maar wat de hel help dit hom, vir hom wat Lou Pepler is? Veral toe Ma op heroïen OD en Pa die pad vat, hom by Ouma los, wat hom summier skoolkoshuis toe pos. Maar Ouma moes later skuldig gevoel het, want hy en haar plaaslike vrouevereniging was haar enigste erfgename. Die vroue het meer gekry as hy, maar hy hét ten minste ’n neseiertjie.
Andersins was sy opsies erg beperk.
Ná matriek is hy uitgelewer aan humorlose ou omies … nee, nie omies nie, aan blerrie ou despote wat jong seuns misbruik het om vir hulle delusies te gaan veg en sterf in ’n ander land se bosse. Terwyl húlle lekker knus in Bryntirion en Akasiapark, in Libertas, Groote Schuur en Westbrooke sit.
Hy en skoolmaat Kokkie was vir ses maande in die polisiekollege in Pretoria, toe na die Security Branch: Anti-Terrorist Squad in John Vorster-plein, Johannesburg. Daar word hulle geleer om elke nag met haelgewere en outomatiese wapens terreur te saai onder vroue, kinders en bejaardes in Soweto en Alexandra.
Hy en Kokkie soek nuwe avontuur en sluit vrywillig aan by Ops K, kry teeninsurgensie-opleiding by Groblersdal, vlieg Suidwes toe, beland by die SB-tak in Oshakati. Pligte: ondersoek terroristiese aktiwiteite, versamel inligting oor terroriste, ondersoek terroristiese moorde, ondervra verdagte terroriste …
Terrs, terrs, van jy jou oë oopmaak tot jy dit saans sluit.
En die sadiste wys jou graag hoe hulle so ’n terr ondervra en aan die praat kry. Klap hom op die ore tot dit bloei, skop hom tussen die bene, laat hom in ’n vlak gat lê en steek ’n braaivleisvuur op die sinkplaat oor die gat aan. Luister hoe hy daar onder huil en pleit terwyl hy begin kook. Of gee hom elektriese skokke. Die Luanda-telefoon werk soos ’n bom, een van daai ou slingerfone van swart bakeliet wat elektriese impulse opwek met die draai van die slinger. Knip elektrodes aan sy oorlelle, nippels en penis vas en begin draai. Jy moet lank draai om Luanda toe te bel, terwyl hy skree en wriemel en aanhou, aanhou gil van die pyn. Groot pret vir die sadiste, daai blerrie Luanda-foon.
Gee hom gas, boet! por die omies uit Pretoria. Gooi nog ’n vleisie op die kole, skink nog ’n dop, sing nog ’n song en probeer vergeet van môre, want môre is jy dalk moer toe, boet. Per adres die terrs se AK’s of RPG’s of landmyne. Maar moenie worry nie, boet, ons stuur jou stukkies met die Flossie terug, gekis en toegespyker, en ons stuur die vroom kapelaan na jou mense toe, die kapelaan ken sy storie: Dapper seun, sy lewe gaan opoffer vir sy geliefdes by die huis, en vir sy volk, en vir sy vaderland, en hier is sommer ’n medalje vir dapperheid ook, hang dit daar teen die muur langs die President se mooi portret.
So nie, as jy gelukkig was, as die koeël of granaat of landmyn nog nie jou naam dra nie, is dit terug bos toe. Gaan soek die fokkers, boet! En bring hulle terug, lewend of dood, R2 000 ’n kop uit ons geheime staatsfonds, so mooi geadministreer deur ons goeie broeders van Militêre Intelligensie.
Maar die jong gemoedjie is broos, en van elke dag se intieme omgaan met die dood raak jy skoon bosbefok. Bossies vir kort. Fatalisties. As dit gebeur, dan gebeur dit, nè? Ons gaan almal tog een of ander tyd moer toe, kan nie daarvan wegkom nie.
Maar dis ook ’n soort prikkel, soos die effek van ’n goeie zol, om so saam met die dood te leef. Word ’n adrenalien-junkie, soek daai high daar in die bos, die high van jy stap in, maar jy weet nie of jy weer gaan uitstap nie. Jy verwag die lokval, die landmyn, die koeël met jou naam op. Jy dink: Lê ek vanaand in ’n lyksak, of gooi ek vanaand ’n bier af, singende saam met die manne om die braaivuur?
Regte cock-teaser, hè? Julle kry die spore en jy voel die prikkeling in jou lieste, soos vir daai sexy girl wat jy wil bykom op jou volgende trip States toe. Julle volg die spore, soek, soek, soek, ure, dae. Die spanning bou op, die adrenalien bruis. Dinge lyk goed, dinge lyk goed … kom nou, girl, moenie ’n man so terg nie.
Skielik die kontak. Jy ontplof in ’n klimaks van emosies, voel skielik soos een van die ou despote daar veilig tuis, kragdadig. Maar hý sit op sy gat terwyl ander pa’s se seuns flenters geskiet word. En vir wat?
Dan’s alles verby, nog net die stof en dampe en reuke, en die eggo’s van die skote en die krete van die sterwendes.
