учрайди. Аямажиз – дарахтлар гуллаган чоқда ёпирилиб келиб, ҳамма ёқни қуритиб кетувчи совуқ шамол. Ота-она қалбидаги орзу чечаги – оила қурган ёшларнинг бахтини кўриш. Ёшларнинг ўзаро чиқишмасликлари, жанжаллари ва оқибатда ажралишлари эса – аямажиздир.
Ота-онанинг аҳил-иноқ оила қуриш учун қилган барча ҳаракатлари зое кетаверди. Қайсидир оилада икки ёшли ширин қизалоқ, қайсидирида эса икки, ҳатто уч гўдак тирик етим қолиш хатари бор. Яна бирида ҳомиладор келин аразлаб кетиб қолган. Биринчи фарзанди дунёга келганда қувониш баробарида, чақалоқнинг ота меҳрисиз улғайишини ўйлаб руҳи эзилади. Набира кўриш бахтини интиқ кутаётган куёвнинг ота-онаси ҳам, келиннинг ота-онаси ҳам дардларини кимга айтсинлар?
Бундай нохушликлардан Аллоҳнинг ўзи асрасин! Ёшларга инсофи тавфиқ берсин! Катталарга доноликни берсин. Пароканда бўла бошлаган ёш оилани катталарнинг донолиги сақлаб қолиши мумкин. Бу борада бир таклифни эътиборингизга ҳавола қиламан.
Ўғлингиз билан келинингиз можаро қилаётган пайтда набирангиз кўзларидаги мунгни кўргандирсиз. Ғамли қарашлар замирида қандай маънолар мавжудлигини ҳеч ўйлаганмисиз? Ўсмир ёшига етган қиз ота-онасининг жанжалларидан безиб, “Қачон аҳил яшашни ўргансангиз, ўшанда қайтаман”, деган мазмунда мактуб ёзиб, уйидан кетиб қолган экан. Не ғамки, ота-онасининг можароларидан безиб, уйдан қочадиганлар кам эмас. Лекин кўплари мактуб ёзиб қолдирмайдилар. Ҳолбуки, қалблари дардга тўла бўлади. Шу дардларни қоғоздаги сатрларга тўксалар биз – катталар нималарга гувоҳ бўлар эдик? Кичик ёшдаги болалар хат ёзишни ҳам, уйдан қочишни ҳам билишмайди. Катта дард митти юракларини эзиб тураверади. Улар болаликнинг бахтли осмони остида эмас, қўрқув, алам ва ташвишнинг қора булутлари остида кун кўрадилар. Ёш она ўжар, ёш ота ундан-да қайсарроқ, ёш она нодон, ёш ота ундан-да нодонроқ. Гўдак эса икки ўт орасида.
Тасаввур қилайлик, Аллоҳ бир мўъжиза яратиб, бу гўдакларга юрак дардларини қоғозга тушириш имконини яратса, улар ноаҳил ва нодон ота ва оналарига мактуб ёзар бўлсалар биз нималарни ўқир эдик? Мен ҳам сизга қўшилиб тасаввур қилайин-да, тирик етимлик остонасида турган гўдакларнинг қалбларига алам тирноқлари билан тирнаб ёзилган дардли сатрларни ўқиб, оқ қоғозга кўчирайин.
“Адажон, аяжон, мен бешикда ётганимда ҳам бир-бирларингиз билан уришардиларингиз. Мен қўрқиб, чинқираб йиғлардим. Сизлар эса эътибор бермас эдинглар. Эмаклаганимда ҳам, тетапоя қилганимда ҳам, ундан кейинги йилларда ҳам шундай бўлаверди. Сизлар ҳар уришганингизда юрагимдаги битта томирча узилгандай бўлаверади. Юрагимдаги томирчаларнинг қанчаси узилганини ҳисоблай олмайман. Чунки жанжалларингизнинг ҳам ҳисоби йўқ. Кечқурун бошлаган жанжалингиз эрталаб давом этди.
– Жонимга тегдинг, энди уч талоқ қўяман, – дедингиз адажон.
– Ўлар бўлсам ўлиб-бўлдим, беринг ўша талоғингизни, бугуноқ отамникига кетаман, – дедингиз аяжон.
– Кетсанг – ана, катта кўча! Уйингга етиб бормасингдан онаси ўпмаган қизга уйланиб оламан, – дедингиз адажон…
Сиз