s ’n meneer Moore hier, hy is nogal haastig, hy is op soek na ’n Jim Moore Mineraletrust. Kyk of jy dit vir ons kan kry, asseblief … Ja, Jim Moore. Dankie.”
Twee verdiepings onder die grond, in ’n vuurvaste bunker met outomatiese klimaatbeheer, pons Leezl die verlangde data op ’n magtige komper in. Die masjien krap sy kop vir ’n fraksie van ’n sekonde, dan skop pneumatika in, en meganiese arms blaai deur die rekords. ’n Jong inboorling stap die kantoor binne, maak ’n laai in ’n geroeste liasseerkabinet agter George oop, soek onder G.
“Jim is met ’n jee,” sê George, “nie met ’n gee nie. Jee vir Jesus. Gee vir uselessgeit.”
Sy trek ’n ander laai op. “Hier’s ’n Joseph Moore,” sê sy. “Nie ’n Jim nie.”
“Ja. Dis hy,” sê George, hou sy hand uit.
Sy ignoreer George, gee die legger vir die prokureur. Hy blaai daardeur.
“Dit is die Knoxfort-trust, Meneer. Die trustees is Xanti Moore, Joseph Moore en ’n meneer Terreblanche. Hier is niks wat jou aangaan nie.”
Die prokureur blaai deur die legger met dieselfde hoeveelheid entoesiasme waarmee hy sy hol afvee. George herken nie die mnemoniek van Yskor, Pioneer, Newmont en Thabex wat uitstaan soos skagte op ’n Noord-Kaapse vlakte op die briefhoofde nie. Maar hy herken dié van sy eie prokureurs.
“En daai papiere?”
“Waai?”
“Daai wat sê Basset, Barker en McBarrister.”
“O, daai,” sê die prokureur, maak die legger toe. “Daai is transports.