Dan die stilte. Jy sak met jou rug af teen die Casspir se wiel. Vee die sweet af, probeer die bewerasie beheer, teug na suurstof. Die groot orgasme het alles uit jou uit gesuig, al jou lug en al jou energie. Jy’s leeg en jy weet wat netnou daai leegheid gaan begin vul: die donker wolk wat jou gees kom beset.
Terug basis toe met die prooi (lewend of dood vir die losprys). Begin drink, dae lank. Dis al teenmiddel, en nie baie suksesvol nie, om die swartgalligheid en wanhopigheid en ja, die treurigheid, te probeer verdryf. Voor die siklus van voor af begin, die adrenalien weer begin inskop. En jy soek dit, jy soek die terrs wat die groot lekkerkry gaan bring. Of die dood. Jy weet nie watter een nie. Maar dis juis hierdie dobbelspel wat jou so mal en jags maak.
Tot daai laaste keer.
Skielik die kontak. Om jou vergaan alles. Jy onthou vaagweg die ontploffing en skote en gille, die bitter reuk van kruit en bomrook in jou neus, van stof en bloed. Voel die verskriklike pyn wat deur jou skeur. O fok, Kokkie … help my! Maar Kokkie hoor nie en daar is geen klimaks nie, net die duisternis wat oor jou kom lê.
Later speur hy sy eie bewegings na: medivac na Oshakati, na Grootfontein, na Pretoria. Op die punt van die mes tussen lewe en dood. Word op nerf na deurgehaak. Hulle naai en lap en ryg hom weer aanmekaar. Dit vat maande, en sy lyf word weer gesond. Nog nie sy kop nie.
Uiteindelik terug John Vorster-plein toe, kry ’n medalje en sersantstrepe, hervat sy werk (nou ’n kantoorjoppie). Steeds Security Branch, maar “Blanke Seksie”. Hy hoor wat alles op die tiende verdieping aangaan, bly hy’s nie by “Ondervragings” nie, het genoeg terrs in die bos ondervra.
Die bevelvoerder roep hom in: Hier’s ’n studiebeurs vir jou, gaan Wits toe, gaan swot, enige graad … Wát, plantkunde? Maak nie saak nie, swot is nie die doel nie, die doel is werwing. Gaan werf van daai pienk liberals en kommies vir ons, ons soek van daai studenteleiers as informante, dat ons kan uitvind wie’s almal die opstokers by Nusas en Saso, by die End Conscription Campaign, dat ons operateurs kan instuur om te gaan skoonmaak.
Hy en Lente ontmoet mekaar. Hy val vir haar, sy val vir hom. Sy weet nie van sy nagmerries nie, hy steek dit goed weg. ’n Jaar ná universiteit trou hulle. Nou kan hy dit nie meer vir haar wegsteek dat hy net vier ure slaap nie – ás hy ’n goeie nag het. Hy kan nie meer sy sweet en rondrol en nagtelike uitroepe vir haar wegsteek nie. Hy kan nie die bier en Klipdrift wegsteek nie. Dis wat hy doen – probeer sy demone versuip. Dit werk nie.
Hy werk en suip, kom saans al hoe later huis toe. Hy werk en suip, kom soms glad nie huis toe nie. Sy kop haak uit. Hulle kry hom drie dae later in Ruby se woonstel in Hillbrow. Kokkie se sexy weduwee, Kokkie sy skoolmaat van wie net ’n torso met kop en een arm in die bos opgetel is.
Hulle vat hom J.G. Strijdom toe, senuweesaal. Senuweesaal stuur hom Sterkfontein toe, sy eerste besoek aan Krugersdorp. Hy hou nie van Krugersdorp nie, maar bly ses maande daar.
Die nagmerries hou nie op nie. Elke nag dieselfde, oor en oor en oor. Dieselfde inhoud, net die volgorde van die gebeure verskil. Partykeer is die ou man eerste. Hy kom daar soos die oorlewende van ’n kataklisme uit die skemering van die bosse, sleepvoet, die maer brandsiekbrak op sy hakke, stert tussen die bene, kop omlaag, rooi tong hygend van dors en hitte. Die ou man en sy brak kom by hom staan. Die ou man praat met hom, Hy verstaan nie wat hy sê nie. Hy sien die helfte van die ou man se skedel is weggeblaas, ook die hond se agterkop. Zombie-ouman en sy zombie-brak. Skielik hap die brak na hom. Weerwolftande kry sy arm beet, skeur dit af, loop weg met ’n laaste sluwe omkyk. Die ou man gryns en volg sy hond met die arm.
Gewoonlik skrik hy dan die eerste keer wakker. Lê in die donker en die sweet slaan oor hom uit, sy hart jaag, sy keel is droog. Hy kry nie sy arm gelig om te voel of dit nog aan sy lyf vas is nie.
As hy weer aan die slaap kan raak, is dit die een van die Casspirs wat deur die bosse aangejaag kom. Altyd die bosse, die stof en die bosse. Die Casspir met kadawers gedrapeer oor die spaarwiel, modderskerm, buffer, enjinkap. Die liggame aan flarde geruk van dae lank deur die bosse jaag. Wanneer die