топиб кела олмайсанми?
Нарк масхараомуз иршайиб қўйди.
– Ҳафа бўлмайсан, бекақиз, лекин қовурилган тустовуқлар ҳатто Сеҳрли мамлакатда ҳам ўрмондаги дарахтлар оралаб югуриб юрмайди, – жавоб қилди у. – Гулхан ёқишинг учун қуруқ шох-шабба йиғиб келайми?
– Уни қандай ёндираман? – норозилик билан сўради Корина. – Тавия жодугарнинг ғорида ҳатто чақмоқтош ҳам йўқ экан.
– Гингемага чақмоқтошнинг кераги йўқ, – тушунтирди Нарк. – У ўт ёқиш учун “тезолов” афсунидан фойдаланади. Уни сенга ҳам ўргатган эди.
– Қаранг-а! Менга ҳам ўргатганмиш, – тўнғиллади Корина. – У менга минг хил нарсани ўргатган, уларнинг ҳаммасини эсда сақлаб бўларканми?!
– Сен бир уриниб кўр, – маслаҳат берди қашқир. – Акс ҳолда товушқонни ўзим еб қўяқолишимга тўғри келади.
Корина юзини буриштирди, лекин бошқа иложи йўқ эди.
– Бўпти, уриниб кўраман. Сен шох-шабба билан кўпроқ қуруқ йўсин йиғиб кел.
Нарк Гингеманинг жала ёмғири остида ҳам, ҳар қандай йўсинсиз ҳам гулхан ёқа олганини айтмоқчи бўлди-ю, индамай қўяқолди. Бирпасда тошҳайкал остида бир уюм шох-шабба тўпланди ва унинг устига оқимтир йўсин ташланди.
– Ана шунда-аа-ай, – тайёрлик кўра бошлади Корина. – Бошлаймиз. Э-э… Аввал чап қўлдаги номсиз бармоқ букилади ва ўнг кўз қисилади… ёки аксинчамиди-я?
Нарк хижолат бўлиб, қулоғининг орқасини қашиб қўйди. У Гингеманинг жуда кўп сабоқларини кўрган, лекин бирор нарсани эслаб қолишга ҳаракат қилмаган эди: барибир бўрилар жодулашни билишмайди, кейин уларнинг номсиз бармоқлари ҳам йўқ.
– Менимча, тескариси бўлиши керак эди-ёв, – ишончсизгина деди у. – Тўғри, тескариси.
Қизча ўнг қўл бармоғини букди ва чап кўзини юмди.
– Энди олов ёқиш афсунини эслашим керак… Юмрона, пумрона, қозиқа, мозиқа, қайнада, айнада!
Шох-шаббалар уйиб қўйилган жойда тупроқ қайнай бошлади ва ер остидан юмронқозиқ ўрмалаб чиқди. У ҳайрон бўлиб, митти тумшуқчаси билан атрофни искаб кўрди ва яна уясига кириб кетди.
– Бу юмронқозиқни чорлаш афсуни эканини билмабсан-да, – қизга пичинг қилиб қўйди Нарк.
– Айтмасанг ҳам кўриб турибман, – жаҳл билан жавоб қилди Корина. – Нима, одамнинг бир мартагина янглишишга ҳам ҳаққи йўқми? Гингеманинг афсуни қанақа эди-я? … А! Эсладим, эсимга тушди! Мабуду, қадамуду, жилсуну, сурсуну, юрсуну!
Шу пайт тошҳайкал турган жойидан қўзғала бошлади. Унинг кўзлари ёниб, ёқутранг тусда чақнади, улкан оғзи катта очилди ва икки қатор ўткир тишлари кўринди. Тошҳайкал кучли қўллари билан ерга таянаб, ўзининг узун танасини тупроқ юзасига чиқариб олишга урина бошлади.
Корина даҳшатдан додлаб юборди ва жонланиб қолган тошмаҳлуқдан қочиб кетиш учун жонҳолатда югуриб қолди. Нарк ҳам қўрқиб кетди-ю, лекин ҳар ҳолда қизчанинг этагига тирноқларини ботириб, уни тўхтатиб қолишга улгурди.
– Йўл бўлсин? – ириллаб қўйди у. – У томон ботқоқ, балчиқзор! Сен яхшиси тезроқ зидди-афсунни ўқи!
Қизча шоша-пиша ғўлдирай кетди:
– Мабади,