ўт поялари гул тупларига айланарди. Нарк иршайган кўйи ўзининг қизбекасига тикилиб ўтираверарди. Корина аввалгидай саккиз ёшли қизалоқ қиёфасида бўлса ҳам, лекин руҳан улғайиб бораётгани сезила бошлаганди.
Ниҳоят улар кунларнинг бирида дарахтлари зич ўсган қалин ўрмондан очиқ ялангликка чиқиб келишди. Тўғрироғи, бу жойлар пастак дарахтчалар сийрак ўсиб турган кенг ўтлоқ ерлар эди. Бу – Пирпиркўзлар юрти.
– Буёғига нима қиламиз, бекақиз? – сўради Нарк. – Балки ғарбга, Қора ўрмон томонга юрармиз? Мен ўша томонларда туғилганман, ҳар бир сўқмоғи менга таниш.
– Йўқ, – бош чайқади Корина. – Ўрмонлар жонимга тегиб кетди. Ҳафа бўлмагин-у, Нарк, лекин мен Пирпиркўзлар орасида яшамоқчиман. Бирорта қишлоққа бораман-да, кимни кўрсам, йўлдан адашиб қолдим дейман.
– Шунақаликка шунақа-ку… – тараддудланиб қулоғининг орқасини қашиб қолди қашқир. – Аммо лекигин…
Корина саросимада қолган қашқирга қараб илжайиб қўйди.
– Нимани ўйлаб қолганингни биламан. Бир-икки йилдан кейин қишлоқдагилар менинг ўсмаётганимни сезиб қолишади. Шундайми?
Нарк бош ирғади.
– У ҳолда мен бошқа қишлоқққа жўнаб қоламан, кейин учинчисига, тўртинчисига… – хотиржам тушунтирди Корина. – Пирпиркўзлар ўлкаси анча бепоён. Улғайиб олишим учун етарлича жой топилади. Вояга етганимдан кейин эса…
Қизча кўзларини айёрона қисди. Нарк соҳибасига қараб туриб, ғужанак бўлиб олди. Коринанинг чиройли чеҳраси ғазабдан шунақанги бадбуруш бўлиб кетдики, ундаги ёвузлик асарини кўриб, ҳатто қашқир ҳам қўрқувдан қақшаб қолди.
– Ўшанда нима бўлади? – қўрқа-писа сўради у.
Корина жавоб бермай қўяқолди.
Улар тез-тез кўришиб туришга келишиб олишди. Қизча яқинроқдаги қишлоққа йўл олди, қашқир эса ўрмонда қолди. У бўш қолган тулки уясини топиб, кенгайтириб, чуқурроқ қилиб қазиди ва ўша ерда яшай бошлади. Нарк Пирпиркўзларнинг назарига тушмасликка ҳаракат қилар, улар эса шундоққина ёнгиналаридаги ўрмонда қудратли йиртқич пайдо бўлганини хаёлларига ҳам келтирмасдилар.
Шу ерда Коринанинг янги ҳаёти бошланди.
У Чашмалар номли қишлоққа кирди ва қўрғондаги энг ҳашаматли уйни танлади. Бу уйда Рон исмли ўймакор устанинг оиласи яшар экан. Ўзи Пирпиркўзлар моҳирликлари билан донг таратишган. Уларнинг орасида кўплаб моҳир мурватсозлар2 ва темирчилар, дурадгор ва ёғочсозлар яшайди. Лекин деҳқончиликка нима учундир Пирпиркўзларнинг унчалик уқувлари йўқ. Улар буғдойни Яшил ўлкадан, сархил меваларни ва шифобахш гиёҳларни Мовий юртдан келтиришади. Ўзлари экин етиштиришга жуда ношуд халқ.
Корина кўзларини қизартириш учун қўллари билан қаттиқ-қаттиқ ишқалади ва баланд овозда ариллай бошлади.
Сочлари оппоқ кекса Рон остонага чиқди ва ғижим, чанг босган кўйлакдаги жуда чиройли қизчани кўриб, ҳайрон бўлиб қолди.
– Нега йиғлаяпсан, қизалоғим? – сўради у.
– А-а-а… – ҳиқилларди Корина кўз ёшларини оқизиб. – Адашиб қолди-ии-ии-им…
Рон уни қўлидан тутиб, уйга олиб кирди. Ичкарида унинг хотини