Europa in Flagranti. Stanisław Cat-Mackiewicz

głosów. Wieczorem w teatrze publiczność także zaczęła wznosić nieprzyjazne okrzyki. Król powiedział francuskiemu dyrektorowi protokołu: „Ależ to nic, ja nic nie słyszę”. Potem odważnie poszedł na spacer po kuluarach teatru, spotkał słynną aktorkę Joannę Granier, podszedł do niej, powiedział: „Mademoiselle, podziwiałem panią w Londynie”. Potem był na wyścigach, w operze i wszędzie zachowywał się podobnie. Na obiedzie oficjalnym wzniósł toast: „Znam Paryż od dzieciństwa. Wielbię piękno tego miasta, jedynego na świecie. Wielbię umysłowość jego mieszkańców”.

      Lody zaczęły pękać. Kiedy żegnano Edwarda VII, nie wołano już: „Niech żyją Boerowie”, lecz: „Niech żyje król”.

Dnia 7 czerwca prezydent Francji, pan Loubet, rewizytował króla w Londynie³.

      W kwietniu 1904 roku Anglia i Francja podpisały układ, który pozostawił Anglii wolne ręce w Egipcie i dawał Francji swobodę w Maroku.

      Przedtem, bo w styczniu 1902 roku, Anglia podpisała układ sojuszniczy z Japonią, co jej otwierało możliwości przetargowe z Rosją.

      Był to bilans pierwszych lat panowania i dyplomacji Edwarda VII.

      V

Wreszcie chciałbym wspomnieć o słowach lorda Curzona, który w tych czasach poświęcał swą książkę „tym wszystkim, którzy tak jak ja wierzą, iż imperium brytyjskie jest po Opatrzności Boskiej największą siłą na świecie istniejącą dla dobra ludzkości”. A także o tym, że w czasie wyborów do parlamentu w 1901 roku zostali wybrani dwaj posłowie laburzystowscy: John Burns i Keir Hardie⁴. Dwaj inni laburzyści, którzy kandydowali także wówczas: Ramsay MacDonald, późniejszy premier, i Filip Snowden, późniejszy minister skarbu, nie otrzymali dostatecznej ilości głosów i posłami nie zostali.

      Przypisy

1 Ślub miał miejsce w 1863.

2 W rzeczywistości koronacja odbyła się 9 sierpnia 1902.

3 W rzeczywistości Loubet odwiedził Londyn w lipcu 1903.

4 Pierwszymi laburzystowskimi parlamentarzystami byli, wybrani w 1900, Keir Hardie i Richard Bell.