қалбига гуллар экамиз.
Кел, рафиқим, созни қўлга олайлик,
Илҳом чолғувчида бир куй гувиллар.
Айтган қўшиғимиз – тиниқ, оловли —
Одамлар қалбига биз эккан гуллар.
Порлоқ бу гулларнинг жонбахшдир иси,
Боғбонмиз шу боис бизлар, эҳтимол.
Ўзимизга Ҳаёт асалариси
Бир кун шу гуллардан йиғиб келар бол.
ҚЎШНИМ
Не-не гўзал касблар бордир дунёда,
Не-не мартабаси олий зотлар ҳам.
Қўшним дер: менга бахт ёрдир дунёда,
Бахти шу: трамвай бошқарар ўктам.
Ахир, шеър ҳам – ўша ишчи трамвай,
Манзиллар сари байт, қанча бекат бор.
Мақтаниш нелигин билмай, чиранмай,
Трамвай юргизар қўшним ҳокисор.
Севги байтларини ғазал сўнгида
Ният манзилига етказсам омон.
Хушчақчақ ва ҳорғин – кўзим ўнгида
Трамвайчи қўшним бўлар намоён.
Манзилга элтгач, у шўх болалар
Ва чоллар ортидан силкиб қолар қўл.
У – йўлда, қалб шундан ҳаловат олар,
Охири йўқ каби тугамас бу йўл.
О умр йўлидан бизлар шошамиз,
Олисларни яқин этмак пайида.
Қўшним ва мен бирга бекат ошамиз
Тиним билмас Вақт трамвайида.
Соат ичра мурват бузилса бирор,
Ўрнига қўйилар эҳтиёт қисми.
Эҳтиёт ҳисларга не атама бор,
Эҳтиёт туйғунинг нимадир исми?
Қизиқдир бизларнинг табиатимиз,
Нимадир сақлаймиз эҳтиёт учун.
Дейлик, кемтик қолса ишқий байтимиз,
Юраксиз эҳтиёт сатрлар нечун?
Қинғир йўл кўрсатар олисдан баъзан
Бизни имлагувчи шараф ва омад.
Самимийлик кўнгил узганда биздан
Эҳтиёти шартдир тайёр хушомад.
Омонат жасурлик лат еса, эвоҳ,
Эҳтиёт қўрқоқлик туради тайёр.
Эҳтиёт баҳона қидирамиз гоҳ,
Айб устида лозим бўлганда иқрор.
Нима дейиш мумкин чин сўз бобида,
Ростгўйликнинг қалқиб тургани ёмон.
Ёмондир, гоҳ ногоҳ рост ниқобида
Тил учига чиқса эҳтиёт ёлғон.
Гоҳ бахтимиз кулмас, гоҳ ишимиз ўнг,
Гоҳ сохта куй чиқар биз чалган найдан.
Бадном этиб қўйиб қалбимизни сўнг,
Эҳтиёт номусни топамиз қайдан?!
СУҲБАТ
– Айт, кўҳна бағрингда нима бор, нима?
– Портламасдан қолган мина бор, мина.
Ўзинг айт, бағрингда қандай манзара?
– Бағримда кўп чуқур яра бор, яра.
Қўлимда муқаддас ҳокинг бор бир кафт,
Уни кўзга суртар сафарда ҳар жон.
Кўкка олиб кетар уни космонавт,
Бу – рамзи Ватандир бизга бегумон.
Шу жаннат Ватаннинг ёш эгалари —
Гўдаклар кўкламни қутлашар, қара.
Фароғат гимнидир, ахир, бу бари —
Қўшиқлар ичида асл ва сара.
– Қара, кўклам қизнинг дўпписи зардўз,
Ёнмиш бинафшалар – гули беғубор.
Мени қанча гулга кўммасин наврўз,
Менинг