Саройда истиқомат қилиш, башанг либослар кийиш, хушқомат аслзодалар билан рақслар тушиш эса бутунлай бошқа гап.
– Бунақа ҳаётни орзу қилишга ҳали ёшлик қиласан! – Гингема жаҳл билан ҳассасини ерга урди.
– Нега ёшлик қиларканман, ойижон? – эътироз билдирди Корина. – Гиёҳ қайнатмасига лиммо-лим тўла оғир қозонларни ташишга кичиклик қилмайман-у, сарой зиёфатларида рақс тушишга дарров ёшлик қилиб қолдимми?! Мен сизга айтсам, аллақачон саккиз ёшга тўлиб бўлганман, ойижонгинам!
Жодугар бўйнини қашиганича ўйланиб қолди. У Коринанинг улғайиб бораётганини, тез орада баркамол қизга айланишини умуман хаёлидан чиқариб юборибди. Навқирон малика! Лекин унинг ақли ва билими ёш гўдакникидан ортиқ эмас. Агар аҳвол шундай давом этаверса, Корина ҳатто енгил шамолни қўзғатишни ўрганишга ҳам улгурмасдан, қариб-қартайиб бўлади. Ахир бундай уқувсиз дангаса бошқа париларни маҳв эта оларканми? Гингема ҳам барҳаёт эмас, вақти келиб у ҳам дунёдан кўз юмади. Ана ўшанда тентак қизчасининг аҳволи нима кечади? Бастинда уни ямламасдан еб қўяди-ку! Энди бу қизни нима қилиш керак?
Гингема алам ичида ҳассасини кичкина тошга шунақанги қаттиқ урдики, ундан чақмоқ чақнаб, илондай тўлғонганича осмонга ўрлади. Кейин қулоқни батанг қилиб момақалдироқ гумбирлади.
– Сен сабоқ ўрганасанми, йўқми, телба қиз? – жодугар шунақанги ваҳшат билан бўкирдики, ҳатто Нарк ҳам қўрқувдан ерга чўккалаб қолди. – Гапир, ўрганасанми?
Лекин Корина бу чинқириққа парво ҳам қилмади.
– Э-э-э… – тилини чиқариб қийшанглади у. – Қўрқиб кетдим, у-у-у-у-у!.. Сиз мени эмас, анави тентак Тамшанувчиларни қўрқитинг. Озгина сабр қилиб турсангиз, яқинда улғайиб, вояга етаман-у, сизнинг ғорингиздан ўзим кетаман. Зах босган тош ўрангизда бир умр яшайман деб жуда кўзим учиб турувди-да! Мен саройда истиқомат қилмоқчиман. Ҳамма одамлар менга таъзим қилишсин ва фақат менинг буйруқларимни бажаришсин! Йигирма ёшга етиб олай, ўшанда балоғат даврим келган бўлади ва ундан кейин…
– Балоғат давринг? – қаттиқ ер тепинди Гингема. – Сен ҳали шуни кутяпсанми, ишёқмас? Бўпти, розиман, лекин сен икки юз йилдан кейин вояга етасан!
У ҳассасини кўтариб, аждарнинг боши шаклидаги каллагини Коринага қаратди ва афсун ўқиди:
– Танбала, банбала, вояга, пояга, қанийди, танийди…
Қизча шўх-шодон ҳолда оёғини ликиллатиб, афсунни эшитиб ўтирди. Ҳатто асодан чақмоқ чақнаб, Коринани мовий шуъла қамраб олганида ҳам қизча пинагини бузмади. У Гингеманинг ғорида яшаган уч йил давомида жуда кўп мўъжизаларни кўрди. Жодугар қизчани ялқовлиги учун ҳар турли жазолар билан қўрқитмоқчи бўлиб, неча марталаб таҳдид қилган-у, лекин шу пайтгача ҳатто бармоғини ҳам қимирлатиб қўймаганди. Бу сафар ҳам ҳеч нарса юз бермади.
– Ҳи-ҳи, қўқитвордиз! – ҳингирлади Корина. – Барибир мен яқинда катта бўламан ва сизга қулоқ солмай қўяман. Ҳозир эса хўжағат егим келяпти.
– Сурбет қизча, – тўнғиллади жодугар. – Биз ҳали сабоқни